Άλογο το… “άλλο εγώ”

Σας ακούγεται …άλογο; (αυτό με το «α» το στερητικό, το χωρίς λογική δηλαδή)

Κι όμως φαίνεται πως μόνο παράλογο δεν είναι, γιατί αλλιώς πώς να εξηγήσεις την ευκολία με την οποία βρίσκουμε πάντοτε αυτόν τον «άλλο» για να του φορτώσουμε ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, για να βγάλουμε την ουρά μας απ έξω;

Άκουγα προχθές στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, τον Καμμένο, όχι τον Πάνο τον Δημήτρη, να λέει: «Δεν είμαστε εμείς το πρόβλημα, αλλά κάποιοι άλλοι», αναφερόμενος στον καυγά του με την  -είμαι όμορφη, έξυπνη και με πολιτικό λόγο - Ελένη Αυλωνίτου.

Σίγουρα, είδατε,  διαβάσατε, κάτι πήρε τα αυτί σας, κάπου, οπότε …προσπερνάω.

Θα σταθώ όμως στον τρόπο, που πετάμε από πάνω μας την ευθύνη. Όποια κι αν είναι αυτή, μικρή ή μεγάλη. Γενικά και όχι ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το πολιτικό γίγνεσθαι.

Σταματάς απότομα στο φανάρι κι έρχομαι και πέφτω πάνω σου; Ε, φταις, πώς να το κάνουμε; Πώς σταματάς έτσι ρε μεγάλε; Δεν βλέπεις ότι έρχομαι από πίσω; Τί φρενάρεις;

Συνωστισμός στο πεζοδρόμιο και σε σπρώχνω για να περάσω, γιατί βιάζομαι και με κοιτάς και στραβά; Συγγνώμη κιόλας, φιλαράκι,  αλλά εγώ φταίω που περπατάς με το πάσο σου, σαν την κότα; Βιάζομαι, λέμε, τι δεν καταλαβαίνεις;;

Σε στήνω δυο ώρες στο ραντεβού που είχαμε κι έχεις και το θράσος να μιλάς; Τόσα πράγματα έχω στο μυαλό μου. Δηλαδή τί; Ένα τηλέφωνο δεν μπορούσες να πάρεις να μου το θυμίσεις; Εγώ πρέπει να τα σκέφτομαι όλα; Θα με τρελάνεις;

Βολικός αυτός ο «άλλος» έτσι; Και ποτέ ο «άλλος», δεν είναι «εγώ».

Γιατί ….άλλο εγώ. Άλογο; Μπα, δε νομίζω…