Άλλος πάει για τα κάλαντα και άλλος για δουλειά …

Το κουδούνι στο σπίτι χτύπαγε ασταμάτητα από πολύ νωρίς. Με μεγάλη περιέργεια στηνόταν  ο γιος μου στην πόρτα να δει τα μεγαλύτερα παιδιά να λένε τα κάλαντα. Φυσικά όπως οι περισσότεροι  τον έχω αφήσει να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη καθότι  η παράδοση του δημοφιλούς  Άγιου τρέφει τη φαντασία των μικρών παιδιών και αυτό είναι ένα υγιές κομμάτι της ανάπτυξής τους όπως λένε οι ειδικοί ….

Χαρούμενα  παιδάκια   που δεν τους ένοιαζε και πολύ πόσες πόρτες θα ανοίξουν αφού και μόνο η διαδικασία, η  παρέα και η  βόλτα στην γειτονιά σαν μεγάλοι χωρίς ενήλικα να τα επιτηρεί  τους αρκούσε. Εγώ πάλι σε κάθε άνοιγμα της πόρτας χαιρόμουν να χαζεύω αυτήν την ανεμελιά που σε «σκοτώνει» . Μέχρι που όταν βγήκα  έφτασε  η ώρα να έρθω αντιμέτωπη με μία πραγματικότητα που βρισκόταν έξω από το συννεφάκι και τον μικρόκοσμο του σπιτιού μου και  να αντικρύσω  άλλα παιδιά.

Αυτά που δεν ήταν ανέμελα ,χαρούμενα, χαμογελαστά και ευτυχισμένα αλλά τα Χριστούγεννα για αυτά σήμαιναν εργασία .  Τους φόραγαν στα γρήγορα στο στενό του δρόμου μία ψευτοστολή Αγίου Βασίλη με στόχο να μπουν σε όσα περισσότερα μαγαζιά μπορούσαν και ευελπιστώντας ότι δεν θα έχουν περάσει και πολλοί πριν από αυτούς ώστε να είναι γενναιόδωροι οι καταστηματάρχες μαζί τους .

Αυτή η εικόνα σε διάφορες εκδοχές επαναλήφθηκε αρκετές φορές με παιδιά αγχωμένα , αγριεμένα , κατσουφιασμένα που είτε δεν μάζεψαν τα αναμενόμενα είτε είχαν κουραστεί αλλά έπρεπε να συνεχίσουν . Μέχρι που δεν άργησα να «πέσω πάνω» σε ένα ζευγάρι που καθόταν σε ένα παγκάκι και περίμενε. Καλοβαλμένους θα τους χαρακτήριζα αφού φορούσαν σχετικά ευπρεπή ρούχα, και είχαν «καθαρά» πρόσωπα .

Η «γλώσσα» του σώματος  της γυναίκας όμως μάλλον πρόδιδε τον σκοπό της αναμονής τους .Το βλέμμα της δεν ξεκόλλαγε από δύο παιδιά (υποθέτω αδέλφια) που μπαινόβγαιναν από μαγαζί σε μαγαζί και έλεγαν τα Κάλαντα  . Οι ίδιοι μετακινούνταν όταν τα παιδιά προχώραγαν προκειμένου να μην τα χάσουν από τα μάτια τους. Τα παιδιά επίσης φαίνονταν να τους αναζητούν κάθε που έβγαιναν από κάθε μαγαζί σαν να το έκαναν για πρώτη φορά . Σαν να μην ήξεραν τι πρέπει να κάνουν μετά και  να ντρέπονταν και λίγο.

Η μαμά τους χαμογέλαγε σαν να τα επιβραβεύει για να τα ενθαρρύνει. Έτσι αυτά συνέχιζαν. Ίσως αυτή η  οικογένεια αναγκάστηκε για πρώτη φορά λόγω των δυσκολιών  να βάλει  τα παιδιά να πουν τα κάλαντα όχι γιατί έτσι λέει η πάραδοσή μας αλλά γιατί υπήρχε ανάγκη. Θα σκεφτεί βέβαια κανείς ότι δεν είναι μόνο οι γιορτινές μέρες που βοηθούν παιδιά τις οικογένειες αλλά υπάρχουν όλες οι υπόλοιπες ημέρες του χρόνου. Ναι δυστυχώς αυτή είναι μία πραγματικότητα.

Αυτό που «πονάει » όμως πιο πολύ είναι ότι τελικά φτάσαμε να μην επιτρέπουμε στα παιδιά να ζήσουν τη μαγεία των γιορτών το πνεύμα των Χριστουγέννων και όλα αυτά που για εμάς πλέον υπάρχουν σαν γλυκιά ανάμνηση. Κρίμα που για μερικά παιδιά δεν θα υπάρχει ούτε έτσι. Δεν θα έχουν να διηγηθούν κάτι στα δικά τους  και μάλλον μελαγχολία θα τους προσφέρουν τα Χριστούγεννα παρά ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις.

Μακάρι κάθε χρόνο  αυτές οι οικογένειες να είναι όλο και  λιγότερες και όλο και περισσότερα παιδιά να έχουν τουλάχιστον την ευκαιρία να ζήσουν τα Χριστούγεννα……..

Καλές γιορτές  σε όλους.