Οι νικητές των βραβείων Σεζάρ (φωτο)
Το θρίλερ «Εκείνη» (Elle) του Ολλανδού Πάουελ Φερχούφεν συνεχίζει τη συγκομιδή βραβείων ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού και απέσπασε χθες βράδυ στο Παρίσι δύο Σεζάρ, τα βραβεία που θεωρούνται τα γαλλικά Όσκαρ: αυτό της καλύτερης ταινίας και αυτό του καλύτερου πρώτου γυναικείου ρόλου που έλαβε η Ιζαμπέλ Ιπέρ.
Στη χθεσινή 42η τελετή απονομής των Σεζάρ, στον Βρετανό Κεν Λόουτς απονεμήθηκε εξάλλου το βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας για το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» (I, Daniel Blake), που έλαβε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών. Το φιλμ αφηγείται την κάθοδο στην κόλαση ενός ανθρώπου που αρρωσταίνει και είναι αναγκασμένος να ζήσει από τα προνοιακά επιδόματα αντιμέτωπος με τη γραφειοκρατία.
Με τον Λόουτς, αλλά και με τον αμερικανό αστέρα Τζορτζ Κλούνεϊ, ήταν μάλλον αναμενόμενο η τελετή να πάρει πολιτική χροιά, με τον πρώτο να καλεί τους Γάλλους να ψηφίσουν την Αριστερά και τον δεύτερο να απευθύνει έκκληση υπέρ της ελευθερίας στην Αμερική του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.
Στα 27 του χρόνια, ο Ξαβιέ Ντολάν από το Κεμπέκ, με έξι ταινίες στο ενεργητικό του, έλαβε το Σεζάρ καλύτερης σκηνοθεσίας για την ταινία «Είναι απλώς το τέλος του κόσμου» (Juste la fin du monde).
Η ταινία, σχεδόν όλη γυρισμένη σε εσωτερικό χώρο, απέσπασε άλλα δύο βραβεία, του καλύτερου μοντάζ και του καλύτερου πρώτου ανδρικού ρόλου—το πήρε ο Γκασπάρ Ουλιέλ, ο οποίος ενσαρκώνει τον γιο που αναζητεί την οικογένειά του για της ανακοινώσει τον προσεχή θάνατό του.
Με 11 υποψηφιότητες, το θρίλερ «Εκείνη» και η πρωταγωνίστριά του Ιζαμπέλ Ιπέρ θεωρούνταν φαβορί. Η ιστορία μιας βιασμένης γυναίκας που καταδιώκει τον βιαστή της, που βασίστηκε στο βιβλίο Oh... του γάλλου συγγραφέα Φιλίπ Τζιαν, έλαβε ήδη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας.
Η Ιπέρ, που επίσης τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της στην ταινία, είναι υποψήφια για Όσκαρ στην τελετή που θα γίνει αύριο Κυριακή στο Λος Άντζελες.
Ο 55χρονος Τζορτζ Κλούνεϊ, που πήγε στην τελετή με την έγκυο σύζυγό του Άμαλ, για να λάβει ένα τιμητικό Σεζάρ, έκανε πολλές αναφορές στην προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, σημειώνοντας ότι «γίνονται μεγάλες αλλαγές στον κόσμο, και δεν είναι όλες προς τη σωστή κατεύθυνση».
«Περιγράφουμε τους εαυτούς μας ως τους υπερασπιστές της ελευθερίας (...) Αλλά δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία στο εξωτερικό αν την εγκαταλείπουμε στην πατρίδα μας», είπε.
Ο στρατευμένος κινηματογραφιστής Κεν Λόουτς από την πλευρά του εξύμνησε το «πνεύμα της αντίστασης» και κάλεσε τους Γάλλους, οι οποίοι θα κληθούν να εκλέξουν σε λιγότερο από δύο μήνες τον επόμενο πρόεδρο της χώρας τους, να ψηφίσουν την αριστερά, σε ένα μήνυμά του που αναγνώστηκε, καθώς ήταν απών.
«Η άκρα δεξιά επιτυγχάνει όταν ο κόσμος νοιώθει απελπισμένος», ανέφερε. «Τώρα επαφίεται σε εσάς, τους Γάλλους, να κάνετε μια επιλογή. Εμείς, που είμαστε φίλοι σας επί χρόνια, ελπίζουμε ότι στις εκλογές που έρχονται θα μπορέσετε να απορρίψετε την πικρία της δεξιάς και να ψηφίσετε υπέρ της ελπίδας που φέρνει η αριστερά».
Στα Σεζάρ, τα οποία αποσπούν συχνά τα τελευταία χρόνια στρατευμένα έργα, βραβεύθηκε επίσης ένα ντοκιμαντέρ, το «Ευχαριστώ, αφεντικό» (Merci Patron!) του δημοσιογράφου Φρανσουά Ρουφέν, που χλευάζει τον γίγαντα των ειδών πολυτελείας LVMH και τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλό του Μπερνάρ Αρνό.
Στην τελετή τιμήθηκε επίσης ο ηθοποιός Ζαν-Πολ Μπελμοντό, παρών για πρώτη φορά στα βραβεία, παρά τη μακρόχρονη και επιτυχημένη του καριέρα.
Η ταινία κινουμένων σχεδίων «Εγώ ο Κολοκυθάκης» (Ma vie de courgette) του Ελβετού Κλοντ Μπαράς, ένα παραμύθι για την ανοχή που έχει επιτυχία στο κοινό, πήρε δύο Σέζαρ, περιλαμβανομένου αυτού της καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
Η ταινία «Φραντς» (Frantz) του Φρανσουά Οζόν, που όπως και το φιλμ «Εκείνη» ήταν υποψήφια για 11 βραβεία, δεν πήρε παρά μόνο ένα, αυτό της καλύτερης φωτογραφίας.
Τα Σεζάρ δεν είχαν φέτος πρόεδρο επιτροπής. Η αρχική επιλογή ήταν ο γαλλοπολωνός σκηνοθέτης Ρομάν Πολάνσκι, κάτι που είχε αποτέλεσμα να ξεσπάσει πολεμική στη Γαλλία, λόγω του ότι του έχει ασκηθεί στις ΗΠΑ πριν και 40 χρόνια διότι φέρεται να είχε βιάσει μια έφηβη. Ο Πολάνσκι ανακοίνωσε πως αποποιείται τον ρόλο του προέδρου της κριτικής επιτροπής λόγω των πιέσεων τις οποίες άσκησαν κυρίως γυναικείες οργανώσεις.
