Πέρασε το φαράγγι της Σαμαριάς κουβαλώντας την ΑμΕΑ κόρη του στην πλάτη!

Τίποτα δεν είναι δύσκολο για έναν πατέρα όταν πρόκειται να κάνει ευτυχισμένο το παιδί του... Ακόμα και το να διασχίσει το φαράγγι της Σαμαριάς, έχοντάς το στην πλάτη, μοιάζει για το μεγαλείο της ψυχής του τόσο λίγο...

Αυτό απέδειξε ένας τουρίστας που βρέθηκε από την Αμερική στα Χανιά και θέλησε να γνωρίσει την ομορφιά της Σαμαριάς με συνοδοιπόρο την κόρη του, η οποία είναι άτομο με ειδικές ανάγκες.

Το μόνο που θέλησε και ζήτησε από ένα ντόπιο ήταν, σύμφωνα με το Cretapost, μια φωτογραφία... "Δεν έχουμε φωτογραφίες μαζί… έτσι που βιάζονται όλοι να φτάσουν στο τέρμα, δεν προλαβαίνω να το ζητήσω από κανέναν…." είπε ο πατέρας.

Η συγκινητική αυτή ιστορία καταγράφεται στη σελίδα του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων. Ο Μανώλης Παπαδάκης με ανάρτησή του στο facebook περιέγραψε αυτή την απίστευτη συνάντηση:

Μανώλης και Σοφία… μια ιστορία αγάπης. Τους συναντήσαμε στον Χριστό. Ο Χριστός είναι το τελευταίο πλάτωμα πριν τις σιδερόπορτες. Μια εκκλησία , πολλά δέντρα , ξύλινα τραπέζια, ξύλινα καθίσματα, και πεντακάθαρο νερό πηγής. Αυτή, κάθονταν πάνω σε ένα τραπέζι και αυτός περιφερόταν στον χώρο σαν να ήθελε να μην “χάσει” το ζέσταμα του.

“Πόση ώρα είναι μέχρι την έξοδο;” με ρώτησε με ξενική προφορά. "Μία ώρα περίπου" του απάντησα. Της έδωσε ένα κομμάτι φρούτο απ αυτό που έτρωγε και εκείνος, λέγοντας ότι καλά θα ήταν να ξεκινήσουν πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά. Μετά της φόρεσε ένα σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε στην δική του πλάτη και ξεκίνησαν. Στην διαδρομή μιλάγανε για συναισθήματα. Και για παλιές ιστορίες. Πότε πότε αυτή του έδινε συμβουλές για το πως θα αποφύγει μια πέτρα. Εκείνος τις απέφευγε χαμογελαστός, σαν χορευτής των Μπολσόι, να μην φανεί η προσπάθεια. Όταν κουραζόταν έβρισκε ένα πεζούλι, την ακουμπούσε μαλακά και της έβγαζε το σακίδιο από την πλάτη.

Ήρθαν από Αμερική. Ο Μανώλης και η κόρη του ήρθαν από Αμερική για να περάσουν το φαράγγι μαζί. Κι ας μην έχει υποδομές για Α.Μ.Ε.Α. Τον ρώτησα αν θέλει κάποια βοήθεια. "Φωτογραφίες …" μου είπε... "Δεν έχουμε φωτογραφίες μαζί…έτσι που βιάζονται όλοι να φτάσουν στο τέρμα, δεν προλαβαίνω να το ζητήσω από κανένα…." Φωτογραφίες κάτω από τους τεράστιους βράχους, φωτογραφίες στο ποτάμι, φωτογραφίες στις σιδερόπορτες…. πάντα αγκαλιά …και πάντα χαμογελαστοί.

Μετά, αυτός βρήκε ένα πεζούλι, της φόρεσε αργά το σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε και ….. συνέχισαν την κουβέντα τους . Καθώς απομακρύνονταν, το φαράγγι πολλαπλασίαζε τις φωνές τους…Τους άκουγα ακόμα κι όταν δεν τους έβλεπα πια….."