Νίκος Πουλιάσης: Ο πιλότος που επιχειρούσε στα Ίμια
Συγκλονιστική η μαρτυρία του, αγρίως απίθανη η ζωή του! Ο Νίκος Πουλιάσης, απόστρατος σήμερα της Πολεμικής Αεροπορίας, άξιο τέκνο της Ρόδου και της Μονολίθου, σε μία αφήγηση που κόβει την ανάσα, αποκαλύπτει τη ζωή των πιλότων που υπερασπίζονται την πατρίδα και τότε και σήμερα. Δεν έχω λόγια να προλογίσω. Μία βαθιά υπόκλιση αρμόζει και μια προσεκτική ανάγνωση!
«Ενάμιση ετών, είπα στον πατέρα μου ότι θα γίνω αεροπόρος. Περάσαν πάνω από το κεφάλι μας, σε χαμηλό ύψος δύο F84 μαχητικά εκείνης της εποχής και σείστηκε η γη. Ρώτησα «μπαμπά τι είναι αυτά;», μου είπε «πολεμικά αεροπλάνα, μέσα υπάρχουν Έλληνες, αεροπόροι και υπερασπίζονται τους ουρανούς της πατρίδας μας»! Τα κοίταξα που απομακρυνόντουσαν, γύρισα προς τον πατέρα μου και του έδωσα τη σφυρηλατημένη απάντηση η οποία δεν άλλαξε ποτέ «μπαμπά, εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω αεροπόρος. Αποφοίτησα από τη Σχολή Ικάρων. Τη λέμε Σχολή Ικάρων, αλλά είναι το Τμήμα Εφαρμοσμένης Αεροδιαστημικής της Ελλάδος. Βγάζει καθηγητές της αεροδιαστημικής γιατί για να πιλοτάρεις τα σύγχρονα μαχητικά αεροπλάνα, τα οποία είναι διαστημόπλοια στην κυριολεξία και οι συνθήκες είναι πλέον απίστευτες, με ταχύτητες μιάμιση φορά πιο γρήγορα από τη σφαίρα του όπλου, τα ύψη είναι γιγαντιαία.
Βγαίνεις στη στρατόσφαιρα και βλέπεις τη Γη στρογγυλή και την Πελοπόννησο σαν το χέρι μου και βέβαια δεν προορίζεσαι μόνο να πετάς, αλλά με αυτές τις ικανότητες να υπερασπίζεσαι και να πολεμήσεις, αν χρειαστεί γιατί είσαι στην Πολεμική Αεροπορία, δεν είσαι στην Αεροπορία. Παρότι είμαι πτυχιούχος και της Πολιτικής Αεροπορίας, δεν θέλησα να ασκήσω το επάγγελμα του πιλότου αερογραμμών γιατί ήμουνα «υπερασπιστής», δεν ήθελα να είμαι οδηγός «λεωφορείου». Πώς να στο εξηγήσω. Άγιο το επάγγελμα για όσους το κάνουν, αεροπλάνα είναι και τα δύο, αλλά είναι σαν να συγκρίνεις τη Formula 1 με ένα λεωφορείο».
Υπό ποιες προϋποθέσεις ένας άνθρωπος ρισκάρει τη ζωή του, κάθε μέρα; Χρήματα πολλά δεν παίρνετε, ούτε αξιώματα!
Έψαξα βαθιά μέσα μου και κατέληξα ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να ρισκάρει τη ζωή του, είναι γιατί αγαπάει κάποιους άλλους. Και ρισκάρει αυτός για να σώσει άλλους. Αγαπάει αυτούς και την Ελλάδα. Και δεν μισούμε τον εχθρό!
Δεν μισείτε τον εχθρό;
Όχι. Κανένα μίσος προς τους συναδέλφους μου, Τούρκους αεροπόρους. Όμως τους έχουμε ενημερώσει σε κάποια φόρουμ που έχουμε βρεθεί, ότι από εμάς δεν θα περάσουν. Το καλύτερο που μπορεί να πετύχουν είναι να σκοτωθούμε και οι δυο στη γραμμή της μάχης. Αλλά ένα είναι σίγουρο: στην Ελλάδα δεν θα μπούνε.
Εσείς προσωπικά ήσασταν από τους πιο τολμηρούς! Τη νύχτα των Ιμίων ήσασταν στην πρώτη εξάδα των πιλότων που θα χτυπούσαν.
