Νέα δήλωση Ξηρού για τους λόγους που δεν θέλει το «βραχιολάκι»

Με μια μακροσκελή ανοικτή επιστολή του μέσα από τις φυλακές ο Σάββας Ξηρός επικαλείται επτά λόγους για τους οποίους αρνείται να δεχθεί το «βραχιολάκι» ως μέσο για την αποφυλάκισή του και την έκτιση της ποινής του με κατ' οίκον περιορισμό.

Μεταξύ των λόγων αυτών είναι η ανάθεση της φύλαξης κρατουμένων σε ιδιώτες και ότι το «βραχιολάκι» εφαρμόζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, καθιστώντας «πειραματόζωα» τους κρατούμενους.

Επικαλείται, επίσης, μια σειρά από ιατρικούς λόγους, τονίζοντας ότι «ένα τέτοιο μέσο είναι άχρηστο στην περίπτωσή μου, καθώς οι ίδιες οι ισόβιες αναπηρίες μου με κρατούν καθηλωμένο υποχρεωτικά σε γνώριμο, περιορισμένο περιβάλλον, ενώ για κάθε μετακίνησή μου χρειάζομαι χειραγωγό και αναμεταδότη, εφόσον η ορατότητά μου εκτείνεται στα 20 εκατοστά».

Στις αρχές του μήνα ο καταδικασμένος σε ισόβια για τη συμμετοχή του στις επιθέσεις της 17Ν, Σάββας Ξηρός, είχε δηλώσει σε συνέντευξη του σε τηλεοπτικό σταθμό ότι αρνείται να φορέσει το «βραχιολάκι» κυρίως για λόγους θρησκευτικούς.

 Αναλυτικά η επιστολή του Σάββα Ξηρού 

Σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής, ο άνθρωπος πραγματεύεται ένα μέρος της ελευθερίας του χάριν της κοινωνικής συνύπαρξης. Ως προς τα μέσα όμως που συμβάλλουν σε αυτόν το σκοπό, τα όρια μεταξύ εξυπηρέτησης και καταδυνάστευσης είναι τόσο λεπτά, που ενίοτε καθίστανται ανύπαρκτα.

Εφτά λόγοι για τους οποίους δεν μπορώ να δεχτώ την ηλεκτρονική επιτήρηση:

1. Οι φυλακές, ως «δημόσιον οίκημα», παρά την παντελή αποτυχία του θεσμού και παρά τη γενικευμένη διαφθορά που επικρατεί σε αυτές, έχουν σαν κύριο σκοπό να επιτελέσουν κοινωνικό έργο, με μακροπρόθεσμα μόνο οικονομικά οφέλη.

Με την ηλεκτρονική επιτήρηση το κοινωνικό έργο διαγράφεται οριστικά, καθώς για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχουμε ανάθεση της φύλαξης κρατουμένων αποκλειστικά σε ιδιώτες και μάλιστα σε μία πολυεθνική εταιρεία –ανοίγοντας το δρόμο για ιδιωτικοποίηση των φυλακών–, η οποία, ως ακραία κερδοσκοπικός οργανισμός, δεν ενδιαφέρεται παρά για το (νόμιμο ή μη) όσο το δυνατόν μεγαλύτερο και ταχύτερο εφήμερο κέρδος (ίσον λεηλασία στις απολαβές), με το μικρότερο δυνατό κόστος (ίσον εκπτώσεις στις παροχές). Δεν θα συμπράξω, σαν αντικείμενο εκδούλευσης-res, ή σαν κεφαλαιουχικός εξοπλισμός μιας πολυεθνικής.

2. Το σύστημα γεωεντοπισμού εφαρμόζεται πρώτη φορά στη χώρα μας, ως πιλοτικό πρόγραμμα 250 θέσεων. Συντελείται επομένως ένα πείραμα, με τους κρατούμενους ως πειραματόζωα, χωρίς ενδοιασμούς, υιοθετώντας τη νοοτροπία ότι «αυτοί ούτως ή άλλως είναι απόβλητοι», έχοντας μάλιστα το αδιακρίτως ευδιάκριτο (χοντροκομμένο) στίγμα στο χέρι, που καθιστά αποδιοπομπαίο και δακτυλοδεικτούμενο τον φέροντα σε κάθε προσπάθεια συμμετοχής του στην κοινωνική ζωή, όπως εργασία, προσωπικές σχέσεις, κάτι που δεν συνάδει με σωφρονισμό ή επανένταξη, και σε κάθε περίπτωση βασίζεται στην απειλή και το φόβο, εξοβελίζοντας την ελεύθερη βούληση και το φιλότιμο.

