Πώς θέλω να με θυμάται το παιδί μου;

Όλοι βιαζόμαστε κάπου να φτάσουμε και η καθημερινότητα γίνεται τόσο πιεστική που δύσκολα παρέχει ικανοποίηση και χαρά. Κι αυτό οδηγεί σε πολλαπλές ματαιώσεις, μία από τις οποίες είναι και η απώλεια της ψυχής των παιδιών μας.

Έχω ένα κοριτσάκι σχεδόν έξι και είναι τελείως εξαρτημένη από εμένα. Νιώθω να μου ρουφάει τις τελευταίες σταγόνες ζωτικής ενέργειας που μου απομένουν στο τέλος της μέρας.

Το αποτέλεσμα;  Ένα μυαλό κατακερματισμένο, ένα σώμα κουρασμένο και μια ψυχή που δυσκολεύεται πολύ να κάνει υπομονή, να περιμένει, να αφουγκραστεί…

Φυσικά τα παιδιά το νιώθουν γιατί πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!  Και γίνονται πιο γκρινιάρικα, πιο απαιτητικά, πιο δύσκολα. Σήμερα φτάσαμε όλοι στα όριά μας.  Οι εκκρεμότητες ήταν και είναι άπειρες και το παιδί θέλει να παίζω συνέχεια μαζί του!

Αν είναι δυνατόν βρε Άννα, δεν καταλαβαίνεις ότι έχω δουλειά; (αυτό ειπώθηκε χθες στις 7 το απόγευμα και εννοούσα σιδέρωμα γιατί μόλις είχα γυρίσει σπίτι από την δουλειά )

Με το που το ξεστόμισα, κατάλαβα ότι αρχίζω να το χάνω… (συμπληρώστε ότι θέλετε, μέσα θα είστε). Και στο μυαλό μου δημιουργήθηκε αυτόματα το ερώτημα «τελικά  πώς θέλω να με θυμάται το παιδί μου;»  Αν αύριο για κάποιο λόγο την αποχωριστώ, τι  θα λέει για μένα, τι μνήμες θα της έχω προσφέρει;

Αλήθεια την κοιτάζω στα μάτια όποτε μου μιλάει για να μοιράζεται αργότερα τις ανησυχίες της εφηβείας της,  μαζί μου;

Βγήκαμε αρκετές βόλτες, περπατήσαμε, ονειρευτήκαμε, για να μπορεί αύριο να χαίρεται με τα απλά πράγματα της ζωής;

Της χάιδεψα στοργικά τα μαλλιά, για να μάθει να σέβεται τους γύρω της;

Μήπως είμαι συνέχεια κολλημένη σε μια οθόνη (πάλι συμπληρώστε ότι θέλετε), και μετά περιμένω να μην κάνει το ίδιο;

Μήπως μου μιλάει και απαντάω βιαστικά επειδή το μυαλό μου είναι στις δικές μου δουλειές και περιμένω να κοιμηθεί για να χαλαρώσω;

Μήπως δυσανασχετώ που με ξαναρωτάει τα ίδια πράγματα, αλλά περιμένω αύριο να με ακούει όταν της ζητήσω κάτι;

Δεν τα γράφω αυτά για να δημιουργήσω τύψεις ούτε σε εμένα ούτε σε κανέναν. Απλά θέλω να μας υπενθυμίσω ότι η ζωή είναι μικρή και πρέπει να την ζούμε όσο πιο κοντά στους αγαπημένους μας μπορούμε. Η μέση οδός είναι πάντα η καλύτερη. Χρειαζόμαστε χρόνο για την δουλειά μας, θέλουμε χρόνο για τον εαυτό μας αλλά πρέπει να αφιερώνουμε και πραγματικό χρόνο σε αυτούς που αγαπάμε.

Πολλές φορές πιστεύουμε ότι τα παιδιά ακούνε  όλα όσα τους λέμε. Λάθος, τα παιδιά δεν ακούνε  τίποτα απ΄όσα  λέμε.  Αντιθέτως, μιμούνται και υιοθετούν όλα όσα κάνουμε.

Ο μεγαλύτερος φόβος των παιδιών λέει φίλη ψυχολόγος, δεν είναι να μην μας χάσουν.  Ο μεγαλύτερος φόβος των παιδιών είναι μήπως δεν αξίζουν την αγάπη μας. Πρέπει λοιπόν κάθε στιγμή να γινόμαστε παιδιά δίπλα τους και να τους δείχνουμε πόσο τα αγαπάμε.

Τα παιδιά μας  έχουν τεράστια ανοχή στις τιμωρίες και στις φωνές μόνο και μόνο επειδή είμαστε οι γονείς τους και μας αγαπούν.

Ας μείνουν μερικές υποχρεώσεις πίσω. Άλλωστε, αν αύριο φεύγαμε από αυτή τη ζωή τι θα μας στενοχωρούσε περισσότερο; Που δεν δώσαμε σήμερα ένα ρουφηχτό φιλί στα παιδιά μας (ή τον άντρα μας) ή που δεν απαντήσαμε σε μερικά «επείγοντα» emails;