Μικρά τίποτα – Μικρά θαύματα
ΜΑΡΙΑ ΧΟΥΚΛΗΔύο στιγμιότυπα της πόλης, κατά σύμπτωση τη νύχτα του περασμένου Σαββάτου, όταν επαναλαμβανόταν στη Βουλή-ανόρεχτα από τους περισσότερους- το έργο “σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης” αυτή τη φορά για τον προϋπολογισμό.
Δύο σκηνές της αληθινής ζωής που μου θύμισαν τη ρήση του Μπέκετ “Λύσσα να υπάρχεις μέσα στο ανύπαρκτο”.
Σκηνή πρώτη: Σαράντα λεπτά πριν από την έναρξη της ταινίας “Μικρά Αγγλία” του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη σε κεντρικό κινηματογράφο της Αθήνας (μην τη χάσετε), η ουρά ήταν εντυπωσιακή. Παρά το κρύο, το πλήθος περίμενε υπομονετικά να φθάσει μπροστά στο ταμείο, με ψιλοκουβέντα για το κρύο, για τα παιδιά, για τα καθημερινά που αποτελούν την αφορμή και την αιτία να κρατάμε το νήμα της επαφής με τους άλλους. Θέλοντας και μη -ένεκα ο συνωστισμός - κρυφάκουσα το διάλογο που είχαν δυο κυρίες πίσω από μένα, πάνω κάτω στην ηλικία της μάνας μου. Χάζευαν την αφίσα της ταινίας “Η ζωή της Αντέλ” .
ΚΥΡΙΑ ΠΡΩΤΗ: Δεν καταλαβαίνω αυτό το πράγμα. Μικρά κορίτσια να πηγαίνουν μαζί; Στο καιρό μας ούτε να τα πεις αυτά, ούτε να τα δείξεις.
ΚΥΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: Να σου πω κάτι. Όλα τα χωράει η ζωή. Και αυτά που καταλαβαίνουμε και αυτά που δεν μας πάνε. Άμα έχει άλλη ζωή, τότε θα μάθουμε ποιά ήταν τα σωστά. Γέρασα και ακόμα μαθαίνω.
ΚΥΡΙΑ ΠΡΩΤΗ: Μπορεί και να 'χεις δίκιο...
Σκηνή δεύτερη: Στο ταξί , επιστρέφοντας μετά την ταινία στο σπίτι.
Ο οδηγός, νεαρός 22-24 ετών, με μαλλί μπλε, σκουλαρίκι και blue tooth. Με καλησπερίζει ευγενικά, ακούει τη διεύθυνση και συνεχίζει τη συνομιλία με κάποιον άλλο οδηγό απ΄ο,τι κατάλαβα. Πάλι κρυφακούω -λόγω εγγύτητας- δεν το συνηθίζω.
ΟΔΗΓΟΣ: Πού είσαι τώρα;......Κι μένα με σταμάτησε προχθές μια γιαγιά και μου λέει “δεν έχω λεφτά αγόρι μου , θα με πάς στο σπίτι μου, δεν με βαστούν τα πόδια μου”.
ΦΩΝΗ:............
ΟΔΗΓΟΣ: Ε , ναι. Τη λυπήθηκα και την πήρα. Δε βαριέσαι , δεν θα χαθώ με μια κούρσα. Άσε που είναι φάση μερικοί γέροι. Προχθές μπήκε ένας παππούς με κοστούμι και έτσι, ωραίος τύπος. Παλιός καθηγητής. Ξέρεις πόσα πράγματα έμαθα στη διαδρομή. Απίστευτος ο παππούλης. Δεν του πήρα λεφτά. Για το φροντιστήριο , του είπα....
Κάπου εκεί κατέβηκα. Ήταν από τα πιο αισιόδοξα Σαββατόβραδα εδώ και πολύ καιρό.