Επιλέχτηκα για τον πρώτο σχηματισμό και την πρώτη εξάδα, το πρώτο χτύπημα. Δεν ξέρω αν είναι τιμή μου ή όχι. Τα έζησα όλα από κοντά. Την αίσθηση του χρόνου, τα συναισθήματα, τις μνήμες, τα είχα «κλειδωμένα» όλα. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι ήμασταν πάνοπλοι, πανέτοιμοι, δεν υπήρχε κανένας φόβος, ήταν «κλειδωμένη» η αίσθηση του φόβου, μπροστά μας πέρναγε όλη η ιστορία της Ελλάδος, δεν προκαλέσαμε εμείς κάτι, προκληθήκαμε, κι έπρεπε να κρατήσουμε την Ελλάδα ζωντανή. Υπάρχουνε πράγματα που δεν μπορώ να πω για εκείνη τη νύχτα, θα σου πω όμως ότι μας δόθηκαν οι άκρως απόρρητοι κωδικοί πολέμου σύμφωνα με το Σχέδιο Έψιλον της Ελλάδος, το Σχέδιο Άμυνας της Ελλάδος.
Δηλαδή η χώρα ήταν σε πόλεμο;
Πέραν απ’ ό,τι έχεις ακούσει, ήμασταν σε πόλεμο. Όταν μας δόθηκαν οι κωδικοί, εμείς οι πρώτοι έξι βάλαμε αμέσως τους κινητήρες σε πολεμική ισχύ που σημαίνει ότι μόλις αφήναμε τα φρένα, σε τέσσερα δευτερόλεπτα, ξεκολλάγαμε από το έδαφος. Κι αν ξεκολλήσω από το έδαφος δεν υπάρχει εντολή ανάκλησης στην Ελλάδα!
Αν απογειωνόμουν, ήμασταν σε πόλεμο άνευ ετέρας, δηλαδή χωρίς ο πόλεμος να μπορεί να ανατραπεί. Δεν υπάκουα ούτε στον πρωθυπουργό, ούτε στον αρχηγό της Αεροπορίας, ούτε στη μάνα μου. Οι στόχοι θα καταστρεφόντουσαν και μετά θα γυρίζαμε πίσω. Στο λέω για να καταλάβεις ότι η Ελλάδα βρέθηκε στα τέσσερα δευτερόλεπτα από τη γενικευμένη σύρραξη. Κι αν αποφεύχθηκε, αποφεύχθηκε εξαιτίας αυτών των τεσσάρων δευτερολέπτων.
Οι Αμερικανοί γνώριζαν αυτό που ίσχυε στην Ελλάδα και μόλις είδαν όλα τα πολεμικά με πλήρη πολεμική ισχύ, έτοιμα να απογειωθούμε με τους κωδικούς, αμέσως μετέφεραν την πληροφορία στον πρόεδρο της Αμερικής, ενημέρωσαν την πρόεδρο Τσιλέρ της Τουρκίας ότι «οι Έλληνες σας χτυπάνε άνευ ετέρας», προκλήθηκε ένας πανικός γιατί η Τουρκία δεν ήταν έτοιμη για σύρραξη με την Ελλάδα- μία στρατηγική και πολιτική και διπλωματική ένταση ήθελαν να κάνουν με σκοπό να μας καθίσουν σε τραπέζι διαπραγματεύσεων. Η Ελλάδα απάντησε όπως στην Αρχαία Ελλάδα, με γενική επίθεση όλων των Ενόπλων δυνάμεων. Το οφείλαμε.
Μιλήστε μου για εσάς. Πώς βιώσατε την ημέρα όταν ήχησαν οι σειρήνες του πολέμου;
Χειμώνας, πολύ άσχημη βραδιά, η βραδιά της εντάσεως, καταιγίδες από τα 1.000 έως τα 34.000 πόδια από την Ελλάδα μέχρι τα βάθη της Ανατολίας. Άνεμος 9 μέχρι 10 μποφώρ στο Αιγαίο, απόλυτο σκοτάδι και καταιγιστική βροχή. Ο τέλειος καιρός για τους Έλληνες πιλότους. Εκείνη την ώρα θα πολεμάγαμε. Κι επειδή ήμουνα στον πρώτο σχηματισμό, εναντίον του πρώτου στόχου, ήμουνα ο σχηματισμός «Τίγρης Ά της 335 Μοίρα Βομβαρδισμού» όπου απογειωνόμαστε πρώτοι εναντίον του πρώτου και σημαντικότερου στόχου, σ’ εμάς δόθηκαν οι κωδικοί. Ήμουνα στην αεροπορική βάση της Αράξου, στη δύναμη κρούσεως βομβαρδισμού της Ελλάδος.
