Λουδοβίκος των Ανωγείων: Έκθεση ζωγραφικής με τίτλο “ΣΥΝΝΕΦΑ και ΚΑΤΣΙΦΑΡΕΣ” (εικόνες)

Ακόμη μια πλευρά του πολύμορφου ταλέντου του, παρουσιάζει στο ευρύ κοινό ο ξεχωριστός τραγουδοποιός Λουδοβίκος των Ανωγείων.

Όταν δεν συνθέτει μουσική και δεν «σκαρώνει» τραγούδια, παίρνει είτε τα μολύβια είτε τους χρωστήρες του και απαθανατίζει στον καμβά τα γεννήματα της μνήμης και της ψυχής του: στιγμές, ανθρώπους, τόπους και συναισθήματα.

Αυτήν την περίοδο, εκθέτει έργα ζωγραφικής στην Βικελαία Βιβλιοθήκη του Ηρακλείου, γεγονός που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον των φιλότεχνων της Κρήτης και όχι μόνο. Η Έκθεση Ζωγραφικής, υπό τον τίτλο “ΣΥΝΝΕΦΑ και ΚΑΤΣΙΦΑΡΕΣ”, ξεκίνησε την 1η Ιουλίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 16 Ιουλίου.

Το σημείωμα του Λουδοβίκου των Ανωγείων για την Έκθεση:

«Ευτύχησα να γεννηθώ στα Όρη και να βλέπω να μπερδεύονται τα σύννεφα  με τις κορυφές του Ψηλορείτη.   

Μικροί μαθητές, όταν βλέπαμε την Κατσιφάρα (ομίχλη) να κατεβαίνει πυκνή  να σκεπάζει τις πλαγιές και να μπαίνει στα στενά του χωριού και να τυλίγεται γύρω από τις λάμπες του δρόμου λέγαμε, ότι ο Θεός κουβεντιάζει με τους βοσκούς μας.  

Τα πυκνά σύννεφα κοροϊδεύουν τον ήλιο· του κλέβουν τις ακτίνες, αφήνοντάς του ένα χλωμό, στρογγυλό πρόσωπο, χωρίς τη δόξα του φωτοστέφανου. 

Τα σύννεφα, είναι χωρίς φωνή και χωρίς βάρος και φέρουν, πάντα, στο αχόρταγο βλέμμα του γεωργού την ελπίδα της βροχής.

Τα νέφη και η πρόθεση τους είναι αιφνίδια εικαστικά γεγονότα στον καμβά του ουρανού. Αλωνίζουν αυθαίρετα από ορίζοντα σε ορίζοντα αλλάζοντας σχήματα, φως, κατεύθυνση, άλλοτε βαριά, μολυβένια, ασήκωτα, άλλοτε πανάλαφρα, λευκά σαν λινά πουκάμισα. Στο ηλιοβασίλεμα, φορούν, πάντα,  τη χρυσό κόκκινη βασιλική  στολή τους.

«Ένα κομμάτι μάλαμα , ένα κομμάτι ασήμι

εκόπει απ' τον ουρανό 

και έπεσε  μες στο διάβα 

άλλοι το λένε σύννεφο άλλοι το λένε αντάρα...»

Όταν  τα νέφη αποφάσισαν να κατέβουν και να γίνουν ομίχλη - κατσιφάρα, τότε οι κορυφές του Ψηλορείτη ξεπηδούσαν σαν νησιά του ουρανού. 

Σκέφτηκα να «καταγράψω» αυτές τις εντυπώσεις μου, αυτά  τα στιγμιαία ερεθίσματα, την κίνηση, τον όγκο, το φως. 

Συχωρέστε μου το ρεαλισμό στην απόδοση. Το σύννεφο δεν ζωγραφίζεται με άλλο τρόπο. 

Ο θείος μου είχε ένα σκύλο που τον έλεγε  Ρήγα. Με το Ρήγα έκανα τα παιδικά μου χρόνια στα όρη, σαν νεαρός βοσκός. Ότι  με εντυπωσίαζε το κοίταζε και εκείνος. Νομίζω τα ίδια πράγματα παρατηρούσαμε.

Αποφάσισα λοιπόν, κυρίως, να σχεδιάσω  σε άσπρο μαύρο  «μέσα απ’ το βλέμμα του σκύλου».

Οι ειδικοί λένε ότι ο σκύλος δε βλέπει με χρώματα.

Ασπρόμαυρα λοιπόν, αλλά, όχι λυπημένα».

Λουδοβίκος των Ανωγείων 

«Οι ακτίνες του ήλιου πάντα θα βρίσκουν το δρόμο να διαπεράσουν τα σύννεφα.  Σ’ αυτή τη μάχη, το φως θα κερδίζει.  Αυτό θα διηγείται την ομορφιά.

Η αγάπη θα μπορούσε να οριστεί έτσι:  όπως ο ήλιος δε διαλέγει τι θα φωτίσει, έτσι και η αγάπη θα έπρεπε, στην ΑΝΩΤΑΤΗ εκδοχή της».

Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν: Όταν η Ζωγραφική σημαίνει  Ποίηση

Σε σημείωμα της για την Έκθεση Ζωγραφικής «ΣΥΝΝΕΦΑ και ΚΑΤΣΙΦΑΡΕΣ», του Λουδοβίκου των Ανωγείων, η Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν, Δρ. Ιστορικός της Τέχνης, τεχνοκριτικός-Officier des Arts et Lettres, αναφέρει:

«Υπέροχος, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων και στη ζωγραφική του. Κοντολογίς, στα πρόσφατα έργα του «Σύννεφα και Κατσιφάρες»  έχει ενορχηστρώσει, με μοναδικό τρόπο: την πεμπτουσία  αυτής καθαυτής της  «κοσμογονίας», ή καλύτερα, της «ενέργειας»  που διέπει το Σύμπαν.  

