Κλέλια Ανδριολάτου: "Πιστεύω πιο πολύ από όλους σε μένα, γιατί ξέρω ότι μέσα από αυτό που έχω επιλέξει να κάνω είμαι πραγματικά εγώ"

Η Κλέλια Ανδριολάτου μίλησε στο περιοδικό "Glow" και την Μαρία Αραμπατζίδου και αναφέρθηκε στην επιτυχημένη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, "Maestro", που πρωταγωνιστεί και η ίδια, αλλά και στη βαθιά πίστη που έχει στον εαυτό της.

Δείτε επίσης! Κλέλια Ανδριολάτου: Η εξομολόγηση για την προσωπική ζωή της - "Είμαι ερωτευμένη. Ζηλεύω πάρα πολύ"

Όσα είπε η Κλέλια Ανδριολάτου

«Δεν μπορεί να το καταλάβει κανένας, πέρα από εμάς που το ζήσαμε. Έχουμε μια ανάμνηση από το "Maestro" πολύ χαρισματική για τη μνήμη μας, που ξεφεύγει από τα όρια της δουλειάς. Οι στιγμές περνούσαν πολύ ευτυχισμένα στους Παξούς. Μεταξύ μας ήμασταν σαν μια γροθιά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια, είναι κάτι πολύ μεγάλο για την ψυχή μου. Και τώρα, πέρα από το προσωπικό βίωμα, αυτό το έργο έχει χτίσει μια γέφυρα με τον κόσμο. Με πλησιάζουν άνθρωποι στον δρόμο και μου μιλούν σαν να με γνωρίζουν. Κι εγώ νιώθω αμέσως ότι τους ξέρω - έστω λίγο. Κάπως έτσι, μια από τις βαθύτερες μου επιθυμίες, η οποία είναι να μπορούσα τους γνώριζα όλους, εκπληρώνεται με έναν παράδοξο τρόπο», είπε η Κλέλια Ανδριολάτου για το "Maestro".

«Πιστεύω πιο πολύ από όλους σε μένα. Γιατί ξέρω ότι μέσα από αυτό που έχω επιλέξει να κάνω είμαι πραγματικά η Κλέλια. Και μάλιστα, πιστεύω πιο πολύ στον εαυτό μου όταν κάνω αυτήν τη δουλειά. Δεν μπορώ να κρίνω αν είμαι καλή. Λέω ό,τι πιστεύω, ότι αυτό που παρουσιάζω είναι γνήσιο, αυθεντικό, ειλικρινές, με αγάπη, με προσφορά. Δίνω όλο μου το "είναι"», πρόσθεσε στη συνέντευξή της.

Για το μέλλον, η Κλέλια Ανδριολάτου έχει μόνο μια επιθυμία: «Να έχω πάντα λόγους να ονειρεύομαι. Να βρίσκω λόγους που θα μου δίνουν κίνητρο να προχωράω».

«Μόλις έφτασα στην Βενετία, δεν πίστευα ότι αυτό το μέρος υπάρχει στα αλήθεια. Ένιωσα ότι κάποιος με πέταξε σε ένα μυθιστόρημα. Τόσο λογοτεχνικός τόπος. Αισθανόμουν ότι δε ζω στο 2025. Δεν ήξερα καν αν τα ρούχα που φοράω ταιριάζουν στο μεγαλείο της. Δε λέω ότι είναι ο προορισμός που θα πήγαινα συνέχεια, αλλά ένιωσα ότι είδα κάτι τελείως διαφορετικό. Όσο ταξιδεύεις αισθάνεσαι… Σαν να ανοίγεις ως άνθρωπος. Γνωρίζεις κουλτούρες και αντιλαμβάνεσαι πώς είναι οι άλλοι άνθρωποι, πώς συμπεριφέρονται, πώς γελάνε, πώς μιλάνε, πώς τρώνε, πώς ντύνονται, πώς αγκαλιάζονται.

Παρατηρείς τους πολιτισμούς - κάτι που είναι και μέρος της δουλειάς μου. Και μετά μεγαλώνεις. Ανοίγει η ψυχή σου. Όταν είχα πάει μόνη μου σαν παιδάκι πριν από δέκα χρόνια για τρεις εβδομάδες στο Χονγκ Κονγκ για μια δουλειά, μου φαινόταν τόσο διαφορετική η εικόνα του από αυτά που ξέρω, που δεν μπορούσα να συλλάβω ότι σαν μέρος ανήκει στη Γη. Στην Ισπανία, σ’ ένα roadtrip με φίλους, φτάσαμε μπροστά σ’ ένα ακρωτήρι που αγνάντευε το άπειρο. Έβρεχε, η θάλασσα ήταν απέραντη. Υπήρχε μόνο ένας παππούς ο οποίος έπαιζε ένα μουσικό άγνωστο όργανο, με τη μουσική να ακούγεται μέσα στα δάση. Είπα μέσα μου: "Αν όλα πάνε στραβά, ξέρω ότι υπάρχει αυτό το ακρωτήρι και εδώ όλα σταματάνε". Κάθε μέρος σού δίνει κι ένα “κλειδί” που σου ανοίγει τελείως διαφορετικές πόρτες στην ψυχή σου», εξομολογήθηκε ακόμη για το ταξίδι που έκανε πρόσφατα στη Βενετία.