Ανήκα στους πιλότους οι οποίοι διεισδύαμε μέσα στο τουρκικό έδαφος και τους καταστρέφαμε μέσα στο έδαφός τους. Τους καταστρέφαμε για να σώσουμε ανθρώπους. Και δικούς τους ανθρώπους. Γιατί όσο πιο γρήγορα τους καθηλώναμε, τόσο περισσότερες ζωές θα σώζονταν. Ήμουν στο δόρυ της Ελλάδος. Η αναχαίτιση είναι η ασπίδα η οποία τους αποκρούει και το δόρυ είναι αυτό που τους πλήττει. Εγώ ήμουνα το δόρυ της Ελλάδος τότε. Μάλλον η αιχμή του δόρατος. Γιατί ήμουν στους πρώτους έξι.
Τη βραδιά των Ιμίων η Πολεμική Αεροπορία της Ελλάδος ήταν πανέτοιμη, μέρες πριν εσείς αντιληφτείτε τι πλησιάζει. Εκείνη τη βραδιά ήμουν μέσα στο θωρακισμένο υπόστεγο που ήταν το αεροπλάνο μου, κι εκείνη την ώρα το επιθεωρούσα. Άκουσα για πρώτη φορά στη ζωή μου πραγματική σειρήνα πολέμου. Παραδίπλα ήταν έξι τεχνικοί διάφορων ειδικοτήτων οι οποίοι με υποστηρίζανε, οι οποίοι με κοιτάζανε και οι έξι με γουρλωμένα μάτια, γιατί εγώ ήμουν το επίκεντρο.
Εγώ και το αεροπλάνο μου. Εκείνη την ώρα εμφανίζεται ένα τζιπ και ο αξιωματικός πληροφοριών μου δίνει ένα άκρως απόρρητο δεματίδιο που περιέχει τον στόχο μου, τουρκικό συνάλλαγμα, πληροφορίες, περίστροφο. Του λέω «τι συμβαίνει…», μου λέει «πόλεμος…»! Οπλίζω το πιστόλι και το βάζω στη θέση του οπλισμένο. Εκ των υστέρων μου είπε ότι απ’ όλους τους πιλότους στους οποίους έδωσε πιστόλι, μόνο εγώ κι άλλος ένας βάλαμε τις σφαίρες μέσα και οπλίσαμε.
Τον ρωτώ «πόσες σφαίρες έχω...», μου λέει «δεκαοκτώ…», του λέω «δεκαεπτά… δεκαεπτά για τον αντίπαλο και μία για εμένα…». Δεν υπήρχε περίπτωση να πέσω και να με πιάσει ζωντανό ο εχθρός. Είπα την προσευχή μου, πιάνω τη σκάλα και ανεβαίνω. Εκείνη τη στιγμή ακούγεται μέσα μου ένα κρακ. Τέλος τα συναισθήματα, τέλος όλα. Ήμουνα κάτι σαν τον Καραϊσκάκη, ο οποίος έβλεπε μόνο τον εχθρό και πώς θα τον «φάει». Ούτε τη μάνα μου έβλεπα πλέον, ούτε τον πατέρα μου. Έβλεπα όλη την Ελλάδα μαζί.
Την ώρα που ετοίμαζα τα συστήματα, έρχεται ο υποδιοικητής της μοίρας μου. Σκαρφαλώνει πάνω στο αεροπλάνο, κι όπως ήμουν γυρισμένος, μου χτυπάει το κράνος. Γυρίζω και τον κοιτάζω. Το κράνος μου ήταν βαμμένο όλο τίγρης, μία τίγρη ήρεμη. Μου δίνει τις πληροφορίες για τις τακτικές κινήσεις των Τούρκων για τον στόχο και με ρωτά «Νίκο, είσαι έτοιμος;».
