Δεν είμαι νομικός, αλλά πατέρας

Θα μου πείτε «είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος;». Αυτή η περίπτωση, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Ο κατηγορούμενος είναι παιδίατρος. Είναι ο άνθρωπος, δηλαδή, που κάποιοι γονείς του εμπιστεύονται τα παιδιά τους να τα εξετάσει, να τους προτείνει θεραπεία. Τα βλέπει γυμνά, τα αγγίζει σε κάθε εκατοστό του αθώου κορμιού τους. 

Δεν μπορώ καν να φανταστώ την αντίδραση των γονέων, που ως ασθενείς τα παιδιά τους είχαν πάει στο ιατρείο του συγκεκριμένου ανθρώπου. Το μυαλό μου, με ένα περίεργο ένστικτο αυτοσυντήρησης, αρνείται να μπει στη θέση τους.

Κι από την άλλη, μαθαίνω ότι ο αρμόδιος εισαγγελέας τον άφησε ελεύθερο με χρηματική εγγύηση μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή του σε κάποια αίθουσα. Δεν είμαι νομικός και κανονικά δεν πρέπει να κρίνω την απόφαση, αφού δεν γνωρίζω όλα τα στοιχεία, αλλά αναρωτιέμαι. 

Ο 47χρονος δεν θεωρείται ύποπτος τέλεσης παρόμοιων αδικημάτων; Αυτές οι περιπτώσεις υποβόσκουν ψυχολογικά-ψυχιατρικά προβλήματα και τις περισσότερες φορές οι «δράστες» δεν αλλάζουν τακτική. Είναι αυτό, που λέμε, «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι».

Δεν θεωρείται ύποπτος φυγής; Μα αφού είναι υπήκοος Βουλγαρίας, ποιος μπορεί να διασφαλίσει ότι δεν θα περάσει τα σύνορα και θα εξαφανιστεί στην πατρίδα του;

Μπορεί να κυκλοφορήσει στα Ιωάννινα; Σκέφτεστε τι μπορεί να συμβεί, εάν ο 47χρονος, οι φωτογραφίες του οποίου δόθηκαν στη δημοσιότητα επίσημα, κυκλοφορήσει στην πόλη και τον αναγνωρίσει κάποιος από τους γονείς, που του είχε εμπιστευθεί το παιδί του; Πιστεύετε ότι θα συγκρατήσει την οργή του και θα έχει την ψυχραιμία να σκεφτεί ότι δεν έχει καταδικαστεί ακόμα και ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να παίρνει τον νόμο στα χέρια του; 

Δεν ξέρω, εάν ξεπερνώ τα όρια, κι αν το κάνω συγχωρέστε με, αλλά είμαι μπαμπάς.