Το χέρι του Θεού και οι τάσεις αυτοκαταστροφής του Ντιέγκο

Του Βαγγέλη Αυγουστή

Το χέρι του Θεού πλησιάζει να ακουμπήσει εκείνο του ανθρώπου, σε ένα από τα πιο γνωστά καλλιτεχνικά αριστουργήματα στο χώρο της Τέχνης. Για τους λάτρεις της ζωγραφικής -και της αρχιτεκτονικής- το χέρι του Θεού είναι συνδεδεμένο με τον Μιχαήλ Άγγελο (Μπουαρανότι).

Στο χώρο του ποδοσφαίρου όμως, το χέρι του Θεού, είναι συνυφασμένο με αυτό του Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο ίδιος το είχε πει μετά το ιστορικό παιχνίδι με την Αγγλία, σε μια δήλωση έπαρσης. Μια έπαρση που δικαιολογούνταν εν μέρει λόγω των κατορθωμάτων του εντός των γηπέδων.

Σαν σήμερα, 20 Οκτωβρίου του 1976 στο παιχνίδι της Αρχεντίνος Τζούνιορς με την Ταγέρες και στο 36ο λεπτό, πετύχαινε το πρώτο γκολ της καριέρας του σε ηλικία 16 ετών.

Δύο χρόνια αργότερα έπαιρνε μεταγραφή στην Μπόκα Τζούνιορς αποκαλύπτοντας τα όνειρά του.

Όντας προικισμένος και ικανός, πραγματοποίησε τα όνειρά του με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1986, στο Μεξικό! Ταλαντούχος όσο κανείς, αλλά συνάμα τόσο αυτοκαταστροφικός και υπερόπτης ώστε να γκρεμίσει το μύθο του!

Να γραφτεί εκ νέου ένα αφιέρωμα για τα κατορθώματα του αυτοαποκαλούμενου Θεού, είναι ίσως περιττό! Χιλιάδες λέξεις έχουν ειπωθεί προς χάριν του ανθρώπου που σημάδεψε το ποδόσφαιρο αλλά παράλληλα στιγμάτισε γενιές και γενιές!

Στην ανάγκη των media να βρουν ένα νέο - ή έστω τον διάδοχο - του Μαραντόνα, δεκάδες Αϊμάρ, Ντ’ Αλεσάντρο, Γκαγιάρδο, Ορτέγκα, Αγκουέρο «χάθηκαν» μη μπορώντας να σηκώσουν το βάρος του ονόματος.

Ακόμα και σήμερα, στον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του κόσμου, τον Λιονέλ Μέσι «προσάπτεται» ότι μπορεί να έχει κατακτήσει (σχεδόν) τα πάντα, να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, αλλά δεν θα φτάσει τον Ντιέγκο αν δεν κατακτήσει Μουντιάλ με την Αργεντινή!

Κι ας έχουν πετύχει τόσα πανομοιότυπα γκολ… Κι ας έχει περάσει κι ο αστέρας της Μπαρτσελόνα όλη την αντίπαλη ομάδα.. Κι ας έχει πετύχει κι ο ίδιος γκολ με το χέρι. Ένα «σύγχρονο χέρι του Θεού»!

Ευχή όλων βέβαια είναι να μην έχει την ίδια πτώση με την αντίστοιχη του Μαραντόνα!

Γιατί μπορεί ο ίδιος να δήλωνε στις 5 Ιουλίου του 1984 κατά την παρουσίαση του στη Νάπολι ότι… «Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών της Νάπολης, επειδή αυτοί είναι όπως ήμουν εγώ στο Μπουένος Άιρες», αλλά κατέληξε να είναι ένα οργισμένο είδωλο.

Το μπλέξιμο με τα ναρκωτικά, οι στενές σχέσεις με την Καμόρα (ιταλική μαφία), η άστατη ερωτική του ζωή, οι απάτες προς το δημόσιο, οι πυροβολισμοί (με αεροβόλο) εναντίον δημοσιογράφων και άλλα πολλά «παραπτώματα» συνέβαλαν στην πτώση του ειδώλου.

Για τους ποδοσφαιρόφιλους ο Μαραντόνα ήταν και είναι ο Θεός του αθλήματος. Δυστυχώς για εκείνον, το ίδιο πίστεψε κι αυτός!

Η διαδρομή από τη φτώχεια στη «θεοποίηση» αποδείχθηκε δύσκολη! Εκτός των γηπέδων, ο «θεός» Μαραντόνα έβγαζε συνεχώς τις ανθρώπινες αδυναμίες του! Η απότομη δόξα τον ώθησε σε εξαρτήσεις. Όταν η λάμψη ξεθώριασε, είχε συντροφιά τα πρωταθλήματα με τη Νάπολι, το Παγκόσμιο του ’86, την παγκόσμια ποδοσφαιρική αναγνώριση! Τί να το κάνει όμως, όταν δεν έχει στο πλάι του αγαπημένα του πρόσωπα, όπως την κόρη του για παράδειγμα.

Υποθέτω ότι θα πέθαινε για να γυρίσει το χρόνο πίσω! Όπως τότε, που ήταν παιδί και παίζοντας με τις δερμάτινες μπάλες στις αλάνες ονειρευόταν να γίνει μια μέρα μεγάλος και τρανός. Όπως 38 χρόνια πριν, που σαν σήμερα πανηγύριζε το πρώτο επαγγελματικό του τέρμα.