Άμον: Ο παραλογισμός των Ευρωπαίων στην ελληνική κρίση
Γύρω από την Ελλάδα μαίνεται ένας οικονομικός πόλεμος και το πρώτο το οποίο πεθαίνει στους πολέμους είναι η αλήθεια. Στους λογιστές των Βρυξελλών η αλήθεια είναι διαφορετική από εκείνη στους ανασφάλιστους Έλληνες, η αλήθεια της στατιστικής είναι μια άλλη από την αληθινή φτώχεια, σημειώνει ο γνωστός Αυστριακός συγγραφέας Μίκαελ Άμον σε σημερινό εκτενές σχόλιό του στην αυστριακή εφημερίδα Die Presse, με τίτλο «Ευρώπη και Ελληνική τραγικοκωμωδία».
Η πολιτική θα πρέπει να αντιμετωπίζει με ανθρωπιά τις κρίσεις και η φράση ότι «ο Έλληνας εκνευρίζει» δεν μπορεί να έχει θέση στη λήψη αποφάσεων για ανθρώπινες ζωές, αναφέρει ο Μίκαελ Άμον, για να παραπέμψει στην παρατήρηση του Αυστριακού υπουργού Οικονομικών Χανς Γεργκ Σέλινγκ πως «δεν είναι δα και όλοι οι Ελληνες ανασφάλιστοι», και να διερωτηθεί «δηλαδή πόσοι θα έπρεπε να ήταν;».
Κατά την άποψή του, η υποκρισία γύρω από τις εμφανίσεις του Γιάνη Βαρουφάκη που επικρίθηκαν ως «διαλέξεις», είναι ανυπόφορη, γιατί όπως αναρωτιέται. «άραγε πότε, αν όχι σε μια τέτοια κατάσταση, θα πρέπει να συζητά κανείς για τις θεωρητικές βάσεις», τη στιγμή που η πολιτική λειτουργεί μόνο με τελείως απλά αξιώματα, και οι διαμαρτυρίες για έλλειψη γραπτών θέσεων της ελληνικής πλευράς, πέφτουν στο κενό, καθώς το ίδιο το Eurogroup δεν κρατά καν γραπτά πρωτόκολλα για τις συνεδριάσεις και τις αποφάσεις του.
Κάνοντας λόγο για άνθιση του ψεύδους, ο Αυστριακός συγγραφέας παραπέμπει στις μεγαλοστομίες του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ότι δεν θα υπάρξει «καμία» περικοπή συντάξεων και διερωτάται εάν άραγε το πάγωμα των συντάξεων μέχρι το 2022 δεν αποτελεί μείωση των συντάξεων.
Σημειώνει κατόπιν, πως το γεγονός ότι οι Τσέχοι ή τα βαλτικά κράτη που είναι ενάντια σε συνέχιση της βοήθειας προς την Ελλάδα, δεν έχει να κάνει με νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά απλά με την εξάρτηση των ιδίων από τα κοινοτικά κονδύλια, και άρα, όσο περισσότερα παίρνει η Ελλάδα, τόσο λιγότερα απομένουν για αυτούς.
Η αναπόφευκτη διαγραφή ελληνικού χρέους, θα έλθει, όπως γράφει, το έτος 2050, καθώς σήμερα δεν μπορεί κανείς να εμφανιστεί στους πολίτες και να ανακοινώσει ότι τα προγράμματα λιτότητας που επέβαλε ήταν ανόητα και εφαρμόστηκαν ανόητα, ενώ σημειώνει πως το ερώτημα, γιατί η ΕΕ ζητάει από την Ελλάδα περικοπές μόνον 300 εκατομμυρίων ευρώ από τα τέσσερα δισεκατομμύρια των στρατιωτικών δαπανών, μπορούν να το απαντήσουν μόνον γερμανικές και γαλλικές βιομηχανίες όπλων.
