Τους ξεφτίλισαν (πανευρωπαϊκά) σε 48 ώρες!!!!

Αλλού βρίσκεται η ουσία μετά τις δύο συνεχόμενες ΠΑΛΗΚΑΡΙΣΙΕΣ ( για να μην χρησιμοποιήσω τις… αγοραίες εκφράσεις, που αρμόζουν πάντως στην περίσταση) και ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΚΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗΣ ΑΞΙΑΣ νίκες του Ολυμπιακού και του Παναθηναικού επί της Ρεάλ και της ΤΣΣΚΑ αντίστοιχα: οι ελληνικές ομάδες Ε-Ξ-Ε-Υ-Τ-Ε-Λ-Ι-Σ-Α-Ν τις αντιπάλους τους σε όλα τα επίπεδα, και κατά την άποψή μου αξίζουν τον θαυμασμό, τα συγχαρητήρια, τον σεβασμό και την αναγνώριση όλων, εντός κι εκτός συνόρων!!!

(Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην παρουσία τους στο φάιναλ φορ, γιατί απλά αυτή θα εξαρτηθεί πλέον από ένα εκτός έδρας 40λεπτο, όπου πολλά μπορούν να συμβούν, αλλά τίποτα δεν θα μπορεί στο φινάλε να μειώσει στο ελάχιστο την ανυπέρβλητη προσπάθεια των παικτών των «αιωνίων», τη συγκλονιστική παρουσία του κόσμου τους, την τεράστια δουλειά των προπονητών τους. Υπό το πρίσμα του τελευταίου 48ώρου, εννοώ, η παρουσία στο φάιναλ φορ παραμένει ύψιστος στόχος και πρωταρχική φιλοδοξία, ωστόσο και ο ενδεχόμενος αποκλεισμός για κάποιον από τους εκπροσώπους μας δεν μπορεί να θεωρηθεί επ ουδενί «αποτυχία» ή να επιτρέψει σε κάποιον να στενοχωρηθεί και να σκύψει το κεφάλι).

Επιστρέφω όμως στην ουσία: ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναικός κλήθηκαν στα πλέι οφ της φετινής ευρωλίγκας να αντιμετωπίσουν με μειονέκτημα έδρας δύο από τις ακριβότερες σε προϋπολογισμό, πλουσιότερες σε ταλέντο, ιστορικότερες σε τίτλους και παλμαρέ, διαχρονικότερες σε πρωταγωνιστικό ρόλο και πλέον ισχυρές σε παραγοντικό επίπεδο ομάδες του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ξεκίνησαν νωθρά, δειλά, με ασταθή απόδοση και κακά διαστήματα και βρέθηκαν στο 0-2.

Η μεταφορά των αγώνων στην Ελλάδα όμως αποκάλυψε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα!!!

Απέδειξε ποιος κατέχει την πραγματική αγωνιστική ποιότητα, παρά τις τεράστιες περικοπές των τελευταίων 2 ετών, ποιος διαθέτει  αληθινή μπασκετική κουλτούρα και σκέψη, ποιος έχει «καρδιά πρωταθλητή», ασυμβίβαστο πνεύμα νικητή και βαριά φανέλα, ποιος μπορεί να διδάξει –στην κυριολεξία- μαχητικότητα, θάρρος, τσαμπουκά, μαγκιά ψυχή και ποιος εν τέλει διαθέτει αληθινά «άρρωστο» μπασκετικό κοινό, έδρα που «τσακίζει»,  και αστείρευτη πίστη στη νίκη, ικανή να «λιώσει» κάθε αντίπαλο.

Κι επειδή ουδέποτε «το έχω παίξει… Βέμπο» των «αιωνίων», εις επίρρωσιν του –απόλυτα ρεαλιστικού και ουδόλως ενθουσιώδους- αυτού σημειώματος, προσθέτω ότι στα δύο ματς του Φαλήρου και του Αμαρουσίου, θυμίζω ότι οι ομάδες μας  ΔΕΝ έπαιξαν καν το καλύτερο που μπορούσαν, είχαν πολλά κενά και κακά διαστήματα, «έβγαζαν» την πίεση και το άγχος του αποτελέσματος, αλλά και την κόπωση του περιορισμένου ροτέισον. Κι όμως νίκησαν… Κι επιπλέον τίμησαν με «εκκωφαντικό» τρόπο το κοινό τους, δικαίωσαν το όνομα, τους τίτλους και τη φήμη τους. Με τέτοιες βραδιές ο κόσμος προφανώς τους αγαπάει όλο και περισσότερο…

Γιατί όπως έγραφα στην έναρξη των πλει οφ, «η πρόκριση θέλει μυαλό και… αβγά», κι απ αυτό οι ελληνικές ομάδες διαθέτουν πλεόνασμα, ενώ αντίθετα οι πολυδιαφημισμένοι, πανάκριβοι και «μουράτοι» Μαδριλένοι και Μοσχοβίτες αποδείχθηκαν όχι απλά λιπόψυχοι, αλλά ανεπανάληπτοι «χέστες», «λίγοι» και μικρόμυαλοι, καθώς φαίνεται ότι επενδύουν προφανώς στον 5ο παιχνίδι στην έδρα τους…  Άθλια στατιστικά, κακή απόδοση –ατομικά και ομαδικά-, απαράδεκτη και ανεξήγητη αλαζονεία, και προπονητές –ειδικά ο Λάσο- «αδιάβαστοι» και σε πανικό.

