Βαρκούλες αρμενίζουν...

Διαβάζω ότι φέτος δεν θα έχει εορταστικό δέντρο στο κέντρο της Αθήνας (φοβούνται ότι θα καεί ή ότι κάποιος θα βρεθεί να το κόψει αργά τη νύχτα για να έχει κάτι να βάλει στο άδειο του μαγκάλι για να ζεσταθεί;)

Φέτος, λέει, ένα κόκκινο καράβι θα στολίζει την πλατεία Συντάγματος για τον εορτασμό των Χριστουγέννων, ενώ στις 10 Δεκεμβρίου θα γίνει η φωταγώγηση του κέντρου.

Ναι... εντάξει, ξέρω... επιστροφή στην ελληνική παράδοση... καραβάκι ίσον θάλασσα, ίσον νησιά, ίσον Ελλάδα κτλ Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα του Έλληνα πολίτη; Εάν θα έχουμε φέτος δέντρο η καράβι; Εάν οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις θα έχουν κλαρίνα, καντάδες και θεατρικά; Αν η φιλαρμονική θα βγει στους δρόμους και στις πλατείες για να μας ψυχαγωγήσει;

Γύρω από το στολισμένο κεντρο και το φωτισμένο Σύνταγμα, στα στενάκια και στους παγωμένους δρόμους τι θα υπάρχει πέρα από φτώχεια, ανέχεια, αστέγους και πεινασμένους Έλληνες που πέρυσι μπορεί να είχαν σπίτι και οικογένεια, που μπορεί να στόλιζαν το δικό τους καραβάκι στη θαλπωρή της οικίας τους και ίσως έπαιρναν το μετρό για να χαζέψουν κι εκείνοι το στολισμό της Αθήνας;

Οκ! Ξέρω, Χριστούγεννα είναι, γιορτές και όλοι πρέπει να αισθανθούμε την κατάνυξη των ημερών, πρέπει να αφήσουμε τη γκρίνια έστω για λίγο και να γίνουμε πάλι Άνθρωποι. Η ανθρωπιά όμως δεν κρύβεται στα δέντρα, στα καραβάκια και στα στολισμένα μαγαζιά της γειτονιάς.

Η ανθρωπιά κρύβεται στο βλέμμα αυτού που πίσω από το... δέντρο βλέπει το δάσος...