«Καπετάνιο» σε κάνει το μυαλό, όχι το πιστόλι

Ως Κρητικός, νιώθω πως πρέπει περισσότερο από τους άλλους να μιλήσω. Ίσως, γιατί γνωρίζω λίγο παραπάνω τη νοοτροπία, το… έθιμο, τις συνέπειες. Θέλω να μιλήσω, μήπως και επιτέλους καταφέρουν κάποιοι να δουν την πραγματικότητα, να καταλάβουν τη διαφορά του εθίμου από τη μόδα, να ξεχωρίσουν την ανάγκη από την επίδειξη. 

Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν τα όπλα, αλλά τα τελευταία χρόνια κάποιοι, που νομίζουν ότι είναι «καπετάνιοι», επειδή έχουν ένα πιστόλι στη μέση τους, με κάνουν να τα μισώ. 

Η Κρήτη έχει μία μακρά παράδοση στα όπλα. Οι δεκάδες επαναστάσεις και οι ιδιαιτερότητες της περιοχής (βεντέτες και ζωοκλοπές) «υποχρέωναν» τους κατοίκους του νησιού να ζουν με τα όπλα, να μαθαίνουν από μικρή ηλικία να τα φροντίζουν και να τα χρησιμοποιούν. Η παράδοση όριζε, τα αγόρια να «εκπαιδεύονται», ώστε εάν χρειαζόταν να ήταν έτοιμοι πολεμιστές. 

Η κατάσταση έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ και στις περισσότερες περιπτώσεις οι λόγοι, που έκαναν τους Κρήτες να οπλοφορούν, έχουν εκλείψει.

Ταυτόχρονα, όμως, κάποιοι φρόντισαν να μετατρέψουν ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ ΦΥΣΙΚΑ την παλιά… αναγκαιότητα σε καταναλωτική μανία και τρόπο επίδειξης ανδρισμού.

Όπως εκφύλισαν -ή καλύτερα ξεφτίλισαν- άλλα κομμάτια της παράδοσης, έτσι έκαναν και με τα όπλα. 

Έχω συναντήσει συγχωριανό μου να ψάχνει να αγοράσει καινούργιο πιστόλι, γιατί είχε να πάει σε έναν γάμο την επόμενη εβδομάδα και δεν ήθελε να εμφανιστεί με το ίδιο, λες και μιλούσε για κοστούμι ή φόρεμα. 

Έχω δει μεθυσμένο να τραβά το πιστόλι και να ρίχνει –παίζει όπως λέμε- από το τραπέζι και τους κάλυκες να πέφτουν στα πιάτα και τα πρόσωπα των διπλανών του. 

Έχω τύχει σε γλέντι, που δεν άκουγες τη μουσική από τις μπαλωτές, αλλά νόμιζες ότι ήσουν σε… εμπόλεμη ζώνη. Και τους έχω ακούσει την επομένη του γλεντιού να δηλώνουν με υπερηφάνεια ότι «έπαιξαν» τρεις και τέσσερις χιλιάδες σφαίρες. 

Έχω φοβηθεί, βλέποντας τον πιωμένο να σηκώνει το όπλο, κι έχω κρυφτεί πίσω από κτίριο για να προφυλαχθώ. 

Όπως καταλάβατε, έχω συναντήσει πολλούς ανεγκέφαλους, που δεν υπολογίζουν ούτε τη δική τους ζωή, αλλά ούτε και όσων υπάρχουν γύρω τους. 

Δεν είναι η Κρήτη οι μπαλωτές. Ούτε το πιστόλι δείχνει τον «καπετάνιο». ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΘΙΜΟ!

Κι όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο, να ρωτήσουν τους παππούδες τους. 

Τα παλιά χρόνια, που τα όπλα ήταν απαραίτητα και οι Κρήτες τα είχαν στη μέση τους, έριχναν δέκα σφαίρες όταν πρωτοχόρευαν οι νεόνυμφοι ή ο νονός, όταν έθαβαν ένα αγαπημένο πρόσωπο. Πράξη, που θα μπορούσα να παραλληλίσω με τους κανονιοβολισμούς σε μια εθνική εορτή ή το στρατιωτικό άγημα σε μία κηδεία επισήμου. Και μετά ΣΤΟΠ! 

Τι πρέπει να κάνουμε; 

Δύο απαντήσεις σας έχω: ΠΑΙΔΕΙΑ και ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ 

Στα σπίτια και στα σχολεία μας πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε. Γονείς και δάσκαλοι δεν είμαστε μόνο για τα μαθηματικά, τη φυσική και την έκθεση. Ούτε για το «παρακαλώ» και το «ευχαριστώ». Ανθρώπους μεγαλώνουμε. Τους αυριανούς ενήλικες.

Γυρίστε την πλάτη σε εκείνους, που κάνουν τους νταήδες. Αφήστε τους μόνους. 

Θα κλείσω με ένα περιστατικό ως παράδειγμα προς μίμηση. 

Πριν από λίγα χρόνια, παντρεύτηκε ένας αγαπημένος ξάδερφός μου. Η οικογένεια είχε συνεννοηθεί να μην… υποκύψει στη μόδα των ανεγκέφαλων και ο γάμος να είναι γιορτή, να μην γίνει… κηδεία.

Οι μόνες μπαλωτές, που ακούστηκαν, ήταν όταν πήγαμε να πάρουμε τη νύφη και στον πρώτο τους χορό. Πολύ πολύ αργότερα, όταν το κρασί ήταν περισσότερο από το αίμα στις φλέβες μας, κάποιος από τους καλεσμένους τόλμησε κι έβγαλε το πιστόλι στην «πίστα». Είδα τον πατέρα του γαμπρού να τρέχει και να φωνάζει στους οργανοπαίχτες: ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ.

Η μουσική σταμάτησε. Ο κόσμος έφυγε αριστερά και δεξιά. Ο μεθυσμένος έμεινε μόνος με το πιστόλι του και περισσότερα από εβδομήντα άτομα να λένε ότι ΑΥΤΟΣ χάλασε το πανέμορφο γλέντι.