Ειδήσεις /ΠολιτισμόςΔημοσίευση: 16 Ιουλίου 2021 11:22

WE BLEED BLUE – “…ονειρεύομαι μόνο τις ελιές” στις στάσεις της Αθήνας (εικόνες)

Προβολές για το video poetry αφιέρωμα στην Κύπρο “Μνήμες & Παρόν”, στις στάσεις του Μετρό Αθήνας, του ΗΣΑΠ και των λεωφορείων του ΟΑΣΑ.

Το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, παρουσιάζει το πρόγραμμα προβολών video poetry -WE BLEED BLUE- «…ονειρεύομαι μόνο τις ελιές», σε επιμέλεια της Λουΐζας Καραπιδάκη, Αρχαιολόγου – Ιστορικού Τέχνης και Επιμελήτριας Εκθέσεων, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΙΠ, με έργα του Γιώργου Ταξιαρχόπουλου σε ποίηση της Δάφνης Νικήτα.

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Ο Πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού (ΕΙΠ), κ. Νίκος Α. Κούκης, σημειώνει: «Το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού ιδρύθηκε το 1992 με στόχο τη διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Πολιτισμού. Σήμερα, στο νέο ψηφιακό περιβάλλον, μπροστά σε ένα ευρύτερο κοινό υπό νέες συνθήκες, ελαχιστοποιώντας τοπικούς περιορισμούς, το όραμα αυτό το κάνουμε πραγματικότητα. Ανανεώνουμε την πολιτιστική δράση του ΕΙΠ, διαμορφώνουμε σχέσεις εποικοδομητικής συνεργασίας με πολιτιστικούς φορείς ανά τον κόσμο, υποστηρίζουμε δημιουργίες υψηλής πολιτιστικής & καλλιτεχνικής ποιότητας, επιδιώκουμε να αποτελέσουμε κέντρο διαλόγου που απευθύνεται τόσο στους Έλληνες, τους Κύπριους όσο και στους απανταχού φιλέλληνες.

Τα παραρτήματα του ΕΙΠ στην Αλεξάνδρεια, το Παρίσι, το Βελιγράδι, το Βερολίνο, το Βουκουρέστι, τη Μόσχα, την Οδησσό, την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Κύπρο και την Τεργέστη εργάζονται εντατικά σε αυτήν την κατεύθυνση.

Στην Κύπρο, το ΕΙΠ εκπροσωπεί ο εικαστικός καλλιτέχνης κος Γιώργος Ταξιαρχόπουλος, του οποίου το έργο περιλαμβάνεται στο αφιέρωμα με τίτλο: WE BLEED BLUE «…ονειρεύομαι μόνο τις ελιές», μία συνεργασία του με την ποιήτρια Δάφνη Νικήτα και την επιμελήτρια εκθέσεων Λουίζα Καραπιδάκη».

Η κ. Λουίζα Καραπιδάκη, αναφέρει: «Το Video poetry αφιέρωμα στην Κύπρο - Μνήμες & Παρόν, με τίτλο: WE BLEED BLUE «…ονειρεύομαι μόνο τις ελιές», είναι μία πολιτιστική δράση που συμπεριέλαβε το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού στον ετήσιο προγραμματισμό του γιατί με αυτήν φιλοδοξεί να αναδείξει το διαχρονικό πολιτιστικό αντίκτυπο της επετείου της 15ης Ιουλίου 1974 και στις δύο χώρες, Κύπρο και Ελλάδα. Αντικείμενο των προβολών, η σειρά επτά (7) video art έργων του εικαστικού Γιώργου Ταξιαρχόπουλου σε συνεργασία με την ποιήτρια Δάφνη Νικήτα, τα οποία παρουσιάζονται δημόσια στις στάσεις του Μετρό Αθήνας στην Ελλάδα, στον ΗΣΑΠ και τα λεωφορεία του ΟΑΣΑ.

Τα επτά αυτά video art έργα με την ποίηση, αποτελούν μια σύγχρονη καλλιτεχνική διατύπωση για τη μοναδική διχοτομημένη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και την μοναδική διχοτομημένη Ευρωπαϊκή χώρα, εκφράζοντας έναν μεστό πολιτικοποιημένο σύγχρονο λόγο ακτιβισμού, ως φόρο τιμής στη μνήμη και την προσπάθεια δημιουργίας στον αντίποδα της καταστροφής και του πολέμου, παίρνοντας αφορμή από το δράμα της Κύπρου.

Η πρόσφατη ιστορία αποτελεί συχνά μια ανοιχτή πληγή, που περιοδικά ενδυναμώνεται στο ανθρώπινο θυμικό ανάμεσα στον κυκεώνα των αναμνήσεων και την πληθώρα των αφηγήσεων. Ο πόνος, ο ξεριζωμός, η κακοποίηση, ο εκφοβισμός και κυρίως οι ανθρώπινες απουσίες δημιουργούν ένα ανυπέρβλητο τραύμα το οποίο η τέχνη διαχειρίζεται διαχρονικά.

Η τραγική διάσταση του ιστορικού γεγονότος περνά στη συλλογική μνήμη, από γενιά σε γενιά, ως ένα είδος άυλης κληρονομιάς που πυροδοτεί αντιδράσεις αλλά γίνεται και αφορμή για πολιτιστικές δράσεις και εικαστικές δημιουργίες.