Εκείνη τη στιγμή φορούσα τα γυαλιά μου γιατί μέσα είχε πολύ δυνατά φώτα. Δεν του έδωσα απάντηση, σήκωσα τα γυαλιά για να δει τα μάτια μου, με κοιτάει, στέκεται προσοχή και με χαιρετάει. Θα πείτε οι στρατιωτικοί χαιρετιόμαστε μεταξύ μας. Όχι, αγαπητή μου, δεν είναι έτσι. Στις Ένοπλες Δυνάμεις, ο νεώτερος χαιρετάει τους αρχαιότερους. Μόνο σε μία κατάσταση ο αρχαιότερος στέκεται προσοχή στο νεώτερο ακόμα κι αν αυτός είναι στρατιώτης, κι εσύ είσαι στρατηγός.
Ξέρεις πότε; Όταν παρασημοφορείσαι, για πράξη πατριωτισμού και ανδρείας, εν καιρώ πολέμου. Εκείνη την ώρα ο αρχαιότερός μου, μου έδωσε το μεγαλύτερο παράσημο της αεροπορικής μου καριέρας. Στάθηκε προσοχή και με χαιρέτησε, θεωρώντας με ισάξιο της γενναιότητας και της τιμής των προγόνων μου. Πάγωσε το αίμα μου την ώρα που τον κοίταξα δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Στεκόταν προσοχή και με χαιρετούσε.
Επάνω από το αεροπλάνο τον χαιρέτησα. Έκανε μεταβολή να φύγει γιατί είχε αρχίσει να κλαίει. Τεχνικοί, μηχανικοί, είχανε δει τη σκηνή και είχανε γίνει άσπροι. Μέσα σε ειδική θήκη στη στολή μου είχα τρία τσιγάρα που τα είχα μαζί μου για τρεις συγκεκριμένες στιγμές. Βγάζω το ένα και αρχίζω να καπνίζω μέσα στο πιλοτήριο. Μου λένε, «καύσιμα, πυρομαχικά…».
Καπνίσαμε όλοι, ακόμα κι αυτοί που δεν είχαν καπνίσει ποτέ στη ζωή τους. Όσο το κόκκινο είναι αναμμένο είσαι εν αναμονή. Όταν ανάψει το πράσινο δεν ρωτάς γιατί άναψε πράσινο. Και το πράσινο φως άναψε, αγαπητή μου Ροδούλα. Στάθηκαν προσοχή, με χαιρέτησαν κι απογειώθηκα, βγήκα έξω στο σκοτάδι, την καταιγιστική βροχή και τη θηριωδία του ανέμου. Όλα ήταν υπέρ μας. Το τέλειο περιβάλλον για τους Έλληνες πιλότους. Θα τους χτυπάγαμε και δεν θα ξέρανε από πού τους ήρθε.
Οι κεραυνοί, οι καταιγίδες, το σκοτάδι, τα κύματα του Αιγαίου είναι φίλοι μας, μας ξέρουν, δεν μας κάνουν τίποτα. Κατευθείαν τροχοδρομήσαμε, οι πρώτοι έξι και στη σειρά, 70 αεροσκάφη περίμεναν να φύγουν πίσω από εμάς. Στα Ίμια μπροστά στο σκοπευτικό του αεροπλάνου μου έβλεπα τον Κολοκοτρώνη να τρίβει τα μουστάκια του και να λέει «άντε να δούμε τι θα κάνετε τώρα εσείς. Η σειρά σας»!
Συγκλονιστική περιγραφή! Μια περίοδος ακυβερνησίας ήταν τότε, δεν είχε πάρει ακόμη ψήφο εμπιστοσύνης ο Κώστας Σημίτης!
Η κυβέρνηση ήταν ανύπαρκτη. πρωθυπουργός εκτός θέσεως, ο υπουργός Εσωτερικών, ο Εξωτερικών και ο Αμύνης, εκτός θέσεως. Ο ναύαρχος Λυμπέρης, έβγαζε ασπροπρόσωπη όλη την Ελλάδα. Η Τσιλέρ, παρακάλεσε την Αμερική να της δώσει χρόνο να απεμπλακεί. Μίλησε ο Κλίντον με τον Σημίτη, ο Σημίτης κάλεσε τον αντιστράτηγο… Αυτός ήταν ο χρόνος που χρειάστηκε ώστε οι Τούρκοι να κλείσουν τα συστήματα και να φεύγουν από την περιοχή πάσα δυνάμει.