3. Το σύστημα γεωεντοπισμού συμπεριλαμβάνει μία συσκευή κινητού τηλεφώνου προσαρμοσμένη στο χέρι (γνωστή σαν βραχιολάκι), η οποία ανά 30 δευτερόλεπτα καλεί το κέντρο ελέγχου μέσω δορυφόρου και, εκτός αυτού, η εν λόγω συσκευή απαιτεί καθημερινά, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, φόρτιση της μπαταρίας, ενώ είναι προσδεμένη μέρα-νύχτα στο χέρι, με ό,τι σημαίνουν αυτά από πλευράς ακτινοβολίας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται γενικά για κρατούμενους με αναπηρίες, που κατά κανόνα έχουν υπερεκτεθεί σε ακτινοβολίες λόγω ιατρικών εξετάσεων, με νευρολογικά ή καρδιολογικά προβλήματα ή, πολύ χειρότερα, που φέρουν βηματοδότη.

Επιπλέον, μια τέτοια συσκευή σφραγισμένη στο χέρι από τις αρχές, απαγορεύει να πραγματοποιηθούν βασικές εξετάσεις, όπως μαγνητική τομογραφία, καρδιογράφημα, ηλεκτρομυογράφημα ή σύνδεση με μόνιτορ, αποκλείοντας και τα χειρουργεία.

Η παραχώρηση δυνατότητας προσωρινής αποσύνδεσης στην ανάδοχο εταιρεία ανοίγει διάπλατα την πόρτα για αυθαιρεσίες και συναλλαγή. Αν η αποσύνδεση της συσκευής απαιτεί και παρουσία αστυνομικών αρχών, εκτός του ότι αποκτούν πρόσβαση σε προσωπικά ιατρικά δεδομένα, επιπλέον έχουν αυτομάτως λόγο και δικαίωμα επίσπευσης ή και ματαίωσης χρονοβόρων ιατρικών πράξεων, όπως έχει γίνει με την περίπτωσή μου επανειλημμένα στο παρελθόν και όπως γίνεται πάντα με όλους τους κρατούμενους κατά τις επισκέψεις μας με συνοδεία αστυνομικών στα νοσοκομεία, αποκλείοντας ουσιαστικά τη νοσηλεία.

Αν η αποσύνδεση της συσκευής απαιτεί και παρουσία δημόσιου λειτουργού –του αρμόδιου εισαγγελέα– τότε επιβραδύνεται επικίνδυνα η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, ώστε τελικά, κάθε διορθωτική παρέμβαση να προσθέτει νέα προβλήματα, ακυρώνοντας το βασικό σκοπό του κατ’ οίκον περιορισμού.

4. Η πρόσδεση ενός τέτοιου μηχανισμού στο μοναδικό μου χέρι, με το οποίο εξυπηρετούμαι, το καθιστά σχεδόν άχρηστο, ενώ παράλληλα με περιορίζει στην καθημερινή διαβίωση, εφόσον, συμψηφίζοντας και τις υπόλοιπες αναπηρίες, σε κάθε αδέξια κίνηση, πτώση, κρούση, εμπλοκή, κινδυνεύω να παραβιάσω τους όρους λόγω βίαιης διακοπής του σήματος, ή, διαφορετικά, θα πρέπει να δείχνω πάντα τη δέουσα προσοχή, αφαιρώντας την από τις ήδη μειωμένες δυνατότητές μου· μια ακατάπαυστα αγχώδης κατάσταση, που συνιστά βασανισμό.

5. Ένα τέτοιο μέσο είναι άχρηστο στην περίπτωσή μου, καθώς οι ίδιες οι ισόβιες αναπηρίες μου με κρατούν καθηλωμένο υποχρεωτικά σε γνώριμο, περιορισμένο περιβάλλον, με μικρό, γνωστό αριθμό οικείων προσώπων, ενώ για κάθε μετακίνηση πέρα από αυτό το περιβάλλον χρειάζομαι χειραγωγό και αναμεταδότη, εφόσον η ορατότητά μου εκτείνεται στα 20 εκατοστά, πέρα από τα οποία υπάρχει ένα συνονθύλευμα σκιών σε ρευστό, κινούμενο από τους ιλίγγους τοπίο, η ακοή, με τις μόνιμες εμβοές, δεν ξεχωρίζει τα σύμφωνα και δεν εντοπίζει από πού έρχεται ο ήχος, το άσθμα δεν μου επιτρέπει να κοπιάσω για οποιοδήποτε έργο και οι αποκολλήσεις αμφιβληστροειδούς, μαζί με τις κήλες στη σπονδυλική στήλη, δεν μου επιτρέπουν να σηκώσω πάνω από τρία κιλά, αναπηρίες που μου αφήνουν ένα 2% ικανότητα για εργασία. Πέρα από αυτά, μια επιπλέον δέσμευση δεν γνωρίζω τι θα εξυπηρετούσε.

