Το ΠΑΣΟΚ είναι πάντα εδώ...

Ο ενθουσιασμός μου για το γεγονός ότι άλλος ένας ακόμα γίγαντας της πολιτικής βρίσκεται κοντά μας μετριάστηκε από την αίσθηση του κρύου ιδρώτα για τη μέρα που θα πρέπει να πάω εδώ δίπλα μέχρι το δημοτικό σχολείο για να ασκήσω το ιερό εκλογικό μου δικαίωμα, έχοντας να επιλέξω πλέον, όπως το κόβω, από καμιά 100η, το λιγότερο, ψηφοδέλτια.

Πέραν των γραφικών, με κάτι άλογα και κάτι πανοπλίες, ψηφοδελτίων τα οποία πάντα παίρνω σπίτι ως συλλεκτικά, φέτος προβλέπεται μαζική χαρτούρα από δεκάδες, όπως πάει, κόμματα που όλα, τυχαίως, βρίσκονται στο μεσαίο χώρο, άντε και λίγο πιο αριστερά για να έχουμε και κοινωνικό προφίλ.

Το πόσο εύκολο είναι στην Ελλάδα να κάνεις κόμμα προκαλεί απορία όταν για παράδειγμα για να φτιάξεις μια επιχείρηση χρειάζεσαι να πάρεις καμιά 200αριά υπογραφές και να λαδώσεις καμιά 50αριά άτομα.

Από που προέκυψαν, όμως, όλοι αυτοί οι σωτήρες και οι νέοι μηχανισμοί; Με μια γρήγορη ματιά, γιατί παίζει και ο Θρύλος στην Ξάνθη αυτή την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι σε αυτήν τη χώρα όλοι σε κάποια φάση της πολιτικής τους καριέρας ήταν ΠΑΣΟΚ, το οποίο φαίνεται πως ήταν επάγγελμα.

Αυτή η δεξαμενή μάλιστα είναι ατελείωτη, καθώς ότι κόμμα υπάρχει αυτή τη στιγμή, εκτός του ΚΚΕ που και να ήθελαν να μπουν δεν θα μπορούσαν, έχει μέσα ΠΑΣΟΚους.

Τα πολλά πούλμαν έφυγαν από την Ιπποκράτους  για την Κουμουνδούρου εδώ και καιρό, καθώς μυρίστηκαν εξουσία και ψωμί, άλλοι έμειναν να συγκυβερνήσουν με τη ΝΔ που ξέχασε όσα έλεγε για το ΠΑΣΟΚ, άλλοι ετοιμάζουν να φτιάξουν λέει την «Ελιά», προφανώς μαθημένοι από το καλό λάδι, άλλοι μπήκαν σε ένα ταξί με μερικούς της ΔΗΜΑΡ και πάει λέγοντας.

Εδώ θα ήθελα να χαιρετίσω το ιερό καθήκον της προσφοράς όλων αυτών και φυσικά να απορρίψω το ενδεχόμενο όλοι αυτοί να επιζητούν την κάθαρση και να ετοιμάζονται για τις επόμενες καρέκλες.

Μέχρι τις εκλογές θα έχω αρκετό καιρό, ελπίζω, για να μπορέσω να κατανοήσω τις πολιτικές διαφορές των πρώην συντρόφων, και κυρίως να καταλάβω πώς μπορείς να δηλώνεις αριστερός, να έχεις ένα σκασμό λεφτά στους «ξένους τοκογλύφους», και να παραγγέλνεις με άπταιστη γαλλική προφορά την κις λοραίν σου από το «Paul», φορώντας κόκκινο παντελόνι, όπως, καλή ώρα, έκανε τις προάλλες ο σύντροφος Τσακαλώτος, προετοιμαζόμενος προφανώς για το Υπουργείο που θα αναλάβει.