Τα τουρκικά πλοία φύγανε με φουλ τις μηχανές τους από εκεί, έπαψε η αιτία πολέμου, ο εχθρός την είχε κοπανήσει με μέγιστη ταχύτητα, παύση της επιφυλακής. Παύση της επιφυλακής όπως γνωρίζατε εσείς, γιατί εμείς για μήνες βρισκόμασταν σε πλήρη ετοιμότητα. Σαράντα ώρες μέσα στο αεροπλάνο στο κόκκινο, περιμένοντας το πράσινο. Έγραψα ένα γράμμα στον πατέρα μου. Του έλεγα να μην ανησυχεί για εμένα, έχω πλήρη επίγνωση της θέσεώς μου και το τι η ιστορία με καλεί να επιτελέσω.
Επομένως δεν επιχειρήσατε;
Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Κρίνε μόνη σου, διαισθητικά.
Επιστρέψατε! Πότε ξεκλειδώσατε συναισθήματα; Πότε καταλάβατε τι θα μπορούσε να σας είχε συμβεί, ότι είστε άνθρωπος;
Δεν είμαι άνθρωπος, είμαι η Ελλάς εκείνη την ώρα! Πετύχαμε την αποστολή μας, ο εχθρός τράπηκε σε φυγή και δεν κοίταζε πίσω. Τώρα, όλα τα υπόλοιπα που ακούτε νομίζω ότι είναι δημοσιογραφικού επιπέδου ή επιπέδου καφενείου. Δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες. Όπου πετάνε τα ελληνικά φτερά είναι ελληνικός εναέριος χώρος, ελληνική θάλασσα, και ελληνικό έδαφος. Όποιος θέλει να τα αμφισβητήσει, είμαστε εδώ να τον εξυπηρετήσουμε.
Έχετε ικανότητα λόγου και φαίνεται ότι έχετε διαβάσει!
Μ’ άρεσε η φιλοσοφία σε πολύ βαθύ επίπεδο, η θεοσοφία γιατί κινούμουν στα όρια του ανθρώπινου είδους και ίσως όφειλα να δημιουργήσω κάποιες ψυχολογικές σταθερές, κι αυτές δημιουργούνται μόνο με γνώση όχι με θεωρίες. Έπρεπε να ανακαλύψω και να βιώσω τα μεγάλα μυστήρια των αιώνων. Τι κάνουμε εδώ, ποιοι είμαστε, γιατί ερχόμαστε εδώ, πού πάμε μετά, τι είναι ο θάνατος. Νομίζω ότι τα βρήκα σε πολύ δυναμικό επίπεδο, κι αυτό με βοήθησε να εκτελέσω και το έργο μου. Γιατί δεν είναι μια δουλειά επικίνδυνη. Είναι μια δουλειά που κάθε μέρα φεύγεις και σε χαϊδεύει ο θάνατος.
Εσείς τον αισθανόσασταν τον θάνατο κοντά σας;
Ώ, πάρα πολλές φορές. Σε τριψήφιο νούμερο.
Και τι μετρούσε εκείνη την ώρα; Η τύχη;
Δεν υπάρχει τύχη στο Σύμπαν. Τύχη ονομάζει ο άνθρωπος αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει ο εγκέφαλός του. Τα πάντα στο Σύμπαν είναι μαθηματικά διατεταγμένα από κάτι πολύ υψηλότερο. Κι αυτό το έχω δει και το έχω βιώσει με τις αισθήσεις μου. Πες το, Θεό. Πάρα πολλά πράγματα γίνονται συγχρόνως, υπεράνω λογικής, προκειμένου να είσαι ζωντανός. Όταν δοθεί η διαταγή να φύγεις, θα φύγεις είτε περπατάς στον δρόμο είτε πετάς με Mirage. Εγώ λοιπόν αυτή την υψηλή διαταγή μετά από όσα έμαθα και κατανόησα, ούτε μπορούσα να την αμφισβητήσω, ούτε να τη φοβηθώ. Δευτερόλεπτα πριν απογειωθώ έκανα την προσευχή μου και έλεγα: «Θεέ μου, η ζωή μου είναι στα χέρια σου. Όταν με διατάξεις να έρθω σ’ εσένα, θα έρθω αμέσως. Μέχρι τότε, δίνε μου δύναμη για να εκτελέσω το καθήκον». Έφευγα μπροστά, κι από εκεί και πέρα δεν σκεφτόμουνα τίποτα. Ούτε οικογένεια, ούτε τη ζωή μου. Ήμουνα όλη η Ελλάδα συγχρόνως.
