Τσίπρας: o ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί να γίνει κόμμα της Κεντροαριστεράς
Mόνο με μια «πλατιά κόκκινη - κόκκινη και πράσινη συμμαχία» και την ένωση δυνάμεων μπορεί να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα στην ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό, σύμφωνα με τον Aλέξη Τσίπρα , ο οποίος υπογράμμισε ότι είναι καθήκον των προοδευτικών να αλλάξουν την πραγματικότητα, παρά τις υπαρκτές διαφορετικότητες.
Μιλώντας στην εκδήλωση «Ευημερία για όλους σε μια βιώσιμη Ευρώπη» ο κ. Τσίπρας διεμήνυσε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της Αριστεράς, δεν επιθυμεί να γίνει κόμμα της Κεντροαριστεράς» και ξεκαθάρισε ότι δεν επιθυμεί να αλώσει το Κίνημα Αλλαγής, αλλά θέλει το πείσει «να αλλάξει στρατηγική και να ανοίξει ένας διάλογος για τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής».
Σχολίασε και την απουσία της Φώφης Γεννηματά αλλά και του Σταύρου Θεοδωράκη από την εκδήλωση, η οποία όπως είπε «θα ήταν πολύ πιο πλούσια αν αποδεχόντουσαν την πρόταση διαλόγου όλες οι δυνάμεις του ευρύτερου προοδευτικού χώρου. Όχι να συμφωνήσω, να διαφωνήσω με τον φίλο μου στον Σταύρο Θεοδωράκη και η Φώφη Γεννηματά».
Αναφερόμενος στα τέσσερα χρόνια της κυβέρνησης ο πρωθυπουργός υποστήριξε πως κατάφερε να αλλάξει την κατάσταση στην Ελλάδα και πως απέδειξε «ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, εκτός αυτού της ρήξης ή αυτού της υποταγής».
Υπενθύμισε ότι η χώρα «μετατράπηκε σε εργαστήρι ενός απάνθρωπου νεοφιλελεύθερου πειραματισμού «με τραγικές συνέπειες για την εθνική μας οικονομία, αλλά, κυρίως, με τραγικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό», που «στοχοποιήθηκε και κατασυκοφαντήθηκε με τον πιο χυδαίο τρόπο από τις ίδιες ομιλούσες κεφαλές του νεοφιλελευθερισμού, που λίγα μόλις χρόνια πριν μιλούσαν για το "ελληνικό θαύμα"». Και σημείωσε ότι «η πολιτική διαχείριση της κρίσης καλλιέργησε το έδαφος για την δημιουργία του ρεύματος του ακραίου δεξιού λαϊκισμού που σήμερα απειλεί την Ευρώπη. Από τον Όρμπαν, μέχρι τον Βίλντερς και από τον Κούρτς μέχρι το AFD, οι δυνάμεις της άκρας δεξιάς μεταμφιέζονται παντού ως αντισυστημικές, αλλά στη πραγματικότητα είναι ταυτισμένες με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό».
Γιατί εξήγησε, «το οικονομικό πρόγραμμα του Ορμπαν είναι η ασυδοσία των απολύσεων. Το εργασιακό του Κουρτς είναι η θεσμοθέτηση της 12ωρης εργασίας. Και αυτό το πάντρεμα ακραίας δεξιάς και ακραίου νεοφιλελευθερισμού είναι που συγκροτεί τελικά μια απεχθή και βαθιά συντηρητική, αντιευρωπαϊκή Διεθνή, στη καρδιά της Ευρώπη. Και είναι ακριβώς με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις που θα αντιπαρατεθούμε» .
Στον αντίποδα, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία που γνώρισαν τη σκληρότερη πλευρά του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού αλλά άνοιξαν τον δρόμο, αναδεικνύοντας προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις που ήθελαν -αν όχι να τα αλλάξουν όλα, τουλάχιστον να το παλέψουν.
«Εκτός από όσα έγιναν στην Ελλάδα από το 2015 το φθινόπωρο του 2015, οι δυνάμεις του κατεστημένου στην Ευρώπη αιφνιδιάστηκαν από μια αλλόκοτη συμφωνία των Πορτογάλων Σοσιαλιστών με την Αριστερά, τους Κομμουνιστές και τους Πράσινους, πάνω σε ένα πρόγραμμα αντιλιτότητας, προσεκτικού, και εντός των Συνθηκών της Ευρωζώνης, αλλά πάντως ενάντια στη λογική των συνεχών περικοπών και των απορρυθμίσεων» εξήγησε συμπληρώνοντας ότι στην Ισπανία ο Πέδρο Σάντσεθ σε συμφωνία με την Αριστερά, προχώρησε πρόσφατα στην εμβληματική αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 22%.
Ο κ. Τσίπρας ευχήθηκε αυτή η συνεννόηση να συνεχιστεί μετά από ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα και για τους δύο πολιτικούς σχηματισμούς στις προσεχείς πρόωρες εκλογές στην Ισπανία και υπογράμμισε το εξής:
«Αυτά τα τρία προοδευτικά κυβερνητικά εγχειρήματα στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία, συγκροτούν εκ των πραγμάτων ένα διαφορετικό πολιτικό υπόδειγμα στην Ευρώπη. Κόντρα στο ζοφερό πολιτικό σκηνικό του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και της ανόδου του ακροδεξιού εθνικισμού και του ρατσισμού».
Παράλληλα, χαρακτήρισε τις ερχόμενες ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου «υπαρξιακού χαρακτήρα» και ως την «πιο κρίσιμη πολιτική μάχη από την ίδρυση της Ευρώπης, γιατί αυτό που διακυβεύεται είναι, πέρα από τις ιδρυτικές της αξίες, η ίδια η ενότητά της. Οι ευρωπαϊκές προοδευτικές δυνάμεις δε μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μπροστά σε αυτό το ιστορικό διακύβευμα. Σοσιαλδημοκράτες και αριστεροί σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αριστεροί και πράσινοι, έχουμε μεταξύ μας σημαντικές διαφορές. Και ιστορικές αλλά και σε ότι αφορά τη τρέχουσα συγκυρία».
