Χρήστος Λούλης: "Ήταν ένας αντίστροφος ναρκισσισμός, λέγαμε ότι αν δεν φύγουν σήμερα 10, κάτι δεν κάνουμε καλά"

Καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» βρέθηκε την Δευτέρα 24/11 ο Χρήστος Λούλης ο οποίος μεταξύ άλλων μίλησε για την παράσταση «Καθαροί πια» σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή στην οποία συμμετείχε το 2001 και τη διαφορά με το σήμερα που ανεβαίνει ξανά.

«Πέρασα μέσα από ένα πολύ βαθύ και στενό, αλλά και πολύ ουσιαστικό λούκι. Ήταν σαν να βγήκα μετά από αυτή την παράσταση γεννημένος αλλιώς. Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Και οι δύο περιπτώσεις, και η τραυματική εμπειρία και η αναζωογονητική, έχουν μια φοβερή ισορροπία μεταξύ του πόνου και της ευχαρίστησης. Στον πόνο ευχαριστιέσαι, επειδή νιώθεις ότι κάτι κάνεις που μετράει και αξίζει τον κόπο, αλλά και με την προσδοκία ότι αυτός ο πόνος θα περάσει. Υπήρχε πολύ μεγάλος πόνος, μεγάλη ταλαιπωρία, μεγάλη καταβύθιση στα τρίσβαθα ενός πράγματος που έχουμε όλοι μέσα μας. Ταυτόχρονα όμως υπήρχαν και πάρα πολλά παράθυρα που άνοιγαν μέσα στο μυαλό μου. Κάθε βδομάδα ένιωθα ότι μεγαλώνω δέκα χρόνια», είπε αρχικά ο Χρήστος Λούλης για την εμπειρία του στην παράσταση «Καθαροί πια» του 2001.

 «Είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Πιο μεγάλος, πατέρας. Είναι και μια άλλη εποχή. Τώρα οι άνθρωποι στο θέατρο έχουν βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό τους: να μπορέσουμε να κάνουμε ουσιαστικό θέατρο αλλά με όρους χαράς, όχι με όρους καταπίεσης. Όχι όπως παλιά που λέγαμε ότι πρέπει να κόψεις τις φλέβες σου για να βγεις στη σκηνή. Τώρα θέλουμε, με χαρά δική μας, να βάλουμε τον εαυτό μας στη μέγγενη αυτού του έργου και να μπορέσουμε από το πολύ σφίξιμο να βγει ένα διαμαντάκι. Αλλά να είναι δικό μας αυτό», πρόσθεσε.

«Στην πρώτη παράσταση, το 2001, φεύγανε και βρίζανε καμιά φορά. Δεν τους ένοιαζε αν κάνουν φασαρία. Λέγανε ‘ντροπή σας’, ‘τι απρέπειες είναι αυτές’. Εγώ είχα χεστεί πάνω μου λιγάκι. Ήμουν μικρός. Αλλά κάπου μέσα μου μ’ άρεσε κιόλας. Ήταν ένας αντίστροφος ναρκισσισμός. Λέγαμε ότι αν δεν φύγουν σήμερα δέκα, κάτι δεν κάνουμε καλά», περιέγραψε αρχικά ο ηθοποιός.