Βίκυ Καγιά: "Άρχισα να παθαίνω λιποθυμικά επεισόδια, ακόμη και πάνω στη δουλειά, στα γυρίσματα"

Μια συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης παραχώρησε η Βίκυ Καγιά στο περιοδικό Gala και στον Γιώργο Παπαϊωάννου. Το μοντέλο και παρουσιάστρια μίλησε για την απόφασή της να αποχωρήσει από την τηλεόραση, μετά από κάποια προβλήματα που αντιμετώπισε με την υγεία.

Διαβάστε επίσης! Βίκυ Καγιά: "Υπήρξαν περιπτώσεις που είχα δώσει προσοχή και αγάπη στους γύρω μου και έχουν γυρίσει να με δαγκώσουν"

Πιστεύετε πως μπορείτε να ζήσετε χωρίς να κάνετε τηλεόραση;

Άνετα. Χωρίς τηλεόραση μπορώ να ζήσω, χωρίς μόδα όχι. Η τηλεόραση ήταν ένα πολύ όμορφο διάλειμμα στη ζωή μου, αλλά είναι ένα από τα πολλά πράγματα που κάνω. Όσο το έκανα, έδωσα πάθος, αγάπη και πιστεύω ότι το έκανα σχετικά καλά. Πάντοτε είχα διαφορετικές δημιουργικές επιλογές που με γεμίζουν, η τηλεόραση με γέμισε για κάποιον καιρό, αλλά όταν άρχισα να αδειάζω και να παίρνω όλη αυτή την τοξικότητα και την επιθετικότητα, είπα ότι δεν αξίζει να πληρώσεις  ένα τόσο ακριβό τίμημα για οποιονδήποτε. Έχω παιδιά και οικογένεια, η οποία είναι πάνω απ’ όλα, οπότε δεν αξίζει να αρρωστήσεις για κανέναν.

Και πώς επιβιώσατε τόσα χρόνια στην τηλεόραση;

Ήμουν στη δική μου διάσταση. Εστίαζα μόνο στο καλό, στο concept, στη μόδα, στις γυναίκες που έρχονταν και μοιραζόμασταν τόσα πράγματα, στο ότι βοηθήσαμε την Ελληνίδα να είναι πιο λιτή και τη βοηθήσαμε στο casualness. Όταν σήκωσα τα μάτια και είδα τι γίνεται γύρω μου, όλο αυτό το πανηγύρι της τοξικότητας, της επιθετικότητας και του ψέματος, είπα ότι δεν αξίζει. Έχασα αυτό που είμαι και κόντεψα να αρρωστήσω. Κυριολεκτώ.

Ποιο ήταν το κομβικό σημείο που είπατε πως θέλετε να το αλλάξετε όλο αυτό;

Όταν άρχισα να παθαίνω λιποθυμικά επεισόδια, ακόμη και πάνω στη δουλειά, στα γυρίσματα. Ανέβαιναν οι παλμοί μου στο 174 και η πίεση μου μετά βίας πήγαινε στο 2,5 με 3. Έπεφτα κάτω. Εκεί συνειδητοποίησα ότι έχω σωματοποιήσει τόσο πολύ όλες αυτές τις δυσαρμονικές ενέργειες και είπα ότι δεν το αξίζω. Έχω δυο παιδιά – και εν δυνάμει – άλλα δυο του άντρα μου, έχω τον άντρα μου και ευτυχώς είμαι τυχερή που μπορώ και με λιγότερα. Δουλεύω από 14 ετών, είμαι 46 και, γενικώς πάντοτε ήμουν μετρημένος άνθρωπος, αποταμίευα, επένδυα, δεν τα πέταγα στον δρόμο.