Αναφερόμενος σε ένα άλλο στερεότυπο για τον δήθεν «παραλογισμό» του υπαλληλικού μηχανισμού στην Ελλάδα, ο Μίκαελ Άμον επισημαίνει πως η αυστριακή πολιτική δεν μπορεί να εφαρμόσει εδώ και δεκαετίες μια συγκριτικά απλή διοικητική μεταρρύθμιση - και όμως από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα απαιτείται μέσα σε έξι μήνες να οργανώσει την είσπραξη των φόρων, την δημιουργία ενός κτηματολογίου, την επιστροφή από την Ελβετία των δισεκατομμυρίων ευρώ, να εξαφανίσει την διαφθορά, να φέρει σε τροχιά τις κρατικές υπηρεσίες, να φτιάξει επιτέλους στην Ελλάδα κράτος.
Πρόκειται για ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα για ένα χρονικό διάστημα έξι μηνών, προπάντων αν το συγκρίνει κανείς με τους φιλόδοξους στόχους του πενταετούς προγράμματος συνασπισμού της αυστριακής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, σημειώνει ο Μίκαελ Άμον, με προφανή διάθεση ειρωνείας, για να συμπληρώσει ότι το καθοριστικό ερώτημα δεν είναι το ναι ή όχι στη λιτότητα, αλλά το πώς θα οικοδομήσει κάποιος στην Ελλάδα ένα κράτος που θα λειτουργεί, και το αν κάποιος στην ΕΕ έχει ένα τέτοιο ρεαλιστικό σχέδιο.
Στη συνέχεια ο Αυστριακός συγγραφέας καταγγέλλει ότι έχει καταδειχτεί στους ευρωπαϊκούς λαούς πως οι εκλογικές ετυμηγορίες δεν επηρεάζουν τίποτε - και άραγε, πώς μπορεί κανείς να αλλάξει δημοκρατικά την Ευρώπη, εάν κάθε απόκλιση από τα ευρωπαϊκά δόγματα, «με εξαίρεση του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν», τιμωρείται με κυρώσεις;
Από άποψη τεχνικής της εξουσίας, συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες ενώνει πανευρωπαϊκά η ενιαία άποψη ότι «πρέπει να φύγει η κυβέρνηση Τσίπρα», σημειώνει ο κ. Άμον. Οι «έξυπνοι» θιασώτες αυτής της στρατηγικής, όμως, θα πέσουν οι ίδιοι στην παγίδα που έστησαν οι ίδιοι, θα το αισθανθούν οδυνηρά, καθώς στο Βορρά θα ενισχύονται οι ακροδεξιοί και στο Νότο οι αριστεροί λαϊκιστές, ενώ οι ίδιοι έχουν επίσης παρανοήσει ότι η Αριστερά είναι υπέρ της Ευρώπης ενώ η Δεξιά επιδιώκει την καταστροφή της.
Σε άλλο σημείο του σχολίου του, ο Μίκαελ Άμον επισημαίνει ότι ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν ιδιαίτερα δημοκρατική, και οι τελευταίες εβδομάδες οδήγησαν σε νέα χαμηλότερα επίπεδα. Το ότι η Ευρωζώνη δεν διαθέτει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, όμως, είχε συμβεί νωρίτερα και εάν είχαν παρουσιαστεί πραγματικά οι συνέπειες του ευρώ, δεν θα προέκυπτε πλειοψηφία υπέρ του σε ένα δημοψήφισμα.
Καταλήγοντας, ο Αυστριακός συγγραφέας επισημαίνει ότι το παράλογο αποτέλεσμα της «ελληνικής τραγικοκωμωδίας», είναι ότι το ευρώ είχε προβλεφθεί ως εργαλείο για παραπέρα ολοκλήρωση της Ευρώπης και έγινε εργαλείο απενσωμάτωσης της. «Αποτελεί ψευδαίσθηση ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα επιτευχθεί μέσα από την οικονομία, διότι με αυτό τον τρόπο κανείς ανατρέφει κερδοσκόπους και όχι Ευρωπαίους», σημειώνει ο Μίκαελ Άμον.