Τόσο διαφορετική η καθημερινότητά σας, τόσο απρόβλεπτη!
Οι πιλότοι έχουμε δύο προσωπικότητες. Η ιατρική μας ονομάζει «σχιζοφρενείς προσωπικότητες άνευ παθολογικής αιτίας». Είναι η προσωπικότητα που βλέπεις τώρα που επικοινωνώ μαζί σου, και η προσωπικότητα με την οποία μπαίνω στο αεροπλάνο που δεν θα τη δεις ποτέ, την βλέπουνε μόνο ομοειδείς μου και οι αντίπαλοι. Φαντάσου λοιπόν έναν άνθρωπο που διαβάζει ένα βιβλίο ή πίνει έναν καφέ σε κάποια θέση, σε κατάσταση γαλήνης και ηρεμίας. Και ξαφνικά με το άκουσμα της σειρήνας η οποία μπορεί ν’ ακουστεί δύο-τρεις ή τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας, να πρέπει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να μπεις σε ψυχολογία πολέμου, όχι εντάσεως. Γιατί στον αέρα τα όπλα είναι ελεύθερα και το δάχτυλο στη σκανδάλη. Ο πιλότος αποφασίζει αν θ’ ανοίξει πυρ ή όχι.
Εκεί μπορεί να συμβεί και το λάθος;
Είναι ένα λειτούργημα «αυτών που τολμάνε πέρα από τα όρια της δυνάμεως». Εκεί ο άνθρωπος είναι εκτεθειμένος. Ναι, υπάρχει η περίπτωση λάθους. Κάποιες φορές το λάθος είναι θανατηφόρο, κάποιες φορές προλαβαίνεις.
Και οι παραβιάσεις, οι οποίες συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό;
Για τον κάθε πιλότο οι παραβιάσεις μπορούν να φτάσουν τις τριάντα, τις σαράντα, τις εξήντα την ημέρα. Έχω δει και 130 παραβιάσεις μέσα σε μία μέρα.
Ένας πιλότος πόσες μπορεί να αντιμετωπίσει;
Απογειωνόμαστε σε δύο λεπτά. Είναι παγκόσμιο ρεκόρ σε όλες τις αεροπορίες. Ένας Δανός, για να έχεις ένα μέτρο σύγκρισης, απογειώνεται σε 16 λεπτά, δεμένος μέσα στο αεροπλάνο. Εμείς απογειωνόμαστε στα δύο λεπτά από το κρεβάτι όπου βρισκόμαστε. Αλλά στο κρεβάτι είμαστε με πλήρη εξοπλισμό. Ένας πιλότος ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση επιφυλακής πρώτης γραμμής στη Λήμνο ή στη Σκύρο τότε ή στη Σαντορίνη, μπορεί να χρειαστεί να απογειωθεί δύο-τρεις ,τέσσερις φορές. Και τότε είσαι εσύ και η αναπνοή σου.
Αυτό που ακούμε ότι ο Ερντογάν έχει φυλακίσει τους πιλότους του μετά το πραξικόπημα του 2016 και στη συνέχεια άρχισε να εκπαιδεύει 18χρονους που δεν κατάφεραν να έχουν τη δική σας κατάρτιση, ισχύει;
Έχασε 660 ή 620 αξιωματικούς της πολεμικής αεροπορίας. Έχασε την αφρόκρεμα. Δεν θα το πω πραξικόπημα, αλλά γεωπολιτικό παιχνίδι και ψεύτο-πραξικόπημα. Δεν μπορώ να αναφέρω κάτι παραπάνω, τα γνωρίζαμε, ήμασταν προετοιμασμένοι. Μέσα στα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη σήμερα είναι πολλοί νεαροί πιλότοι, άπειροι, είναι Πακιστανοί πιλότοι οι οποίοι δανείστηκαν στην Τουρκία... Το μόνο που μπορώ να σου πω ξεκάθαρα, και να θυμάσαι την έκφραση, είναι ότι αυτή τη στιγμή στις αερομαχίες του Αιγαίου γίνεται: «στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά…»! Πάντοτε είχαμε αεροπορική υπεροχή απέναντι στους Τούρκους, και λόγω υλικού και λόγω ιπταμένων και προσωπικού, αλλά στη συγκεκριμένη περίοδο κυριολεκτικά τα Σάλωνα σφάζουν αρνιά. Κι εκείνοι δεν βλέπουν ούτε πίσω τους. Φαντάσου ότι μπαίνει κάποιος οπλισμένος στο σπίτι σου την ώρα που κοιμάσαι μαζί με τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου. Και δίπλα στο κομοδίνο σου έχεις ένα πιστόλι. Θα κάτσεις να τον ρωτήσεις τι γυρεύει μέσα στο σπίτι σου; Εμείς λοιπόν είμαστε οι άνδρες, κι εσείς είσαστε οι γυναίκες και τα παιδιά. Οπλισμένοι μπαίνουν με άσχημες διαθέσεις μέσα στο σπίτι μας, κι εγώ ενώ είμαι οπλισμένος, τον πιάνω στις σφαλιάρες για να θυμάται και την άλλη φορά να μην πλησιάσει. Το ελληνικό έθνος δεν πρέπει να ανησυχεί για το Ναυτικό του, την Αεροπορία του και τις Ένοπλες Δυνάμεις. Να ανησυχεί για άλλα πράγματα.
