Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι

Περισσότεροι από 4,1 εκατ. φορολογούμενοι χρωστούν στην Εφορία πάνω από 104 δισ. ευρώ, ενώ το 64,5% αυτών έχει πέσει στην παγίδα των αναγκαστικών μέτρων που περιλαμβάνουν δεσμεύσεις τραπεζικών λογαριασμών, μέχρι και πλειστηριασμούς ακινήτων.

Και πώς να μην χρωστάνε οι περίπου μισοί Έλληνες στην Εφορία, αφού την τελευταία τετραετία χάθηκαν εισοδήματα 2,4 δισ. ευρώ, καθώς από 76 δισ. ευρώ που δήλωναν για το 2014 οι φορολογούμενοι, πέρυσι 8,9 εκατ. φυσικά πρόσωπα εμφάνισαν εισοδήματα 73,6 δισ. ευρώ. 

Πορεία που έχει ως αποτέλεσμα σχεδόν έξι στα δέκα νοικοκυριά να εμφανίζουν πλέον στην Εφορία εισοδήματα που δεν υπερβαίνουν τις 10.000 ευρώ, ενώ για τέσσερα στα δέκα το ετήσιο εισόδημα τους βρίσκεται κάτω από τις 5.000 ευρώ.

Όσον αφορά δε τα δάνεια, με βάση τα επίσημα στοιχεία, ένα στα δύο είναι πλέον «κόκκινο».

Ένα πρόβλημα που αναμφισβήτητα ταλανίζει και το Τραπεζικό σύστημα, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι άμοιρο ευθυνών, με τις γνωστές σε όλους όμως επιπτώσεις στο Χρηματιστήριο αλλά και στην πραγματική οικονομία.

Ο Νόμος Κατσέλη, παρά τις στρεβλώσεις του, παρείχε ομολογουμένως «ομπρέλα» προστασίας σε αρκετούς δανειολήπτες που είχαν πραγματική ανάγκη, αλλά όχι μόνο σε αυτούς.

Οι επικείμενες αλλαγές θα πρέπει αναμφισβήτητα να κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, κλείνοντας όμως όλα τα παράθυρα στους κακοπληρωτές και στους «έξυπνους».

Όποιες αποφάσεις όμως κι αν ληφθούν το κλίμα που κυριεύει την κοινωνία είναι η ανησυχία.

Και αυτό πολύ απλά γιατί κάθε αλλαγή που έρχεται, ύστερα μάλιστα από την πίεση των «εταίρων» μας, μόνο ευνοϊκότερη δεν μπορεί να είναι.

Με όλα αυτά, δεν είναι λοιπόν περίεργο γιατί οι προσδοκίες των νοικοκυριών παραμένουν και για φέτος αρνητικές, ενώ το 52% αναμένει επιδείνωση της οικονομικής του κατάστασης, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ.

ΟΙ αριθμοί, δυστυχώς, λένε πάντα την αλήθεια.

Και όσο κι αν η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί να ωραιοποιήσει την κατάσταση, με τα λιγοστά βήματα προόδου σε βασικούς δείκτες της οικονομίας, η καθημερινότητα των πολιτών παραμένει πολύ δύσκολη.

Εντός ή εκτός Μνημονίων οι μέρες παραμένουν ίδιες.

Και το χειρότερο; Χάνεται η ελπίδα.

Και αυτή μπορεί να είναι η μεγαλύτερη ήττα του πολιτικού συστήματος. Ο κόσμος να αντιληφθεί ότι οι προηγούμενοι, οι σημερινοί και οι επόμενοι, παίζουν στο ίδιο «θέατρο».

Τα παθήματα κάποια στιγμή γίνονται μαθήματα.

Όχι όμως, όπως φαίνεται, και για το πολιτικό προσωπικό της χώρας που λησμονεί τη φράση του Αβραάμ Λίνκολ ότι «μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό».

Αλλά πάντα έρχονται οι εκλογές.