Άλλοι στον Γολγοθά και άλλοι στην Ανάσταση...

Ένα τέτοιο σλάλομ έκανε και η Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σλάλομ επιβίωσης στο δρόμο της χρεοκοπίας. 

Ώσπου μέσα σε μια εβδομάδα ήρθαν τα πάνω-κάτω. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει μια μερίδα αναλυτών. Βγήκαμε στις αγορές και κάναμε θραύση.

Φοβερό σουξέ που μας έφερε… καλό ταμείο. Και αυτό είναι μόνο η αρχή . Τα καλύτερα είναι μπροστά μας… 

Μπορεί να είναι και έτσι. Όλοι το θέλουμε. Μας τσουρούφλισε η κρίση. Ωστόσο θα ήταν πιο σοφό, να κρατήσουμε τα « Χριστός Ανέστη» για την ώρα τους…!

Δεν χρειάζεται μιζέρια αλλά ούτε και πανηγυρισμός.

Οι μεγάλες προσδοκίες δεν βοηθούν πάντα. Όταν διαψεύδονται είναι σαν να πέφτεις από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο ! 

Όχι μόνο θριαμβολογούμε αλλά φτάσαμε στο σημείο του μακρόπνοου σχεδιασμού.  Υπάρχει λέει έτοιμο αναπτυξιακό σχέδιο σε βάθος δεκαετίας που θα δημιουργήσει 520 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας! 

Δυστυχώς η πραγματικότητα και κυρίως η καθημερινότητα είναι τελείως διαφορετική και πολύ πιο σκληρή. Χωρίς μικρό η μεγάλο σχέδιο! 

Βρέθηκα σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας. 

Κάποια στιγμή βγαίνουν από έναν θάλαμο οι συγγενείς ενός ασθενούς και ορμάνε στον πρώτο γιατρό που βρίσκουν μπροστά τους. Ακολουθεί ο εξής διάλογος: 

--Γιατρέ ο άνθρωπος πεινάει..

--Τι εννοείτε;

--- Το φαγητό που του φέρνουν κάθε μεσημέρι είναι μια μεριδούλα, τόση δα.. Αν είναι να του φέρουμε και εμείς από το σπίτι… ---Κυρία μου ξέρετε ότι για κάθε ασθενή αναλογεί 1,5 ευρώ για σίτιση; Όπως το ακούσατε… Μπορείτε εσείς με 1,5 ευρώ να χορτάσετε έναν άνθρωπο;;;…. 

Μείναμε όλοι στήλη άλατος. Μόνο κάτι βρισιές ακούστηκαν μέσα από σφιγμένα δόντια..

Μικρό παράδειγμα , πέρα για πέρα αληθινό, με την ευχή να καταλάβουν όλοι όταν αν «πατήσουν στη γη» θα δουν και τι συμβαίνει γύρω τους….