Τι κάνετε σήμερα;
Χρειάζομαι τέσσερις ζωές για να ξεκουραστώ απ’ αυτό που έζησα. Μου έγιναν προτάσεις, αλλά στα 21 χρόνια τους είπα «θα είμαι κοντά σας εφόσον η ιστορία μας καλέσει…» και πήγα να ξεκουραστώ! Η σημερινή πολεμική αεροπορία παρά τις παρούσες συνθήκες στη χώρα μας, παρά τα προβλήματα, είναι νούμερο ένα στον πλανήτη. Κοινή παραδοχή πάντων. Και μας έβγαλαν πρώτους χωρίς να έχουμε φίλους. Μας βγάλανε πρώτους γιατί είμαστε καλοί. Από την ώρα που αποστρατεύτηκα, προσπαθώ να διδάξω την τίγρη να οργώνει χωράφι! Έχεις δει τίγρη να οργώνει χωράφι; Ούτε εγώ! Ακόμα προσπαθώ. Πριν από δύο μήνες κατέθεσα αναφορά στην Πολεμική Αεροπορία και ζήτησα την επιστροφή μου ως ιπτάμενος για να ενισχύσω τα αεροσκάφη πυροσβέσεως. Έχω συμμετάσχει σε αποστολές. Τα χρονάκια μου με παίρνουν ακόμα. Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.
Δωδεκανήσιος που πέταγε χαμηλά για να «χαιρετήσει»!
Όποτε πετάγαμε εδώ αποστολές στην περιοχή, ειδικά πάνω από το Καστελλόριζο, πετάγαμε πολύ χαμηλά για να αισθάνονται ότι δεν είναι μόνοι του. Μόνοι μπορεί να μοιάζουνε, αλλά σε μερικά λεπτά εμείς είμαστε από πάνω τους, κι έχουμε τεράστια δύναμη.
Και τη Μονόλιθο τη χαιρετάγατε, έμαθα!
Όταν πετάγαμε προς Καστελλόριζο κι επέστρεφα, όφειλα να αποδώσω έναν χαιρετισμό στην πατρίδα μου. Περνούσα πάνω από το χωριό μου, τη Μονόλιθο. Το ‘χουνε και το λένε. Ξέρανε ποιος περνάει. Με ακούγανε από την Απολλακιά όταν πλησίαζα και προετοιμάζονταν ψυχολογικά γιατί έτρεμε όλη η περιοχή. Πέρναγα, τους έριχνα έναν χαιρετισμό δευτερολέπτων και εξαφανιζόμουν. Αυτό το «Μονολιθιάτες, είμαι κι εγώ εδώ». Έχω τη δυνατότητα να τη χαιρετήσω την ιδιαίτερη πατρίδα μου, αφού την υπερασπίζομαι.
Τι βλέπετε να γίνεται, θα έχουμε περαιτέρω προβλήματα με τους Τούρκους;
Οι Τούρκοι ασκούν διπλωματική και πολιτική πίεση σ’ όλα τα επίπεδα για πετύχουν ό,τι μπορούν. Κι ο Ερντογάν το ξέρει, δεν θα πάρει εδάφη, αυτό που θα πάρει είναι καταστροφή.
Πηγή: Συνέντευξη στην Ροδούλα Λουλουδάκη - rodiaki.gr