6. Επιπλέον, το μέτρο αυτό κρίνεται υπερβολικό στην περίπτωσή μου, εφόσον έχω εκτίσει την ποινή μου με εφτά διαφορετικούς τρόπους.

Πρώτος τρόπος: Βρίσκομαι έγκλειστος 13 χρόνια, τα οποία λογίζονται ως 26, καθώς ο νομοθέτης αναγνωρίζει το πρόσθετο ψυχικό βάρος που επιφέρει μία αναπηρία.

Δεύτερος: Τα χρόνια αυτά έχουν εκτιθεί σε καθεστώς ειδικής απομόνωσης –πρόσθετο ψυχικό βάρος– και παράλληλα με λάθρα χορήγηση ουσιών για βιοχημική καταστολή, που επιφέρει έκπτωση των βιολογικών και νοητικών λειτουργιών, πρακτική που θεωρείται από το νόμο άσκηση βίας –και είναι– εφόσον κρατάει τον άνθρωπο δια της βίας καθηλωμένο σωματικά και στάσιμο πνευματικά.

Τρίτος: Κατά τη διάρκεια της κράτησής μου το ποσοστό αναπηρίας από 67%, που ήταν στην αρχή, ανήλθε σε 98%, με κυριότερη αιτία το ότι χάθηκε το μεγαλύτερο μέρος της όρασης που μου είχε απομείνει, δηλαδή από 3 με 4/10 το 2003 τώρα βρίσκεται κάτω του 1/20, λόγος για τον οποίο καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον Σεπτέμβριο του 2010, για παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ περί βασανισμού ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης.

Τέταρτος: Διαφορετικά προβλήματα στην όραση –όπως βραδεία προσαρμογή στις εναλλαγές του φωτός– και αλλού, δεν μου επιτρέπουν να βγω στο προαύλιο τα τελευταία δέκα χρόνια –από τον Ιούλιο του 2005–, ενώ αναπνευστικά προβλήματα με καρδιολογικές επιπτώσεις με αναγκάζουν να κοιμάμαι στην καρέκλα – από το 2011 μόνιμα.

Πέμπτος: Από τον ψυχικό εξαναγκασμό (stress) κατά τις ανακρίσεις-βασανιστήρια στον Ευαγγελισμό, ενεργοποιήθηκε Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, μια ισόβια εξελισσόμενη αναπηρία, ενώ από τις επιμέρους μεθόδους –όπως η υποβολή σε δυνατούς ήχους από σειρήνες και κομπρεσέρ σε αυτιά χωρίς τύμπανα–, μέχρι σήμερα, συγκεκριμένες συχνότητες μου προκαλούν ταχυκαρδία και αγχώδεις εξάρσεις, γεγονός που απαγορεύει τη μουσική σε μεγάλη ακτίνα (η τηλεόραση αποκλείεται και από την όραση), έτσι ώστε όταν οι άλλοι διασκεδάζουν εγώ να βασανίζομαι.

Έκτος: Η έκρηξη που με έφερε στο χείλος του θανάτου. Την εποχή που τα νομικά συστήματα ήταν πιο βάρβαρα από το σημερινά, κάποιος που περνούσε μια τέτοια δοκιμασία ήταν ελεύθερος ποινής και αποδιδόταν καθαρός στην κοινωνία, εφόσον έκριναν ότι έτσι είχαν ανταποδοθεί τα ίσα.

Έβδομος τρόπος: Ο ίδιος ο βασανισμός είναι μέθοδος έκτισης ποινής και μάλιστα πανάρχαια. Τότε ο παθών, μετά τον ξυλοδαρμό αφηνόταν ελεύθερος και μόνο στα πιο βάρβαρα συστήματα πριν από μια βαριά καταδίκη προηγούνταν άγριος βασανισμός.

