Κηδεία Διονύση Σαββόπουλου: Οι συγκινητικοί επικήδειοι του γιου και του εγγονού του

Το Σάββατο 25 Οκτωβρίου συγγενείς και φίλοι είπαν το "τελευταίο αντίο" στον Διονύση Σαββόπουλο, με τον γιο και τον εγγονό του να είναι ανάμεσα στα πρόσωπα που εκφώνησαν επικήδειο λόγο.

"Είχε δύο ζωές. Η μία ήταν πιο άυλη – πνευματική, αέρινη και η άλλη πιο γήινη και πιο σταθερή και υλική. Ήταν από τη μία πλευρά η ρουτίνα, η καθημερινότητα, να πληρώσουμε τους λογαριασμούς... Εμένα προσωπικά “ξηλώθηκε” να μου πληρώσει την εκπαίδευσή μου όταν σπούδαζα στην Αμερική, τότε που του ρίχνανε ντομάτες. Και από την άλλη ήταν η πνευματικότητα που είχε, πήγαινε στο Πήλιο να γράψει για 9 μήνες, τον χάναμε. Τελικά κατάλαβα ότι το μήνυμα που προσπαθούσε να μας περάσει με τη ζωή του και τα τραγούδια του ήταν πως είμαστε αυτό που είμαστε με το σώμα μας, το αυτοκίνητό μας, με τις κουβέρτες μας, τα ρούχα μας και ταυτόχρονα είμαστε κάτι έξω από αυτό το υλικό.

Αλλά αυτά, η πνευματική και υλική μεριά, τρέχουν μαζί. Εμείς έχουμε την τάση να τα ξεχνάμε. Αυτό που προσπαθούσε να μας πει είναι ότι ο θάνατος με την ζωή είναι μαζί, ο θάνατος δεν είναι το τέλος, είναι μια πνευματικότητα που μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή. Είτε την ξεχνάμε είτε την ζούμε, είμαστε όλο αυτό το πράγμα. Ευχαριστώ πάρα πολύ που ήρθατε όλοι, δεν το παίρνω σαν δεδομένο, το εκτιμώ" είπε με "σπασμένη" φωνή ο γιος του Διονύση Σαββόπουλου, Κορνήλιος.

Κατόπιν, ο εγγονός του Διονύση Σαββόπουλου ανέφερε συγκινημένος: "Παππού, από πάντα θυμάμαι να μου μεταδίδεις την αγάπη σου, με ειλικρίνεια, είναι σαν μέσα σου να έχεις βρει την αληθινή αγάπη στην πιο απλή μορφή της, να έχεις νιώσει και να έχεις καταλάβει τον πυρήνα της και τον πραγματικό λόγο που οι άνθρωπο αγαπάμε. Ίσως αυτό που ήθελες να καταφέρεις μέσω της αγάπης, ήταν η ένωση. Αυτό φαίνεται πως ήταν ο γνώμονας για οτιδήποτε έκανες στη ζωή σου.

Από τη μουσική σου, έως και τα ανέκδοτα που μας έλεγες κάθε Κυριακή. Θυμάμαι από μικρός, ως και τώρα, πολλές φορές που βρισκόμουν μαζί σου ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό μου από συγκίνηση. Ποτέ δεν κατάλαβα όμως το γιατί… Δεν γινόταν σε καταστάσεις αντικειμενικού έντονου χαρακτήρα, αλλά σε απλές στιγμές. Όλες αυτές οι πράξεις είχαν μια φωτεινή ανάγκη για ένωση, μέσω της αγάπης.

Αυτή η συγκίνηση ερχόταν από την αγάπη που λάμβανα, που ήταν τόσο αληθινή και είχε τόση μεγάλη αξία. Μέσα από όλα αυτά, η μελαγχολία μας κάνει να αγαπάμε και να μένουμε ενωμένοι. Από την αγάπη σου κατάφερες να μου μάθεις τι είναι να είσαι άνθρωπος. Η ψυχή σου μένει μαζί μας, σε αγαπώ πολύ".