Θοδωρής Κατσαφάδος: Συγκινεί για τον χαμό της συζύγου του - "Η δουλειά μου με βοήθησε στο πένθος γιατί με ανάγκασε να βγαίνω από το σπίτι"

Για όλους και για όλα μίλήσε ο Θοδωρής Κατσαφάδος στον Παναγιώτη Βαζαίο και το "Λοιπόν". Ο ίδιος, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στο χαμό της συζύγου του, Χριστίνα Βαρζοπούλου, με την οποία πορεύτηκαν μαζί για 50 ολόκληρα χρόνια.

«Δεν σταμάτησα ποτέ τη δουλειά μου, ακόμα κι όταν ήταν φρέσκο το τραύμα. Εκείνες τις μέρες, μου είχαν κλείσει εισιτήρια και είχα κανονίσει να κάνω όλες τις σκηνές μου στη Μυτιλήνη για την ταινία “Σμύρνη μου αγαπημένη”. Ήταν η αγαπημένη ταινία που έκανα, όπου έπαιζα τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία αυτός ο ρόλος και η συμμετοχή μου. Οι συνεργάτες μου, μου είπαν αν ήθελα να αλλάξουμε τα γυρίσματα ή να τα μεταθέσουμε, να πάω αργότερα ή να πάνε άλλοι. Εγώ είπα όχι. “Θα συνεχίσετε και θα γίνει έτσι όπως είναι προγραμματισμένο”. Και μετά από μία-δυο μέρες σηκώθηκα, πήγα στη Μυτιλήνη και έκανα τη δουλειά μου εκεί. Συνέχισα μετά και στο θέατρο και στην τηλεόραση και παντού.

Η δουλειά μου με βοήθησε στο πένθος γιατί με ανάγκασε να βγαίνω από το σπίτι, να πηγαίνω να κάνω την παράσταση ή το γύρισμα, να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Φυσικά, μένω όμως αρκετά κλεισμένος μέσα και η ζωή μου έχει αλλάξει πάρα πολύ μετά τον θάνατο της συζύγου μου. Είναι απολύτως φυσικό, μετά από σχεδόν 50 χρόνια που ήμασταν μαζί, να αλλάξει η ζωή μου. Αλλά έτσι είναι. Και η δουλειά μου είναι ένα μεγάλο κίνητρο. Πάνω απ’ όλα, βέβαια, είναι τα παιδιά μου, η κόρη μου και ο εγγονός μου, που για μένα αυτή τη στιγμή είναι η ανάσα μου. Αυτό το παιδάκι είναι η ανάσα της ζωής μου», εξομολογήθηκε σε σχετική ερώτηση ο Θοδωρής Κατσαφάδος.

Παράλληλα, ο καταξιωμένος καλλιτέχνης αναφέρθηκε και στην πίστη του στον Θεό, λέγοντας:

«Πιστεύω στον Θεό με έναν δικό μου τρόπο, που δεν χρειάζεται να έχω κάποιον εκπρόσωπο να μου μεταδίδει την πίστη μου. Πιστεύω με έναν προσωπικό τρόπο. Σαφώς κάνω την προσευχή μου πριν βγω στη σκηνή. Σαφώς ανάβω το καντήλι μου στο σπίτι. Φέτος, μάλιστα, πήγα με τον εγγονό μου και την κόρη μου σε μια υπέροχη Ανάσταση σε ένα μοναστήρι στην Κερατέα, και το θυμάμαι ακόμα έντονα. Πιστεύω πως ό,τι κάνουμε, θετικό ή αρνητικό, επιστρέφει σε μας. Αλλιώς θα ζούσαμε σε μια ζούγκλα. Γι’ αυτό, ακόμα και κάποιες κακές συμπεριφορές που μου έχουν τύχει στη δουλειά ή στη ζωή, δεν με ενοχλούν ιδιαίτερα. Δεν πειράζει, γιατί υπάρχει ένας κριτής έξω από εμάς, που ξέρει και βλέπει την αλήθεια».