Αποχαιρετισμός στον Δάσκαλο…
ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ ΦΑΙΗΑκόμη και τα δύσκολα τα αντιμετώπιζε με αυτό το μοναδικό χαμόγελο.. Με καυστικό χιούμορ, σοβαρός και αυστηρός εκεί που έπρεπε γιατί πάνω από όλα ήταν δίκαιος.
Συνεργάστηκα μαζί του από τη πρώτη στιγμή. Κάλυπτα υπουργείο Μεταφορών κι όπως μου είχε εκμυστηρευτεί ήθελε να είμαι η πρώτη γυναίκα σε εκπομπή αυτοκινήτου. Δεν θα ξεχάσω τις συναντήσεις μας στον τρίτο όροφο στο Μαρούσι να βρίσκουμε και να προτείνουμε θέματα αυτοκινήτου από την κοινωνική τους προσέγγιση. Για τον Άρη ,η μεγάλη αγάπη του για το αυτοκίνητο δεν σταματούσε στα τεχνικά χαρακτηριστικά του αλλά επεκτάθηκε στη ανάγκη να ενημερωθούν και να αλλάξουν νοοτροπία οι ίδιοι οι οδηγοί.
Δεν θα ξεχάσω την υπομονή σε κάθε δυσκολία που εμφανιζόταν και την ηρεμία του που ήταν πάντα αντικείμενο κουβέντας μας. Έτσι ήρθαν και τα μονόλεπτα που γράφαμε για τον ΑΝΤ1. Πόσα βράδια ξενύχτησα για να τον βοηθήσω. Και με μεγάλη χαρά αφού το ζητούσε με αληθινή ευγένεια .Μαζί βρήκαμε και το σύνθημα »η ζώνη μας δένει με τη ζωή»
Ύστερα μπήκε στην πολιτική ζωή όπου ακόμη και ως αντιδήμαρχος δεν έσβηνε κλήσεις ούτε και στον δήμαρχο .Το έλεγε και χαμογελούσε παιχνιδιάρικα θυμάμαι…. Τι να πρωτοθυμηθώ!!! Ακομπλεξάριστος μιλούσε για τους νέους με τα καλύτερα λόγια… Λάτρευε την κόρη του ,περήφανος και σεμνός μπαμπάς για τις επιτυχίες της… Ο Άρης είχε και μια άλλη αγάπη τη θάλασσα. Ένα μικρό σκάφος δεμένο στη Γλυφάδα για κοντινές κυρίως διαδρομές.
Όπως συζητούσα με ένα κοινό μας φίλο, τον κουμπάρο μου Αντώνη, ο Άρης δεν έπινε ποτέ και όμως χτυπήθηκε… Ο Άρης δεν ήταν προληπτικός. Και όμως πέθανε Παρασκευή και 13….Οι συμπτώσεις στη ζωή που σε τρελαίνουν.
Το χαμό του τον έμαθα ξαφνικά. Έχασα τη γη από τα πόδια μου. Δεν πίστευα ότι θα συμβεί τόσο γρήγορα. Ήταν δυνατός μέχρι τέλους. Μου έμαθε πολλά και θα τον αγαπώ για πάντα ….Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου…..