Εδώ, η εικαστική «αφήγηση» του Γιώργου Ταξιαρχόπουλου, γίνεται μ’ έναν αποσπασματικό και συμβολικό τρόπο, μέσα από τα σπαράγματα του ποιητικού λόγου και την εικαστική έμπνευση, με κεντρικό άξονα τις εικόνες του τόπου, τις προφορικές μαρτυρίες και τα προσωπικά βιώματα των ίδιων των δημιουργών. Οι νοηματοδοτήσεις μετατρέπονται σε συμβολικές εικονογραφικές αναφορές, που είναι ουσιαστικά η μετάβαση σε διαδραστική εικονοποίηση - περφόρμανς των προσωπικών συναισθημάτων και της εμπειρίας της καθημερινότητας του καλλιτέχνη, ο οποίος χαρακτηριστικά σημειώνει: «Οι επτά προβολές των video art έργων υλοποιήθηκαν με σκοπό να ωθήσουν τους θεατές σε έναν ανά-στοχασμό εν κινήσει σχετικά με τον δημόσιο χώρο και την ιστορία του, την πόλη και τα σύμβολά της, το αστικό περιβάλλον και την σύγχρονη καθημερινότητα. Αναπαριστούν εικόνες από την σύγχρονη Λευκωσία, αναδεικνύουν την ευρύτητα του ποιητικού λόγου και της τέχνης video art στην περιγραφή συναισθημάτων, συμβολισμών και αισθήσεων με συλλογική προέλευση και κατεύθυνση.»

Η Δάφνη Νικήτα αναφέρει: « Η συνύπαρξη της εικόνας, της βιντεο-τέχνης με την σύγχρονη ποίηση αποτελεί ένα νέο και ενδιαφέρον πεδίο δημιουργικής έκφρασης. Δύο μορφές καλλιτεχνικής δημιουργίας που συνεργάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται χωρίς η μια να αναιρεί την αυτονομία της άλλης. Το video poetry λοιπόν λειτουργεί αρμονικά με την ποιητική γραφή χρησιμοποιώντας με μαεστρία τις έξυπνες εφαρμογές της νέας τεχνολογίας»

Τα video art έργα, έχουν φιλοτεχνηθεί ύστερα από συχνές επιτόπιες επισκέψεις στον ιστορικό τόπο, σε όλη την περίοδο του εγκλεισμού, αποτελούν μία ενότητα και έχουν δημιουργηθεί με τη χρήση «έξυπνων εφαρμογών» και κυρίως συστήνουν στο κοινό νέες αναπαραστάσεις και αναγνώσεις των ποιημάτων της Δάφνης Νικήτα από την τελευταία και πιο ώριμη ποιητική της συλλογή με τίτλο: «Το μπλε δείπνο» (εκδόσεις Καστανιώτης, Αθήνα 2020). Άλλωστε και οι τίτλοι των έργων έχουν διατηρηθεί ίδιοι με τους τίτλους των ποιημάτων που χρησιμοποιήθηκαν, ενώ, ο τίτλος της έκθεσης «…ονειρεύομαι μόνο τις ελιές» επιλέχθηκε αυτούσιος από το ποίημα της «Η βαλίτσα».

Στο σημείο αυτό, θέλω να υπογραμμίσω τη συμβολική σημασία του συγκεκριμένου τίτλου, ο οποίος δίνει έμφαση στην ειρηνευτική δύναμη του Λόγου, με την ελπίδα μιας ωρίμανσης στον δημόσιο διάλογο, οικοδομώντας αυτό που ο εικαστικός καλλιτέχνης ορίζει στην διδακτορική του διατριβή ως «Αρχιτεκτονική αξιών.

Ο Γιώργος Ταξιαρχόπουλος με αυτό το τελευταίο έργο του ακολουθεί με συνέπεια την ιδιαίτερα προσωπική του γραφή με τη χρήση της κινούμενης εικόνας, που ξεκίνησε πριν από χρόνια, ήδη από το 1997 και συνεχίστηκε με την πορεία του το 2007 στην Ιαπωνία και μέχρι σήμερα.

Την φορά αυτή, στο έργο του Ταξιαρχόπουλου, εμφανίζεται να είναι πολύ πιο έντονη και πιο ξεκάθαρη η επιτελεστική καλλιτεχνική δράση, η οποία εκκινεί από τα κοινά βιώματα του εικαστικού καλλιτέχνη στην συνύπαρξή του με την ποιήτρια και κορυφώνεται με την εικαστική ερμηνεία της ποίησής της.

WE BLEED BLUE - ΚΥΠΡΟΣ

Η Δάφνη Νικήτα, με τη σειρά της έχει έντονη δραστηριότητα σε καλλιτεχνικές performaces και ποιήματά της έχουν εμφανιστεί σε σημαντικές εκθέσεις, μεταξύ άλλων το 2007 στην Μπιενάλε Βενετίας, στο project «Making words» των Daniel Birnbaum και Evgeny Bunimovich και το 2020 στη Λεβέντειο Πινακοθήκη στην πόλη της Λευκωσίας, στην έκθεση για το εικαστικό έργο του Μιχάλη Μιχαηλίδη.

Οι δυο τους ως καλλιτεχνικό δίδυμο έχουν καταφέρει να αρθρώσουν έναν αξιοσημείωτο λόγο από κοινού, και να ισορροπήσουν τα έργα τους στα σύγχρονα έντονα κοινωνικά θέματα διατηρώντας την ατομική τους καλλιτεχνική και δημιουργική υπόσταση και προσωπικότητα. Θυμίζω εδώ την συμμετοχή τους στο Μουσείο Τέχνης 20ου και 21ου αιώνα της Αγίας Πετρούπολης με το έργο τους «Επτά καθρέπτες» στην διεθνή έκθεση “The looking glass and through it” το οποίο διαπραγματευόταν το θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων.

Το παράδειγμά τους αποτελεί ένα εμπνευσμένο πολιτιστικό γεγονός για το μέλλον αλλά και για άλλους δημιουργούς».