Ευγενία Σαμαρά: "Αυτό που με ενοχλεί και με θυμώνει στους ανθρώπους είναι δικά μου κομμάτια που δεν μπορώ να τα λύσω"

Συνέντευξη στο περιοδικό In Style και τη δημοσιογράφο Ξένια Ιωάννου παραχώρησε η Ευγενία Σαμαρά. Η ηθοποιός μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην προσωπική της ζωή και για το πώς καταφέρνει να την προστατεύει.

Διαβάστε επίσης! Ευγενία Σαμαρά: "Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν τόσο σαρωτικός. Είναι σαν όλα τα άλλα να φαίνονται πια πολύ μικρά" - Η εξομολόγησή της

Την προσωπική σου ζωή της κρατάς προσωπική. Το προσπαθείς;

Καθόλου.

Πως το καταφέρνεις; Σε σέβονται;

Με σέβονται. Δεν μπορώ να πω ότι οι άνθρωποι δεν με σέβονται. Καταλαβαίνουν το όριο μου μέχρι που είναι, γιατί κι εμένα είναι πολύ καθαρό. Ξέρω τι θέλω πολύ συγκεκριμένα, οπότε όταν είσαι πολύ συγκεκριμένος εσύ με αυτά που θέλεις και με αυτά που νιώθεις, δεν υπάρχει περίπτωση οι άνθρωποι να το παραβιάσουν. Εμένα τουλάχιστον δεν μου έχει συμβεί – στο κομμάτι αυτό εννοώ. Αν πάει κάποιος να ανοίξει κάτι, με πολλή ευγένεια πάντα το κλείνω και οι άνθρωποι το καταλαβαίνουν.

Δεν μου έχει συμβεί κάποιος να με ζορίζει ή να μου κάνει κάτι. Τώρα, το αν θα κυκλοφορήσει ή δεν θα κυκλοφορήσει κάτι είναι μέσα στη δουλειά μου, εννοώ ότι δεν θα πάθω και κάποια τρέλα και ούτε με αφορά αυτό. Με αφορά από εμένα τι προκύπτει, τι ανάγκη έχω εγώ. Θα επικοινωνήσω τα πράγματα μέχρι εκεί που εγώ νιώθω ότι θέλω να τα επικοινωνήσω.

Με τους ανθρώπους συνειδητά πια κάνω ένα βήμα πίσω και, από τη στιγμή που αντιλήφθηκα στη ζωή μου ότι αυτό που κρίνω και αυτό που με ενοχλεί και με θυμώνει στους ανθρώπους είναι δικά μου κομμάτια που δεν μπορώ να τα λύσω, ε, πλέον βρίσκομαι σε μια κατάσταση αγάπης και κατανόησης για το ανθρώπινο είδος.

Πολλές φορές λέω «άντε μωρέ, κάτι καημένοι είμαστε όλοι» και το «καημένοι» το εννοώ με μια γλύκα, ότι όλοι είμαστε άνθρωποι τραυματισμένοι και ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ με όλους να συνυπάρξω γιατί έχω την ηθική μου και τα όρια μου, αλλά το να έρθω αντιμέτωπη και να θυμώσω μου συμβαίνει πια όλο και λιγότερο – γιατί αυτό που συμβαίνει στον άλλον είναι ένα δικό του πράγμα και ένα δικό του τραύμα, δεν με αφορά εμένα.

Αν μου πατήσει κουμπί, σημαίνει ότι εγώ έχω κάτι να λύσω. Οπότε τους ανθρώπους τους βλέπω πλέον σαν καθρέφτες μου που θα μου δείξουν τι είναι αυτό που με ενοχλεί σε εμένα. Κάθε φορά που θυμώνω – εντάξει, πολλές φορές με παρασύρει το συναίσθημα και η παρόρμηση του – σε δεύτερο χρόνο κάθομαι και λέω: «Ωραία, τώρα γιατί με εκνεύρισε ο Χ; Με εκνεύρισε γιατί έκανε αυτό. Που το κάνω εγώ αυτό; Γιατί τώρα μου πάτησε τόσο πολύ κουμπί; Γι’ αυτό». Και πάω και δουλεύω μετά στον εαυτό μου. Ούτως ή άλλως, η ζωή και η ανθρωπότητα θα αλλάξει αν ο καθένας μας αποφασίσει να ασχοληθεί με τον εαυτό του και όχι με τον άλλο.