Μαράια Ριντλσπρίγκερ: Έτσι ξεπέρασε την επιλόχειο κατάθλιψη - Η συγκλονιστική της εξομολόγηση

Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, η Μαράια Ριντλσπρίγκερ μίλησε στο περιοδικό Μarie Claire και στη δημοσιογράφο Γαλάτεια Λασκαράκη για την επιλόχειο κατάθλιψη, θέλοντας να περάσει ένα μήνυμα δύναμης! Η ίδια, σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση αποκάλυψε πώς αντιλήφθηκε ότι η ψυχολογία της δεν είναι καλή αλλά και πώς τελικά την ξεπέρασε.

Πρόσφατα μίλησες ανοιχτά για την επιλόχειο κατάθλιψη και το άγχος που βίωσες μετά τη γέννηση του τέταρτου μωρού σου. Πότε κατάλαβες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;

Είχα παρόμοια συμπτώματα και μετά τη γέννηση του πρώτου μας παιδιού, του Λίαμ. Γεννήθηκε λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας και όταν «έκλεισε» ο κόσμος, ένιωσα πλήρως απομονωμένη. Ήταν δύσκολο. Με το τέταρτο μωρό, την Άρια, ήρθε πιο έντονα. Η ζωή μας άλλαξε απότομα – πολλές μεγάλες μεταβάσεις ταυτόχρονα – και αυτό τα ενίσχυσε όλα. Το άγχος ξεκίνησε πριν ακόμη γεννήσω.

Έσβηνα τα social ή σταματούσα να παρακολουθώ ειδήσεις γιατί όλα με ανησυχούσαν σε ακραίο βαθμό. Είχα πειστεί ότι είχα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Λες και είχα διαγνώσει μόνη μου μια θανατηφόρα ασθένεια. Η γιατρός μου με βοήθησε κάνοντας εξετάσεις για να με καθησυχάσει ότι είμαι υγιής. Αλλά, μετά τη γέννα, με όλες τις ορμόνες, έπεσα. Εστίασα στο να φροντίζω τα τρία μεγαλύτερα και το μωρό, και σταμάτησα να φροντίζω εμένα.
Δε γυμναζόμουν, δεν έτρωγα σωστά, κάτι που επηρέασε πολύ τη διάθεσή μου και την ενέργειά μου. Δε κοιμόμουν – όχι λόγω του μωρού, που κοιμόταν μια χαρά – αλλά γιατί το μυαλό μου δεν «έσβηνε».

Πως διαχειρίστηκες αυτή τη δύσκολη περίοδο; Ζήτησες επαγγελματική βοήθεια;

Με τον Λίαμ έκανα ψυχοθεραπεία. Με την Άρια ήταν πιο περίπλοκο γιατί βρισκόμασταν στην Ελλάδα και δεν ήξερα πώς να κινηθώ για θεραπεία, οπότε χρησιμοποίησα τεχνικές που είχα μάθει: κυρίως θετικό self-talk και επιβεβαιώσεις. Εστίασα σε τρείς υπενθυμίσεις: είμαι υγιής, είμαι ευλογημένη, είμαι αγαπημένη. Το να τα επαναλαμβάνω με βοήθησε πολύ στις πιο δύσκολες στιγμές.

Δεν ήθελα να επιβαρύνω κανέναν – ούτε την οικογένεια, ούτε τους φίλους – γιατί ξέρω ότι όλοι έχουν τα δικά τους. Έλεγα στον εαυτό μου, “έχω μια ευλογημένη ζωή, δεν πρέπει να παραπονιέμαι”. Έμαθα όμως ότι το να είσαι ευγνώμων δε σε κάνει άτρωτη. Παραμένεις άνθρωπος. Χρειάζεσαι στήριξη κάποιες φορές.

Ξεκίνησα επίσης να βλέπω έναν ομοιοπαθητικό/ολιστικό γιατρό εδώ. Κάναμε εξετάσεις. Εντοπίσαμε ελλείψεις και άρχισα συμπληρώματα. Η διαφορά ήταν η μέρα με τη νύχτα, στη διάθεση, στην ενέργεια, στα πάντα.

Πιστεύεις ότι η επιλόχειος κατάθλιψη υποτιμάται από την κοινωνία και δεν αντιμετωπίζεται επαρκώς ιατρικά;

Απολύτως. Σε πολλές κοινότητες, ειδικά στην αφροαμερικάνικη στις ΗΠΑ, υπάρχει ακόμη στίγμα γύρω από τη θεραπεία. Για τις νέες μητέρες ισχύει κάτι παρόμοιο: ότι “πρέπει” να είσαι δυνατή και ευλογημένη, κι αυτό αρκεί. Όμως, το σώμα, το μυαλό, και ολόκληρος ο κόσμος σου αλλάζουν. Είναι εντάξει να ζητάς βοήθεια. Στις ΗΠΑ δυστυχώς, η αμειβόμενη άδεια μητρότητας είναι περίπου τρεις μήνες και το μοναδικό υποχρεωτικό ραντεβού μετά τον τοκετό είναι στις έξι εβδομάδες.

Οι πόροι είναι λίγοι, εκτός αν μπορείς να πληρώσεις. Σίγουρα υπάρχει πρόοδος χάρη στο ίντερνετ και τις πιο ανοιχτές συζητήσεις, αλλά έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας. Οι γυναίκες αξίζουν ουσιαστική στήριξη μετά τον τοκετό: σωματική, ψυχική και πρακτική.