Ραούλ Γκονζάλες: O ιππότης της «Βασίλισσας»

Του Βαγγέλη Αυγουστή

Ο μεγάλος Ραούλ Γκονζάλες απολάμβανε τη μοναξιά στην κορυφή των σκόρερ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ με 71 γκολ. Από το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου του 2014 απέκτησε συγκάτοικο, ο οποίος λογικά στο επόμενο παιχνίδι θα τον αφήσει στη 2η θέση. Ενδεχομένως να πέσει και στην 3η, αφού θέμα χρόνου είναι να τον ξεπεράσει και ο Κριστιάνο Ρονάλντο που έχει βρει 70 φορές δίχτυα στη κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Ακόμη και στο ενδεχόμενο που... συνταξιοδοτηθεί από τη Ρεάλ Μαδρίτης ο Πορτογάλος, ακόμη κι αν φτάσει τα 100 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ, δύσκολα θα πάρει τη θέση του Ραούλ στη καρδιά των οπαδών των «μερένχες».

Παιχνίδι της μοίρας ότι ξεκίνησε τα ποδοσφαιρικά του βήματα από τη «μισητή» Ατλέτικο Μαδρίτης. Για την ακρίβεια, σε ηλικία 10 χρονών φόρεσε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στη Σαν Κριστοβάλ παίρνοντας, τρία χρόνια μετά, την απόφαση να κυνηγήσει την τύχη του στην Ατλέτικο Μαδρίτης.

Παρά τα 4 γκολ του ανά παιχνίδι δεν στέριωσε με τα «ερυθρόλευκα». Η ιστορία έμελλε να γραφτεί στα λευκά! Ως πιστός ιππότης της «βασίλισσας» η οποία τον υπέγραψε το 1992, αφού ύπνος βαθύς έπιασε τους διοικούντες την Ατλέτικο και δεν τον ανανέωσαν πρόωρα. Μπήκε αμέσως στην καρδιά των απαιτητικών «ultras» όταν στο ντεμπούτο του στο «Μπερναμπέου» ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας στη νίκη επί της Ατλέτικο με 4-2. Ένα γκολ, ένα κερδισμένο πέναλτι και μια ασίστ για τον 17χρονο τότε Ραούλ!

Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή! Το φιλοθεάμον κοινό σχεδόν βαρέθηκε να βλέπει τον τύπο με το Νούμερο 7 στην πλάτη να φιλάει τη βέρα του μετά από κάθε μαγικό άγγιγμα με το αριστερό!

Σε μια Ρεάλ στην οποία έχουν περάσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της ιστορίας (Ντι Στέφανο – Πούσκας - Μπουντραγκένιο – Ζιντάν – Ρονάλντο κ.α.) ο Ισπανός «ταυρομάχος» είναι 1ος στα γκολ (323) 1ος στις συμμετοχές (741).

Όχι τυχαία ταυρομάχος! Όταν ήθελε να πρωτοτυπήσει με το να μη φιλάει τη βέρα του μετά από κάθε γκολ, φανταζόταν ότι είχε τη σημαία και πανηγύριζε σαν να είχε ζαλίσει τους «ταύρους» αντιπάλους του.

Ταύροι μαινόμενοι κι οι οπαδοί όταν τον άφησαν να πάει στη Σάλκε, αφού ήθελε να παίζει και όχι να κάθεται στον πάγκο. Δύσκολο με τον Μουρίνιο προπονητή, που θέλει τους επιθετικούς του να τρέχουν ακατάπαυστα συμμετέχοντας και στην ανασταλτική λειτουργία. Ο πάγκος δεν ταίριαζε στον Ραούλ. Έστω κι όταν η δύση της καριέρας του πλησίαζε!

Οι πιστοί «μερένχες» πάντα θα το χρεώνουν στην τότε διοίκηση – οι φανατικοί της Σάλκε πάντα θα την ευγνωμονούν για το δώρο αυτό! Όχι τυχαία, αφού στον Ραούλ «χρεωνόταν» το εορταστικό κλίμα στο «Γκελζενκίρχεν». 40 γκολ πέτυχε με τη μπλε φανέλα ενώ επί ημερών του η Σάλκε έφτασε μέχρι και τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

Κοιτάζοντας το χρόνο πίσω, ο Ραούλ θα μπορεί να αισθάνεται υπερήφανος για τα πεπραγμένα του: 3 Τσάμπιονς Λιγκ, 6 πρωταθλήματα, 1ος σκόρερ της «βασίλισσας» σε όλες τις διοργανώσεις, 1ος σε συμμετοχές, 1ος σκόρερ στην Εθνική Ισπανίας με 44 γκολ (τον έφτασε ο Βίγια), 5 φορές κορυφαίος Ισπανός ποδοσφαιριστής κτλπ. Όχι και λίγα!

Ο Ραούλ πρέπει να είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Όχι για τα παραπάνω! Αλλά γιατί κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Να υπηρετεί το άθλημα που του δίνει ζωή (ακόμα και στα 37 του σκοράρει στο Κατάρ με την Αλ Σαντ) αλλά και να δημιουργήσει μια μεγάλη οικογένεια. Δεν ξεχνάει ποτέ να ευγνωμονεί τη γυναίκα του γι’ αυτό, φιλώντας τη βέρα του σε κάθε γκολ. Σα να φιλάει τη Μάμεν, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά και στην οποία οφείλει την ευτυχία του.

Τη μισή ευτυχία του! Την άλλη μισή, την αντλεί από το ποδοσφαιρικό γρασίδι.