Ελένη Τσολάκη: "Δεν έχω πάθει εξάρτηση από την τηλεόραση, την αγαπώ αλλά όχι απεγνωσμένα"

H Ελένη Τσολάκη παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ και τον Μιχάλη Ροδόπουλο και μίλησε μεταξύ άλλων για την επαγγελματική της εξέλιξη μέχρι και σήμερα.

Αυτό το κορίτσι του καιρού εντάξει, ακούγεται λίγο απαξιωτικό, που πρωτοήρθε στην Αθήνα στο πλατό του Ηappy Day, πόσο δρόμο έχει κάνει μέχρι σήμερα;

Πολύ μεγάλο δρόμο. Και δεν ήταν εύκολος. Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από τότε. Ξέρεις, αυτό το κορίτσι που έλεγε τον καιρό κάθε πρωί στις 08.00 και ξυπνούσε τον κόσμο χορεύοντας και γελώντας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Έτσι είμαι με τους φίλους μου στη ζωή μου, έτσι θα είμαι και στην τηλεόραση στις στιγμές που πρέπει. Είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου. Από την άλλη, φαντάσου να είχαν περάσει τόσα χρόνια και να ήμουν μόνο εκείνο το κορίτσι που χόρευε το πρωί και έλεγε τον καιρό. Δεν θα υπήρχε αυτή η εξέλιξη που θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε όλοι μας.

Πάντως δεν αισθάνομαι ότι θέλεις οπωσδήποτε, πάση θυσία, να υπάρχεις στην τηλεόραση. Εννοώ, με απόγνωση, χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις.

Όχι, αυτό το μικρόβιο δεν με έχει ακουμπήσει. Δεν έχω πάθει εξάρτηση από την τηλεόραση. Την αγαπώ πολύ, μου αρέσει, θέλω φυσικά να έχω δουλειά, είναι η προσπάθεια που κάνω πάνω από είκοσι χρόνια σε αυτό τον χώρο, αλλά όχι απεγνωσμένα.

Παρακολουθώντας ένα reel σου στο Instagram για τα 10 πράγματα που δεν ξέρουμε για σένα, συνειδητοποίησα ότι μπορεί το εκπαιδευτικό σύστημα και να έχασε μια ικανή φιλόλογο.

Ναι, θα μπορούσα. (Γελάει.) Πέρασα στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, και μάλιστα πήγα για έναν χρόνο. Δεν ήταν όμως αυτό για το οποίο η καρδούλα μου χτυπούσε δυνατά. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια στο σχολείο, απουσιολόγος, σημαιοφόρος, όλα αυτά. Ήταν μια σχολή με υψηλή βάση και έπιασα τα μόρια όταν έδωσα εισαγωγικές. Η προοπτική ήταν να γίνεις καθηγητής, άρα, στο μυαλό κυρίως των παλιότερων γενεών, να έχεις σταθερή και μόνιμη δουλειά και, γιατί όχι, να μπεις στο Δημόσιο. Αλλά πηγαίνοντας εκεί ήμουν δυστυχισμένη. Έκανα τα χαρτιά μου και την επόμενη χρονιά μπήκα στο ΤΕΦΑΑ. Οι γονείς μου αντιδρούσαν, θεωρώντας ότι ήταν μια πολύ λανθασμένη απόφαση, γιατί το να γίνεις γυμναστής έχει ένα αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον. Έτσι όμως ήμουν χαρούμενη και έτσι άλλαξα ρότα στη ζωή μου