Η χαρά του... μετανάστη

Όσην ώρα ναύτες και καβοδέτες βάζουν στη θέση του το πλοίο στον προβλήτα της Σούδας, εγώ τους παρατηρώ. Ένα ελαφρύ αεράκι, που έρχεται από τον Νότο, με υποχρεώνει να σηκώσω το βλέμμα μου. 

Μέσα στη νύχτα αντικρύζω τον σκούρο όγκο των Λευκών Ορέων με τα χιόνια να ξεχωρίζουν αχνά κάτω από το φως του φεγγαριού. Τα ρουθούνια μου είναι σε εγρήγορση. Προσπαθώ να ρουφήξω τις μυρωδιές της κρητικής υπαίθρου και του πελάγους. Λίγα λεπτά είμαι στο κατάστρωμα και ήδη ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι σε υπερδιέγερση με όλα τα ερεθίσματα, που δέχεται. 

Ο ουρανός αριστερά μου, ανατολικά, ξεκινά να κοκκινίζει από τον ήλιο, που σιγά-σιγά αναρριχάται στον ουρανό. Προσπαθώ να θυμηθώ τα λόγια των παλιών, που προέβλεπαν τον καιρό όλης της ημέρας από το χρώμα της αυγής και της δύσης. "Δεν έχω πατήσει ακόμα το πόδι μου στη γη και ήδη ξεκίνησα να αποβάλλω την τεχνολογία από πάνω μου", σκέφτομαι. 

Μέχρι να μπω στο αυτοκίνητο και να ξεκινήσω το ταξίδι μου, το φως του ήλιου πλημμυρίζει τον τόπο. Τα μάτια μου ορθάνοιχτα καταγράφουν το ανοιξιάτικο τοπίο, ακόμα και σε σημεία που για τους μόνιμους κατοίκους δεν έχουν καμία σημασία, αριστερά και δεξιά από την "εθνική οδό". 

Όσο απομακρύνομαι από το... αστικό περιβάλλον, οι εικόνες γίνονται ολοένα και πιο πολύχρωμες. Λουλούδια άσπρα, κίτρινα, κόκκινα. Καταπράσινα δέντρα. Τα πουλιά σαν να με καλωσορίζουν κι αυτά, μαζί με τα κουδούνια από τα πρόβατα, που έχουν βγει για βοσκή. 

Μέσα σε σαράντα λεπτά φθάνω στον προορισμό μου, τα Ρούστικα, ένα ημιορεινό χωριό του Ρεθύμνου. Οικισμός παραδοσιακός, με πετρόχτιστα σπίτια, καμάρες και καλντερίμια, εσωτερικές αυλές. Εντυπωσιακά πεντακάθαρο και περιποιημένο. Τόσα πολλά εκκλησάκια δεν έχω συναντήσει μέσα σ'ένα χωριό. Και στο τέλος του, ένα ιστορικό μοναστήρι κι ένα λαογραφικό μουσείο με αυθεντικά παραδοσιακά κοστούμια όλης της Ελλάδας.  

Παντού συναντάω χαμόγελα. Οι χωριανοί αφήνουν στην άκρη τα πολλά προβλήματά τους, μόλις βλέπουν γνωστό ή άγνωστο και λένε την "καλημέρα" από την καρδιά τους. 

Για τον "μετανάστη" συνήθως χρειάζονται ώρες ή και μέρες, για να μπει στο κλίμα του χωριού. Εδώ, όμως, όλα γίνονται αυτόματα!