Η Ελλάδα διεκδικεί από την Κομισιόν περισσότερα λεφτά για την ανεργία αλλά...
Του Νίκου Ρογκάκου
Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι το SURE αποτελεί για το οικονομικό επιτελείο το βασικό «εργαλείο» για να στηρίξει τις χιλιάδες επιχειρήσεις στην εστίαση και στον Τουρισμό, οι οποίες με υποτυπώδη τζίρο θα πρέπει να ανταποκριθούν στα μισθολογικά- ασφαλιστικά κόστη.
Με φόντο τις εφιαλτικές προβλέψεις για απώλεια 250.000 θέσεων εργασίας μόνο από αυτούς τους δύο κλάδους, το οικονομικό επιτελείο θα δώσει μάχη να ανεβάσει το «μερίδιο» της Ελλάδας πάνω από τα 1,4 δις ευρώ, που της αναλογούν, προσδοκώντας ότι μπορεί να φτάσει στα 2,5 δις ευρώ ή και παραπάνω. Ωστόσο, τα μηνύματα που φτάνουν στην Αθήνα απ’ όλες τις γωνιές της Ευρώπης «ψαλιδίζουν» αυτές τις προσδοκίες, καθώς ακόμα και στους «μεγάλους» της Ένωσης, τα προγράμματα επιδοτούμενης εργασίας όχι μόνο κάνουν θραύση αλλά απορροφούν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, μετατρέποντας έτσι τα 100 δις ευρώ του SURE σε "πολύφερνη νύφη".
Σχήματα εκ περιτροπής ή μερικής απασχόλησης καλύπτουν ήδη σχεδόν τα 2/3 του γαλλικού ιδιωτικού τομέα, ενώ στο Βέλγιο περίπου 900.000 εργαζόμενοι θα βρίσκονται σε τέτοιο πρόγραμμα ως το τέλος του Ιουνίου. Όπως αναφέρει το Euractiv, το περιβόητο γερμανικό μοντέλο της επιδοτούμενης εργασίας δεν «φρενάρει» απλώς τα ποσοστά ανεργίας, αλλά καλύπτοντας ως και το 80% της μισθολογικής διαφοράς αυτών των εργαζομένων διατηρεί τα εισοδήματα σε αξιοπρεπή επίπεδα, κάτι που δεν έγινε στη μεγάλη κρίση της προηγούμενης δεκαετίας.
Το βασικό πρόβλημα αυτών των προγραμμάτων δεν είναι άλλο από το υψηλό κόστος, εξ ου και ο προσωρινός τους χαρακτήρας. Για παράδειγμα στην Ιταλία η χρήση αυτών των σχημάτων έχει ορίζοντα 18 εβδομάδων. Σύμφωνα με το Euractiv, στη Βρετανία ένα τέτοιο πρόγραμμα κοστίζει όσο τα 2/3 της μηνιαίας κρατικής δαπάνης για την Υγεία, δηλαδή περίπου 9 δις ευρώ, ενώ στη Γαλλία υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσει τα 26 δις ευρώ.
Το ερώτημα που «καίει» τις κυβερνήσεις και φυσικά τους ίδιους τους εργαζόμενους, είναι αν αυτά τα προγράμματα μπορούν να αποτρέψουν τις απολύσεις και την αύξηση της ανεργίας. Μελέτη στο Βέλγιο υπολογίζει ότι περίπου το 6% του εργατικού δυναμικού κινδυνεύει να χάσει τη θέση του λίαν συντόμως, εκ των οποίων το 25% απασχολείται στον Τουρισμό και στην εστίαση, ενώ το 50% στην ψυχαγωγία. Ανάλογη είναι η εικόνα και από την Ιταλία, όπου έχουν απαγορευθεί οι απολύσεις ως τα μέσα Αυγούστου, ωστόσο δεν υπάρχει καμία προστασία για τους αυτοαπασχολούμενους, για τους συμβασιούχους που απασχολούνται στις υπηρεσίες και φυσικά για όσους εργάζονται με «μαύρα».
Συμπέρασμα; Τέτοιου είδους σχήματα φαίνεται ότι μπορεί να έχουν αποτέλεσμα σε κλάδους, που μπορούν να ανακάμψουν π.χ. αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά στον Τουρισμό που έχει μπροστά του «βουνά», δεν μπορεί παρά να λειτουργεί ως «ασπιρίνη». Ανάλογος είναι ο προβληματισμός για τις αεροπορικές εταιρίες και το λιανεμπόριο, που σύμφωνα και με την ανάλυση της Fitch βρίσκονται στην «κόκκινη» ζώνη.
