Φιλαρέτη Κομνηνού: "Αν ήθελα ένα σύντροφο θα τον είχα"

Μία αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε στο Monopoli.gr η Φιλαρέτη Κομνηνού η οποία αναφέρθηκε στο νέο ρόλο της ως γιαγιά αλλά και το ελεύθερο πνεύμα της.

Ο ρόλος της γιαγιάς σας, με την έννοια του μεγαλώματος, σας έβαλε σε μια διαδικασία αναθεώρησης των πεπραγμένων σας;

Ο ρόλος της γιαγιάς μου προσέφερε ένα απέραντο χαμόγελο. Όταν η μικρή κοιμάται στην αγκαλιά μου είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα που μου έχουν συμβεί. Να ακουμπάει αυτό το κεφαλάκι στην αγκαλιά μου και ν’ ακούω την ανάσα της. Εκεί ο χρόνος παγώνει και υπάρχει μόνο αυτό το πολύ δυνατό αίσθημα.

Μιλώντας για τους στενούς δεσμούς σας στη ζωή, πώς παραμείνατε ελεύθερο πνεύμα στην συντροφική σφαίρα;

Επειδή μάλλον έχω τρομάξει – βλέποντας σχέσεις ανθρώπων γύρω μου τόσο συμβατικές που διατηρούνται γιατί κρύβουν τον φόβο της μοναξιάς. Ε, λοιπόν, εγώ μπορώ να ζήσω και μόνη μου όμορφα και καλά. Ξέρω πως, με την επιλογή μου, μπορεί να μην πείθω κάποιους, μα δεν με νοιάζει. Αν ήθελα ένα σύντροφο θα τον είχα. Αλλά δεν μου έτυχε εκείνο που ονειρευόμουν σαν στόχο συντροφικής ζωής.

Χαίρομαι που επαληθεύεται ξανά ο ίδιος δυναμισμός γιατί, στο βλέμμα των πολλών, μια γυναίκα μόνη από επιλογή μοιάζει σαν εξωτικό φρούτο.

Παλιότερα αισθανόμουν πάνω μου αυτό το βλέμμα «του γιατί είσαι μόνη». Τότε γινόμουν αιχμηρή, τώρα γελάω. Πίστεψε με, όταν συναντώ ηλικιωμένα ζευγάρια να περπατούν χέρι – χέρι λιώνει η ψυχή μου, νιώθω σαν να αντικρύζω ένα έργο τέχνης, έναν πίνακα ζωγράφου. Και τους χαίρομαι που τα ‘κατάφεραν’. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι όλοι πρέπει να γερνάμε με ένα χέρι στο πλάι μας. Ξέρεις, αυτό μοιάζει με την κριτική που ασκείται στις γυναίκες οι οποίες δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να γίνουν μητέρες. Γιατί να εισπράττουν το βλέμμα οίκτου από όσες τα… κατάφεραν;