Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης: Δεν είμαι ήρωας, είμαι γκέι

Την ώρα που η Ιταλία μετρά αυτοκτονίες ομοφυλοφίλων (τρεις μέσα στο 2013) που πριν δώσουν τέλος στη ζωή τους κατηγόρησαν τη χώρα τους ότι πάσχει από ομοφοβία ένας Έλληνας που ζει στη Ρώμη αποκαλύπτει τη σεξουαλική του ταυτότητα χωρίς ταμπού και φωνάζει: Δεν είμαι ήρωας!

Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης με ένα άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών γίνεται ο πρώτος Έλληνας που αποκαλύπτει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, με αφορμή την αυτοκτονία ενός ακόμα νεαρού στην Ιταλία.

«Χρειάζεται περισσότερο θάρρος, για να μπορέσει και η χώρα μας να αποκλείσει τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τους βάρβαρους χλευασμούς των ανεγκέφαλων», τονίζει χαρακτηριστικά.

Αναλυτικά το άρθρο του δημοσιογράφου:

Η είδηση της αυτοκτονίας του Σιμόνε ξεπέρασε τα ιταλικά σύνορα. Ένας νέος 21 ετών αυτοκτόνησε με μια βουτιά στο κενό, πριν από πέντε μέρες, από την ταράτσα ενδεκαώροφης πολυκατοικίας σε περιφερειακή συνοικία της Ρώμης. Σπούδαζε, ήθελε να γίνει νοσοκόμος και είχε καλή σχέση με τους γονείς του, αλλά δεν άντεξε την κοινωνική πίεση και την ηλιθιότητα κάποιον συνομηλίκων του και όχι μόνο. Τον χλεύασαν και τον απομόνωσαν επειδή ήταν ομοφυλόφιλος, υιοθέτησαν τη στάση που χαρακτηρίζεται πλέον με το ουσιαστικό «ομοφοβία».

«Η Ιταλία είναι μια δημοκρατική χώρα, αλλά όχι στον βαθμό που θα έπρεπε, διότι υπάρχει η ομοφοβία. Ο καθένας ας βρεθεί αντιμέτωπος με τη συνείδησή του» έγραψε ο Σιμόνε στο τελευταίο του σημείωμα. Είναι η τρίτη αυτοκτονία νεαρού ομοφυλόφιλου μέσα σε ένα χρόνο. Σε ό,τι αφορά τα επίσημα, καταγεγραμμένα στοιχεία, διότι υπάρχει η υποψία ότι μπορεί να είναι πολλές περισσότερες.

Όλοι οι πολίτες είναι ίδιοι

Γράφω το γράμμα αυτό την ώρα που ο Σιμόνε κηδεύεται σε εκκλησία της Αιώνιας Πόλης. Χθες βράδυ πήγα σε κινητοποίηση, δίπλα στο Κολοσσαίο, με σύνθημα «όχι άλλοι νεκροί, φτάνει με την ομοφοβία».

Γράφω αυτό το γράμμα κυρίως διότι θεωρώ ότι πολλά πράγματα που ελέχθησαν, που ισχύουν για την Ιταλία, αφορούν άμεσα και τη χώρα μας. Μέχρι πότε δεν θα υπάρχει –τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα– ένας νόμος που να τιμωρεί ομοφοβικές φραστικές και σωματικές επιθέσεις, που θα δείχνει ότι όλοι οι πολίτες είναι όντως ίδιοι για το κράτος στο οποίο γεννήθηκαν ή διάλεξαν για να ζήσουν;

Μέχρι πότε δεν θα αναγνωρίζονται –τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα– τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών που συζούν, που μοιράστηκαν άγχη, χαρές, εξώσεις, ανεργία και τόσες και τόσες πιέσεις και προκαταλήψεις ανεγκέφαλων συμπολιτών τους; Μέχρι πότε δεν θα δίνουμε αποστομωτικές απαντήσεις στα νεοναζιστικά παραληρήματα που συνεχίζουμε ν’ ακούμε;

Στην Ιταλία έγινε πολύς λόγος γι’ αυτή τη νομική αναγνώριση. Ακόμη όμως δεν ψηφίστηκε τίποτα στη Βουλή. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Παπανδρέου, και Σαμαρά στη συνέχεια, «μελέτησε, ανέλυσε και ανέλυσε ξανά» αν, πώς και πότε θα μπορούσαν να επεκταθούν τα «σύμφωνα συμβίωσης» και στους ομοφυλόφιλους, αμφιφυλόφιλους και τρανσέξουαλ πολίτες.

Η αυτοκτονία του Σιμόνε όμως μας λέει κάτι πολύ βαθύτερο. Ο καθένας, και η κοινωνία στο σύνολό της, πρέπει να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί για το αν έπραξε ορθά. Για το τι σημαίνει σήμερα ατομική ελευθερία και δικαίωμα στην ευτυχία. Το μήνυμα που πρέπει να περάσει να είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ακούσαμε μέχρι τώρα. Το να είσαι στρέιτ ή γκέι είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι ένα από τα χίλια χαρακτηριστικά της ζωής μας, σημαντικό, αλλά όχι το μοναδικό. Είναι η οντότητα πάνω στην οποία έχει δικαίωμα ο καθένας να χτίσει τη ζωή του. Με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, διότι δεν υπάρχουν γενικεύσεις.

Στην Ιταλία ο τραγουδιστής Τιτσιάνο Φέρο είπε στους φαν του ότι είναι γκέι και συνέχισε, χαλαρά και με επιτυχία, να τραγουδά και να ερωτεύεται. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας ποδοσφαιριστής, ένας πολιτικός, ένας δημοσιογράφος, που να έχει το ίδιο θάρρος; Που να μπορεί να προσφέρει ένα θετικό παράδειγμα σε έναν νέο που ζει στην επαρχία και θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια τραγική θέση του νεαρού Ιταλού που κηδεύεται σήμερα;

Χρειάζεται περισσότερο θάρρος, για να μπορέσει και η χώρα μας να αποκλείσει τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τους βάρβαρους χλευασμούς των ανεγκέφαλων. Ένας δημοσιογράφος, ανταποκριτής από τη Ρώμη, κάνει την αρχή, αψηφώντας τυχόν κριτικές και εκπλήξεις. Δεν είμαι ήρωας. Ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας.