Εγκαίνια για το ελληνικό περίπτερο στη 58η Μπιενάλε Βενετίας
Εγκαινιάστηκε νωρίτερα σήμερα το Ελληνικό Περίπτερο της 58ης Μπιενάλε Βενετίας, της πιο ονομαστής παγκόσμιας έκθεσης για τις εικαστικές δημιουργίες.
Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν παρουσία της υπουργού Πολιτισμού Μυρσίνης Ζορμπά, η οποία εξέφρασε την υποστήριξη της στους Έλληνες καλλιτέχνες αλλά και τον θαυμασμό της στη δύναμη της τέχνης «που συνήθως αναρωτιέται και αμφιβάλλει και είναι αυτή που μας αποκαλύπτει περισσότερα για τις κρυφές όψεις της πραγματικότητας, τις πιο ενδιαφέρουσες».
«Η παρουσία τριών καλλιτεχνών στο εθνικό περίπτερο και με αυτά τα διαφορετικά μεταξύ τους μηνύματα αποτελεί πρόκληση» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Ζορμπά. «Έχουμε την αναβίωση του παρελθόντος, με το έργο του Ζάφου Ξαγοράρη, τη γυναικεία ματιά με την Εύα Στεφανή, το οποίο είναι ένα βλέμμα καθορισμένο από το φύλο, που πάει να μας δείξει μία νέα, διαφορετική ισορροπία, κι έχουμε τον Πάνο Χαραλάμπους σε μία περφόρμανς κι ένα έργο ανοικτό σε πολλαπλές ερμηνείες, καθώς ο ίδιος συμμετέχει κι έχει απέναντί του έναν αετό και μας καλεί να σκεφτούμε να έχουμε απέναντί μας είτε ένα παρελθόν κλειστό κι εθνικιστικό, ή ένα μέλλον που αφήνει πίσω όλο αυτό και κοιτάζει προς το μέλλον».
Οι τρεις καλλιτέχνες που εκπροσωπούν την ελληνική σκηνή της τέχνης- ο Πάνος Χαραλάμπους, ο Ζάφος Ξαγοράρης και η Εύα Στεφανή- υπό την επιμέλεια της Κατερίνας Τσέλου, έχουν προσπαθήσει ο καθένας από τη δική του οπτική γωνιά να προσεγγίσουν κάποια καίρια ζητήματα στις επαφές της τέχνης με την καθημερινή ζωή, την ιστορία, την πολιτιστική παράδοση και τα ανεξάντλητα διχαστικά ερωτήματα για τον προορισμό της τέχνης.
Το ερώτημα που από κοινού θέτουν με το έργο τους στη Μπιενάλε της Βενετίας οι τρεις καλλιτέχνες, διερευνά το κατά πόσο η τέχνη πρέπει να μείνει σε μία σφαίρα αφαιρετική, «αυστηρά πνευματική» και τελικά ιδεολογικά προσδιορισμένη, ή να αποτελέσει ένα εργαλείο για την ανάγνωση των βιωμάτων, των στερεότυπων, των υπαρξιακών επιδιώξεων και των γενικότερων νοητικών εικόνων που διαμορφώνει η επαφή της πραγματικότητας με τον βαθύτερο κόσμο των σκέψεων, της φαντασίας, του οραματισμού και ιδίως της κριτικής ικανότητας στον κοινωνικό περίγυρο και το περιβάλλον.
Με γνώμονα λοιπόν την κριτική στάση απέναντι στις αισθητικές και συγχρόνως βαθιά κοινωνικές μορφές που καλείται να υποστηρίξει η τέχνη, οι τρεις καλλιτέχνες προτείνουν ως τίτλο ένα φανταστικό πρόσωπο, τον Mr Stigl, που ως προϊόν μίας ιστορικής παρανόησης έχει τη δυνατότητα-όπως και η τέχνη με την αφαιρετική της δύναμη -να ισορροπεί ανάμεσα στο νοητό και το φανταστικό, στο παρόν αλλά και στο άχρονο, το ιστορικό συμβάν και την κατασκευασμένη κατάσταση/υπόσταση.
