Έχουν για Θεό τους το… μπέικον
Την ώρα που στην Ευρώπη κορυφώνεται η διαμάχη για την μπούρκα και το μπουρκίνι με θύματα τις περισσότερες φορές τις ίδιες τις γυναίκες, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού η έννοια της θρησκείας και της εκκλησίας αντιμετωπίζεται με ένα τρόπο πιό χαλαρό και ολίγον "χιουμοριστικό".
Ο καθένας απολαμβάνει τη μυρωδιά του μπέικον. Mπορεί ωστόσο να φαντασθεί κάποιος μία θρησκεία αφιερωμένη σε αυτό; Η ιδέα μπορεί να ακούγεται αστεία, υπάρχει όμως μία επίσημη εκκλησία για τους άθεους και τους σκεπτικιστές που δοξάζει το “αμερικανικό πρωϊνό” και συγκεκριμένα το μπέικον. Η Ενωμένη Εκκλησία του Μπέικον (UCB) ιδρύθηκε το 2010 από τον Τζον Γουάιτσαιντ (John Whiteside) και εδρεύει στο Nevaticano του Λας Βέγκας-γνωστή και ως "αμαρτωλή πόλη", στην Νεβάδα των ΗΠΑ, ως διαμαρτυρία για την καταπολέμηση των διακρίσεων εις βάρος των άθεων.
Η εκκλησία- παρωδία συγκεντρώνει περίπου 4.000 οπαδούς οι οποίοι φορούν καπέλο του μπέιμπωλ με την επιγραφή: “Δοξάστε το μπέικον” . Οι κυριότερες εντολές της “θρησκείας” προς τους οπαδούς της είναι να αποδέχονται τους άθεους, να διασκεδάζουν, να είναι ενάρετοι, γενναιόδωροι και να υμνούν το μπέικον. Μέχρι στιγμής έχουν τελεσθεί πάνω από 600 δωρεάν τελετές γάμων, βαπτίσεων και κηδειών από αυτήν την εκκλησία.
Η πρακτική αυτή βρίσκει γόνιμο έδαφος στις ΗΠΑ, μία χώρα με τεράστια θρησκευτική πολυμορφία όπου πραγματικά βρίθουν τα λεγόμενα “θρησκευτικά σούπερ μάρκετ”. Καθένας μπορεί να “ιδρύσει” μία εκκλησία και να προσελκύσει οπαδούς ακόμα και από μία άλλη εκκλησία, με την πολιτική των δωρεάν παροχών και με το ανάλογο μάρκετινγκ. Φυσικά καλύπτονται και από τον νόμο καθώς αποκομίζουν σχετικά οφέλη, όπως έκπτωση φόρου και δικαίωμα να λαμβάνεις εισφορές.
“Η αποστολή μας είναι να προωθήσουμε τον σκεπτικισμό, την εκκοσμίκευση και την καταπολέμηση των θρησκευτικών διακρίσεων κατά των άθεων”, οι πιστοί δεν είναι καλύτεροι από τις κοσμικές μή κερδοσκοπικές οργανώσεις", υποστηρίζει ένας από τους “προφήτες” της εκκλησίας, ο Χέδερ Χέντερσον ( Heather Henderson).
Ευπρόσδεκτοι όμως είναι και οι χορτοφάγοι. Η εκκλησία καλεί τους οπαδούς της να ζήσουν τη ζωή τους στο έπακρο, καθώς δεν υπόσχεται κανέναν παράδεισο μετά θάνατον. Η ζωή είναι σύντομη, θέλουμε να διασκεδάσουμε χωρίς τύψεις και ενοχές όσο περισσότερο είμαστε ζωντανοί. Αυτό άλλωστε μας διαφοροποιεί από τις άλλες συμβατικές εκκλησίες, δηλώνει ο “προφήτης” Χέντερσον.
Ενδιαφέρουσα όμως είναι η άποψη για το θέμα αυτό και τις προεκτάσεις που λαμβάνει, του καθηγήτη της Φιλοσοφίας και κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Ινστιτούτο IES Rodriguez Herencia στην επαρχία Θιουδάδ Ρεάλ, στην Ισπανία, Αντρες Θαμόνα (Andres Camona).
“Στα πατερικά κείμενα και στα ευαγγέλια δεν υπάρχει καμμία αναφορά στο γέλιο, στα αστεία, και στη χαρά της ζωής. Κάνουν λόγο μόνο για την αρετή, αποκλείοντας την αίσθηση της ηδονής, την ευχαρίστηση και την ευτυχία”, υποστηρίζει ο Θαμόνα. Η ηδονιστική φιλοσοφία του Επίκουρου, συνεχίζει ο ισπανός καθηγητής, καταδικάστηκε από τον Χριστιανισμό, ενώ στην Θεία Κωμωδία του Δάντη οι Επικούρειοι βρίσκονται στην Έκτη Κόλαση, κυριολεκτικά στα Τάρταρα.
Όμως, το γέλιο και το χιούμορ, η αποενοχοποίηση και η διασκέδαση στην σύντομη αυτή ζωή, είναι ο τρόπος για να προσελκύσεις οπαδούς. Εάν καταφέρεις να τα προσφέρεις αυτά απλόχερα, τότε έχεις επιτύχει τον στόχο”, λέει ο Θαμόνα.
Η “εκκλησία-παρωδία”
Η Ενωμένη Εκκλησία του Μπέικον δεν είναι η μοναδική περίπτωση του είδους. Αν και δεν απολαμβάνουν το ίδιο νομικό καθεστώς με αυτή, είναι ευρέως διαδομένες παρόμοιες εκκλησίες με τις ονομασίες “ τα Ιπτάμενα σπαγγέτι”, η “Εκκλησία της Ευθανασίας” και η Εκκλησία των Τζεντάι. Ο τζενταϊσμός είναι ένα θρησκευτικό κίνημα εμπνευσμένο από το έπος των ταινιών “Πόλεμος των Αστρων” (The Star Wars) του Τζορτζ Λούκας, η οποία ταινία με τη σειρά της είναι εμπνευσμένη από τον Βουδισμό, τον Ταοϊσμό και τον Σιντοϊσμό. Τα αθεϊστικά αυτά κινήματα "χλευάζουν" όλες τις θρησκείες και τις μεταφυσικές πεποιθήσεις.
Τι συμβαίνει όμως με τις διασημότητες, αναρωτιέται από την πλευρά του ο δημοσιογράφος και συγγραφέας βιβλίων επιστημονικής φαντασίας, Λουίς Αλφόνσο Γκαμέζ, μέλος του Σκεπτικιστών και αρθρογράφος της El Correo του Μπιλμπάο. Αυτοί που έχουν θεοποιήσει τον Ελβις Πρίσλεϊ ή τον Μαραντόνα συναντιούνται μόνο για να φάνε, να πιούνε και περάσουν καλά. Ο φανατισμός αυτών των οπαδών της μουσικής, του αθλητισμού και του κινηματογράφου είναι η ζωντανή απόδειξη ότι χρειαζόμαστε τα είδωλα, θρησκευτικά ή κοσμικά, τα οποία αν και δεν διάγουν και την πιό υποδειγματική ζωή, εμείς τους τα συγχωρούμε όλα. Με βάση αυτό, τίθεται ένα θέμα προς συζήτηση. Να αναλύσουμε δηλαδή, τι είδους κοινωνία δημιουργούμε, λέει ο Γκαμέζ.