Το 2002, ενώ είχα 5% πιθανότητες επιβίωσης, κατέφθασαν στην εντατική του Ευαγγελισμού 7 (εφτά) ξένες μυστικές υπηρεσίες για τις ανακρίσεις, πιέζοντας παράλληλα τους γιατρούς για ταχεία –έστω και βραχύβια– αποκατάσταση των αναγκαίων για το σκοπό τους ζωτικών λειτουργιών, με πρωτεργάτη τον αμερικάνο πράκτορα Robert F. Clifford, ο οποίος βραβεύτηκε για το έργο του, όπως αναφέρεται σε ανάρτηση στην επίσημη ιστοσελίδα του FBI. Στην ανάρτηση αυτή σημειώνεται ότι ο εν λόγω πράκτορας με «έπεισε» να μιλήσω, αλλά δεν διευκρινίζει το πώς:

Ενώ χαροπάλευα από την έκρηξη, με κατάγματα στα πλευρά, στο κρανίο και στο χέρι, αιμορραγία στους πνεύμονες, θερμικά και χημικά εγκαύματα στο σώμα και στο πρόσωπο, ακρωτηριασμένο χέρι, τραυματισμένα και δεμένα μάτια και τρυπημένα τύμπανα στα αυτιά, δηλαδή με απώλεια του μεγαλύτερου μέρους των πέντε αισθήσεων, με κυριότερη την τύφλωση, με κρατούσαν δεμένο χειροπόδαρα με σχοινιά και ιμάντες, μέρα-νύχτα σε σκοτάδι, γυμνό και εκτεθειμένο σε κάθε απειλή, πραγματική ή παραίσθηση λόγω χορήγησης ισχυρών ψυχοτρόπων, με δυνατούς ήχους στα τραυματισμένα μου αυτιά, κρατώντας με άγρυπνο για μέρες και σε απόλυτη απομόνωση από συγγενείς ή φίλους ή δικηγόρο, κάνοντας πολύωρες μεταμεσονύκτιες ανακρίσεις.

Έφυγα από εκεί σωματικό και ψυχικό ερείπιο, με αισθητηριακές, κινητικές και νοητικές –μόνιμες ή παροδικές– αναπηρίες, κατάσταση στην οποία και «δικάστηκα» –με βάση τα προϊόντα βασανιστηρίων– χωρίς να έχω επαφή με τη διαδικασία, το περιβάλλον και την πραγματικότητα.

Έγκριτος νομικός, σε επιστολή του σε απογευματινή εφημερίδα, κατέθεσε τότε δημόσια την επιστημονική άποψη, ότι και μόνον με τη μεταχείριση που έχω υποστεί στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός έχουν αποδοθεί πλήρως οι ποινικές αξιώσεις της Πολιτείας.

Οι εφτά αυτοί τρόποι έκτισης ποινής για ορισμένους δεν αρκούν και σαν να ήμουν «οφειλέτης παρά πάντας», επιδεικνύουν μια άσβεστη, απύθμενη και ακόρεστη δίψα για εκδίκηση.

7. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι εμείς γελάγαμε…

Μοιάζει στ’ αλήθεια μικρό πράγμα το βραχιολάκι, ένα από τα πολλά «τίποτα» που μας έφεραν ως εδώ, όμως η διαφορά δεν βρίσκεται στο αν προσφέρει κάποιος ένα βόδι ή ένα σπυρί λιβάνι στο βωμό των ειδώλων, όταν και τα δύο προσβλέπουν στη νομιμοποίηση ανίερων πραγμάτων.

Μοιάζει μικρό, όμως είναι βέβαιο ότι το μέτρο της ηλεκτρονικής επιτήρησης, αναβαθμισμένο και εμπλουτισμένο, θα επιβάλλεται σε όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες, χάριν «ευκολίας και ασφάλειας», καθώς προβάλλεται σαν πανάκεια για όλα τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας.