Καλό είναι όμως να μην ξεχνούν τι έπαθε ήδη η πολυδιαφημισμένη και διοργανώτρια του φάιναλ φορ η Αρμάνι…

Θέλω να προσθέσω δε, ότι -λόγω όσων έχω προαναφέρει- οι ελληνικές ομάδες έχουν αγωνιστεί στους τελευταίους 5 τελικούς της ευρωλίγκας και έχουν κατακτήσει 4 από τα τελευταία 5 τρόπαια!!!! Κι αυτή είναι μια παρακαταθήκη που δεν μπορεί κανείς να παραγράψει ή έστω να αγνοήσει και γι αυτό κι έχουμε φτάσει στο 2-2, κάτι που ουδείς  (ή … ελάχιστοι) περίμεναν στις αρχές της εβδομάδας.

Άντε, να αναφερθώ τώρα και σε μερικά (κρίσιμα κατ εμέ) αγωνιστικά:

** Ο Παναθηναϊκός ΜΠΟΡΕΙ όντως να κοιτάξει την ΤΣΣΚΑ «στα μάτια». Της πήρε «τον αέρα», έμαθε να μην τη φοβάται, γνωρίζει πλέον ότι οι Ρώσοι είναι «άδειοι» από ψυχικές δυνάμεις, ομοιογένεια, νοοτροπία ομάδας. Εφόσον ελέγξει τον ρυθμό στη Μόσχα μπορεί να την κερδίσει. Μόνον αυτό…
** Ο Ολυμπιακός προκαλεί… τρόμο στον Λάσο, που… επέλεξε αντίπαλο στα πλέι οφ. Έχει μομέντουμ, ποιότητα, καλό φορμάρισμα και τώρα οι soft Ισπανοί, αήττητοι εντός έδρας φέτος, πρέπει να αποφύγουν την ανατροπή.
** ΔΕΝ υπάρχει παίκτης στα ευρωπαϊκά γήπεδα σαν τον Βασίλη Σπανούλη. Ακόμα κι όταν χάνει την επαφή με το καλάθι (…για λίγο, φυσικά), είναι ασύγκριτος  ηγέτης, δημιουργός και «στρατηγός», με απίστευτη ευφυία, ψυχικά αποθέματα και μοναδικό τρόπο να εμπνέει τους συμπαίκτες του.
** Σήμερα, κι ενόψει των 5ων αγώνων, ο Ολυμπιακός «κέρδισε» τη Ρεάλ, αλλά και τον Λοτζέσκι με τον Κόλινς. Κι ο Παναθηναικός τον Φώτση και τον Γκιστ. Αλλάζουν οι ισορροπίες, όσο βελτιώνεται το ροτέισον.
** Η αμυντική παρουσία του Ολυμπιακού και του Παναθηναικού ήταν σεμιναριακού χαρακτήρα στα 4 ματς του διημέρου. Όχι μόνον τακτικά και ομαδικά, αλλά και σε επίπεδο πνευματικής ετοιμότητας, ροτέισον, και μαγκιάς. Αν μη τι άλλο οι ομάδες μας ήταν «αφεντικά» στην έδρα τους κι έχουν πια «οδηγό» για το 5ο ματς. Σ αυτό δε το σημείο, η συνεισφορά του Μπαρτζώκα και του Αλβέρτη στην εικόνα των ομάδων τους είναι από καταλυτική έως θεμελιώδης. Αφήστε που ο τρόπος που «διάβασαν» τον αντίπαλο δείχνει ότι οι ίδιοι ήταν οι πρώτοι που πίστεψαν στην πρόκριση, ακόμα και στο 0-2.
** Η διαιτησία: σε 3 από τα 4 ματς οι ομάδες μας δεν δικαιούνται να παραπονιούνται… Είδα προσεκτικά τα ματς, κάποια και 2η φορά, και μπορώ να το τεκμηριώσω… Για το αποψινό ματς του ΣΕΦ δεν θα κάνω ανάλυση, θα σημειώσω μόνον πως αν «πορτοκαλο-κόρακες» σφύριζαν στη Μαδρίτη τη Ρεάλ, όπως έπαιξαν τον Ολυμπιακό επί 25 λεπτά, ΔΕΝ θα ξανάβλεπαν φάιναλ φορ για χρόνια… Να δω τώρα ποιοι και πως θα παίξουν τα 5α ματς, γιατί με το θέμα η στήλη δεν έχει ασχοληθεί ακόμα!