“Ανατομία Πολιτικής Μελαγχολίας” στο Ωδείο Αθηνών

Συμβάντα.. Περί συμβάντων πρόκειται, περί προβληματισμών, περί αναζήτησης, περί αλήθειας. Η Tέχνη δεν κρύβεται ποτέ πίσω από το δάκτυλο της, αντιθέτως προσφέρει διάλογο, προτείνει διεξόδους και αφουγκράζεται το κοινωνικό γίγνεσθαι. Η Tέχνη μιλάει στακάτα και οι λέξεις της δεν έχουν τερτίπια, δεν προσποιούνται, είναι αυτό που είναι..

Η Ανατομία Πολιτικής Μελαγχολίας στο Ωδείο Αθηνών ολοκληρώνει το εικαστικό της ταξίδι στις 13 Απριλίου, έπειτα από 2 μήνες εξαιρετικής επιτυχίας που μαγνήτισε το κοινό.  

Όπως γράφει η Κατερίνα Καρσιώτη, μέσα από την Ανατομία Πολιτικής Μελαγχολίας, ένα εικαστικό project που ξεκίνησε από την Σάμο για να φθάσει στην Αθήνα, γίνεται μία προσπάθεια όχι μόνο να συλλάβουμε την πολυπλοκότητα της στιγμής,.

Όπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης και υπεύθυνη του Ιδρύματος Schwarz από το 2016, Κατερίνα Γρέγου γίνεται μία προσπάθεια για να φανταστούμε τα πράγματα αλλιώς.. Αρχικά να φανταστούμε και έπειτα να ενεργοποιηθούμε..

Είναι ένα εικαστικό γεγονός που καταγράφει και εξετάσει μέσα από την οπτική, την φαντασία, την δημιουργικότητα και τον προβληματισμό των καλλιτεχνών - από κάθε γωνιά του κόσμου - την διαρκώς αυξανόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στην πολιτική και τους πολιτικούς του σήμερα. 

Οι εικαστικοί που συμμετέχουν διεισδύουν σε διαφορετικές πλευρές της τρέχουσας πολιτικής δυσαρέσκειας, διερευνούν την επίδραση της στην παλιά και τη νέα γενιά και εξετάζουν το πως η απογοήτευση με την σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα αδιεξόδου, που εκδηλώνεται τόσο στην καθημερινή και ιδιωτική ζωή όσο και στο δημόσιο χώρο.

Η έκθεση πρωτοπαρουσιάστηκε στη Σάμο το περασμένο καλοκαίρι με 11 καλλιτέχνες και στην Αθήνα επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει επιπλέον 10 καλλιτέχνες και μία κολεκτίβα.

Ο τίτλος της έκθεσης προέρχεται από το κείμενο του Βέλγου φιλόσοφου Lieven de Cauter, «Mικρή Ανατομία της Πολιτικής Μελαγχολίας», όπου ονομάζεται ως πολιτική μελαγχολία το συναίσθημα ψυχολογικής βύθισης, ένα μίγμα ενόχλησης, θυμού, απελπισίας, δυσπιστίας, λύπης και εγκλωβισμού.

Σε μια εποχή που οι ιδεολογίες περισσότερο απομακρύνουν τους ανθρώπους, παρά τους ενώνουν, που είναι καταδικαστικές αντί να προάγουν την κατανόηση και τον σεβασμό, η Έκθεση είναι μια απόπειρα ανατομίας της παθογένειας της σύγχρονης πολιτικής.

Φιλοδοξεί να ενθαρρύνει όλους μας να απορρίψουμε την πολιτική απάθεια και να πιστέψουμε στην αφύπνιση του ατόμου, αλλά και στην συλλογική ισχύ, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς να ενεργοποιηθούμε πολιτικά, έστω και σε μικρή, τοπική κλίμακα.

Άλλωστε, όπως επισημαίνει η Κατερίνα Γρέγου, χρησιμοποιώντας μια άποψη του George Monbiot, η ΑΛΛΑΓΗ έρχεται όταν αποφασίσουμε τι θέλουμε και όχι τι νομίζουμε ότι μπορούμε να έχουμε...