Υποχρεωτικές ηλεκτρονικές συναλλαγές, ηλεκτρονικά εισιτήρια, χρεωστικές κάρτες πληρωμών που θα εξελιχθούν σε κάρτα του πολίτη με δεδομένα ιατρικού και ποινικού φακέλου, κινητά τηλέφωνα που αναγνωρίζουν βιομετρικά στοιχεία και αποτυπώματα ή που λειτουργούν και σαν πιστωτικές κάρτες, προτείνονται σαν μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, της ανθρωπιστικής κρίσης, της ουράς στο Δημόσιο, της βίας στα γήπεδα, της εγκληματικότητας, κι από την άλλη, σε διεθνές επίπεδο, παρακολούθηση, εγγραφή, αποθήκευση των τηλεπικοινωνιών σε όλο τον κόσμο, ακόμα και ηγετών, από την NSA, με πρόσχημα την πρόληψη ή τον πόλεμο κατά του εμπορίου όπλων, ναρκωτικών, της τρομοκρατίας, συνθέτουν το Νέο Δόγμα.

Εάν αυτά νομιμοποιηθούν σε τέτοια έκταση και στη χώρα μας, τότε θα έχουμε ηλεκτρονική επιτήρηση όχι μόνον ως προς το γεωεντοπισμό, αλλά και ως προς το τι έχουμε στην τσέπη μας, πώς, πού και γιατί το χρησιμοποιούμε, ως προς την εργασία, την υγεία, τις συνήθειές μας, ως προς τις μύχιες σκέψεις μας.

Και δεν πρόκειται για μέσο πρόληψης της εγκληματικότητας ή απλά της παρανομίας, που σε κάθε περίπτωση προσαρμόζεται ταχύτατα στη νέα τεχνολογία –ενίοτε και προπορεύεται των αρχών– και είτε την αποφεύγει, είτε και την χρησιμοποιεί με εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως δείχνει η πραγματικότητα.

Ούτε πρόκειται για μέσο διευκόλυνσης της ζωής, όταν αυτό «ως όνους και ημίονους εν κημώ και χαλινώ» μας αλυσοδένει αμετάκλητα με την οικονομική μονοκρατορία των τραπεζών, που ελέγχει τη στρόφιγγα ή δεσμεύει κατά βούληση τον κεφαλαιοποιημένο κόπο της εργασίας μας ή όταν, αντίθετα με τον φαινομενικό σκοπό, τα προσωπικά μας δεδομένα συγκεντρώνονται, ομαδοποιούνται και χρησιμοποιούνται για έλεγχο κάθε πτυχής της ανθρώπινης δραστηριότητας και προσαρμογή της στις ορέξεις του διεθνούς κεφαλαίου, δείχνοντας ότι το τέλος αυτού του δρόμου είναι σκληρή δουλεία, υπό το αυταρχικότερο σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Πρόκειται για ένα σύστημα που η αλαζονεία του έχει εγκατασταθεί πάνω από τα νέφη και επιδεικνύεται σαν Παντεπόπτης, Παντογνώστης, Πανταχού Παρών, Πάνσοφος και εντέλει Παντοκράτορας, εφόσον όπου έχει επιβληθεί μπορεί με το πάτημα ενός κουμπιού –με μία μόνο βλάβη– να νεκρώσει από νευραλγικούς τομείς, όπως οικονομία, μέσα ενημέρωσης, τηλεπικοινωνίες, μέχρι τη λειτουργία ολόκληρων περιοχών ή χωρών.

Ζώντας την επέλαση των οικονομικών τρομοκρατών και στη χώρα μας, είναι βέβαιο ότι εάν τα μνημόνια έχουν σαν σκοπό να μας γονατίσουν υλικά και ψυχικά, τότε η ηλεκτρονική επιτήρηση έχει τον τρόπο να μας κρατάει γονατιστούς στο διηνεκές, επιβάλλοντας την «Παγκόσμια Τάξη» των πολυεθνικών. Γιατί αυτό που θέλουν από εμάς δεν είναι απλά κάποιο εύλογο ή παράλογο κέρδος, αν ήθελαν αυτό θα φρόντιζαν να έχουμε εργασία, αλλά αυτό που απαιτούν πραγματικά είναι εμάς τους ίδιους.

Τότε ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε ανδράποδο με το σήμα υποτέλειας χαραγμένο ή προσαρμοσμένο σφιχτά, σαν πρόσθετο μέλος, στο σώμα του, και από ανδράποδο μετουσιώνεται σε εξάρτημα ενός ηλεκτρονικού κυκλώματος που το καθοδηγούν τα ρεύματα.

Αν δεν τεθούν κάπου όρια, το μέλλον προβάλλει ανατριχιαστικό.

Πλην όμως, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να μας τα πάρουν, εάν δεν τους τα παραδώσουμε μόνοι μας.

Σάββας Ξηρός

Ν.Κ. Κορυδαλλού

11 Μαΐου 2015