Σε δασκάλα που διδάσκει σε προσφυγικό καταυλισμό το Νομπέλ των Δασκάλων
Η Παλαιστίνια Χανάν Αλ Χρουμπ ανακηρύχθηκε η καλύτερη δασκάλα στον κόσμο, ανάμεσα σε 8.000 υποψήφιους, από την κριτική επιτροπή του ιδρύματος Varkey Foundation, στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο ιδρυτής της Microsoft Μπιλ Γκέιτς και ο ηθοποιός Κέβιν Σπέισι.
Αυτή είναι η δεύτερη χρονιά που απονέμεται το βραβείο «Global Teacher Prize», γνωστό και ως Νομπέλ των Δασκάλων. Η 43χρονη Αλ Χρουμπ, μητέρα πέντε παιδιών, διδάσκει στον προσφυγικό καταυλισμό της Βηθλεέμ. Πριν από μερικά χρόνια εμπνεύστηκε μια μέθοδο διδασκαλίας, η οποία βασίζεται στο παιχνίδι. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο συμπεριελήφθη στην ομάδα των πενήντα καλύτερων δασκάλων (εκεί ήταν και η Ελληνίδα Αγγελική Παπά, ιδρύτρια των εκπαιδευτηρίων I Love Dyslexia), και στη συνέχεια στην ομάδα των δέκα φιναλίστ.
Για την καλύτερη δασκάλα του κόσμου, όλα ξεκίνησαν από μια τραγωδία: τα παιδιά της είδαν τον πατέρα τους να πυροβολείται μπροστά στα μάτια τους στον καταυλισμό προσφύγων της Βηθλεέμ όπου ζούσαν από ισραηλινούς. Από το σοκ τούς ήταν αδύνατον να διαβάσουν. Εκείνη αποφάσισε τότε να εγκαταλείψει τις σπουδές της στην αγγλική φιλολογία και να γίνει η δασκάλα τους. Πώς; Μετατρέποντας τη μετάδοση της γνώσης σε παιχνίδι. Η μέθοδος διδασκαλίας τής Χανάν ήταν ένας τρόπος για να ξεπεράσουν το σοκ της βίας τα παιδιά της. Και σύντομα έγινε μέθοδος διδασκαλίας και για τα άλλα παιδιά του καταυλισμού.
Η ίδια μεγάλωσε σε έναν καταυλισμό όπου κυριαρχούσαν η βία, η ένταση και οι καταχρήσεις. Οι συνθήκες αυτές την εμπόδισαν να ζήσει σαν παιδί. Αλλά παράλληλα τη θωράκισαν με ένα όνειρο: να μπορέσουν τα παιδιά της και τα υπόλοιπα παιδιά να μεγαλώσουν σε ένα ήρεμο περιβάλλον. «Έγινα δασκάλα για να μεγαλώσω μια γενιά που να μάθει να ζει ειρηνικά» ανέφερε σε δηλώσεις της στον διεθνή Τύπο.
«Είναι δύσκολο για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον βίας και αδικίας να συγκεντρωθούν και να μελετήσουν. Γίνονται εύκολα επιθετικά γιατί αισθάνονται οργή από την πραγματικότητα που τα περιβάλλει. Στο σχολείο προσπαθώ να είμαι η δασκάλα τους αλλά και ένας δικός τους άνθρωπος που γνωρίζει τις αδυναμίες τους και τα προβλήματά τους. Μέσα από το παιχνίδι, τους μαθαίνω να ακούν τους άλλους, να δέχονται τις διαφορετικές απόψεις, αλλά και την ήττα χωρίς οργή. Δημιουργώ ένα κλίμα συνεργασίας, εμπιστοσύνης και σεβασμού».
Είναι ένα μάθημα όχι μόνο για τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους.