Ιδιόμορφο και απόλυτα ευρηματικό είναι το «φως», που ξεπηδά, χαρισματικά, μες από τα σύννεφα και τις κατσιφάρες  του εμπνευσμένου δημιουργού. Φως που ορίζει και ορίζεται συνάμα από τη φύση και τη μεταφυσική.  Φως  της ίδιας της «ιερής φύσης», όπως το εννοεί ο Παράκελσος, αναπόσπαστο στοιχείο/στοιχειό της ανθρώπινης ύπαρξης με τη μορφή του ενδογενούς πνεύματος. Φως που ακτινοβολεί και  ενεργοποιείται υπεράνω κάθε λογικής- διαισθητικά- για να αδράξει «πολυσήμαντα» τον εσώτερο μας κόσμο μες από αισθήματα, φαντασιώσεις και όνειρα: αντιφεγγίσματα της αιωνιότητας, όπως, ακριβώς, και οι αντανακλάσεις  των αστεριών – στη σκοτεινή   πλευρά της ύπαρξης μας. Φως, που μες από τα σύννεφα ανδρώνεται –ομοιοπαθητικά- για να πλάσει μύριες όσες καταστάσεις και οράματα. Ταυτόσημο με την «Αύρα» της βιολογικής και πνευματικής μας οντότητας αλλά και με την πολυεδρική λάμψη της ζεύξης : φύσης και μεταφυσικής.    

Πάλλονται μες από το φως, χάρη σε μια ενδογενή ευρυθμία, ακόμη και εκείνα τα σύννεφα που, σε πρώτη όψη,  δείχνουν αδιαπέραστα και απροσπέλαστα ενώ στην ουσία είναι και αυτά, ακόμη « κτισμένα» με φως.  Η ευρηματική ενορχήστρωση τους - πέρα από το άμεσα ορατό- υποβάλλει κοσμογονικά σε υφή  συναισθήματα και καταστάσεις ενώ το - σε πρώτη όψη- διακριτικά δοσμένο γαιώδες τοπίο  περιβάλλεται μια έντονη  ποιητική χροιά..

Όντως, δονείται στα έργα του Λουδοβίκου: ο συννεφιασμένος ουρανός και εξαϋλώνεται το, υπαινικτικά, δοσμένο γήινο τοπίο σε μια ευρηματική συνεύρεση με αυτόν. Και από μια οπτική και ψυχολογική εμπειρία, η κάθε σύνθεση με τα σύννεφα και τις κατσιφάρες απλώνει γενναιόδωρα μέσα μας την αέναη πάλη,  που προϋποθέτει το  δράμα της ζωής .Δράμα που μας διαπερνά όσο γίνεται  πιο ποιητικά, ευαισθητοποιώντας μας, ιδιαίτερα, μες από τους ποιητικούς, σε υφή, συνειρμούς.

Κατεξοχήν, επαλήθευση του ορισμού που έδωσε ο Πλάτωνας για την αυθεντική τέχνη-΄0τι,δηλαδή, πρέπει να εκπροσωπεί  μια «Ιδέα» και όχι να αποτελεί μια μίμηση-τα εμπνευσμένα έργα του Λουδοβίκου ανταποκρίνονται χαρισματικά και όσο είναι εφικτό, εικαστικά, σε αυτήν καθαυτή την «Ιδέα» της Κοσμογονίας.

Σπανιότατο εγχείρημα στις μέρες μας!!!».

Κώστας Τσόκλης: ζήλεψα τα έργα του Λουδοβίκου των Ανωγείων

Σε μήνυμα του για τα έργα του Λουδοβίκου των Ανωγείων, ο Κώστας Τσόκλης σημειώνει:

«Ήξερα ότι ο Λουδοβίκος άρχισε την καλλιτεχνική του ζωή σαν επίδοξος ζωγράφος, αλλά δεν είχα δει ποτέ τα ζωγραφίσματά του.  Μου έδειξε προχθές τις εικόνες τους (όχι τα ίδια), στο κινητό του τηλέφωνο, όπως κάνουν πια όλοι.  Και μου άρεσαν.

Τα βρήκα ευαίσθητα και εμμονικά, σαν τραγούδια του, δείγμα κι αυτό της συνέπειες και της παραδοχής του πνευματικού χώρου που τον φιλοξενεί.  Τα είδα σαν έργα ενός προικισμένου ερασιτέχνη (ευτυχώς) ζωγράφου, σεμνά, χωρίς μεγαλοστομίες και ιστορικές διεκδικήσεις.  Και τα ζήλεψα.

Μου έφεραν στο νου, τα νεανικά μου χρόνια, τότε που κι εγώ δε διεκδικούσα ακόμα τίποτα άλλο, εκτός από τη χαρά τη δημιουργίας.  Και συγκινήθηκα.

Δεν κατάλαβα γιατί θέλει να τα εκθέσει και να τα φορτώσει με ευθύνες. Αυτός ξέρει.

Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα της διακόρευσης. Νόμος της Φύσης.

Του εύχομαι λοιπόν, κάθε επιτυχία και σ’ αυτόν τον τομέα της Τέχνης. 

Αφού το θέλει.

Και τον ευχαριστώ για κάποιες στιγμές γοητείας, που σαν διάτων, κάποτε – κάποτε μου προσφέρει».