DW: ελκυστικοί επενδυτικοί νόμοι στην Ελλάδα
«Η Ευρώπη και οι αραβικές χώρες θα πρέπει να συνεργαστούν στενότερα σε οικονομικό επίπεδο – αυτός ήταν ο στόχος της ευρωαραβικής συνόδου στην Αθήνα. Η φιλοξενούσα χώρα η Ελλάδα θα ήθελε να επωφεληθεί κι η ίδια από αυτήν» αναφέρει η Deutsche Welle.
Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι η συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα υπό τον τίτλο «Ευρω – Αραβική Σύνοδος Κορυφής» είχε ως στόχο την επαφή της νότιας Ευρώπης με τον αραβικό κόσμο. Πρόκειται για την δεύτερη κατά σειρά Ευρω - Αραβική Σύνοδο με τη συμμετοχή, πέραν των πολιτικών αρχηγών κρατών της Ν. Ευρώπης όπως η Ελλάδα, η Κύπρος και η Μάλτα, εκπροσώπων επιχειρήσεων και οικονομικών συνδέσμων, αλλά και με την παρουσία του Maros Sefcovic, ευρωπαίου Επιτρόπου για τα θέματα ενέργειας, τη συμμετοχή υπουργών της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Κατάρ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και εκπροσώπων του Λιβάνου, του Ιράκ και της Παλαιστινιακής Αρχής.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, τα νοτιοευρωπαϊκά κράτη που έχουν πληγεί από την κρίση εστιάζουν ιδιαίτερα στις αραβικές χώρες, βλέποντάς τες όχι μόνον ως δυνητικές αγορές για την προώθηση προϊόντων, αλλά κυρίως ως επιθυμητούς επενδυτικούς εταίρους.
Όπως τονίζεται στο δημοσίευμα, παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση της Ελλάδας, καθώς η χώρα προσελκύει τους επενδυτές με ελκυστικούς επενδυτικούς νόμους και με την καθιέρωση μίας άδειας παραμονής για οικονομικώς ισχυρούς αλλοδαπούς. Ωστόσο, σημειώνεται ότι μέχρι τώρα έχουν λάβει τη «χρυσή βίζα» μόνον 145 ενδιαφερόμενοι από την Β. Αφρική και την Εγγύς Ανατολή. Σύμφωνα με την άποψη του ΓΓ του ελληνοαραβικού εμπορικού επιμελητηρίου, Rashad Magber, «υπάρχει ακόμη υπερβολική γραφειοκρατία. Στην Τουρκία τα πράγματα κινούνται ταχύτερα, καθώς η άδεια παραμονής φτάνει το αργότερο έναν μήνα από το κλείσιμο της εμπορικής σύμβασης».
Στη συνέχεια παρατίθενται σχετικές δηλώσεις του Έλληνα Υπουργού Υποδομών, Χρήστου Σπίρτζη, ο οποίος σημειώνει ότι «κάποτε έλεγε κανείς: σχεδιάζουμε ακροθιγώς το έργο σε ένα κομμάτι χαρτί, και κατά τα άλλα μετράει ο λόγος. Δυστυχώς στις μέρες μας είναι όλα πιο περίπλοκα, εξαιτίας της νομοθεσίας και της κατάστασης των τραπεζών μας. Αλλά το πνεύμα εκείνης της εποχής είναι ακόμη παρόν’. Όπως σχολιάζεται στο δημοσίευμα, εκείνο που εννοεί ο Έλληνας Υπουργός είναι ότι ακόμη και τώρα θα έκλεινε κανείς ευχαρίστως συμβάσεις χωρίς πολλά περίπλοκα σημεία, αλλά μια τόσο μεγάλη ευελιξία προσκρούει στο ισχύον ευρωπαϊκό δίκαιο και στους αυστηρούς όρους για την διάσωση των ελληνικών τραπεζών.
Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος του γερμανικού βιομηχανικού και εμπορικού επιμελητηρίου, αρμόδιος για την Β. Αφρική, την Εγγύς και Μέση Ανατολή, Philipp Simon Andree, μιλώντας στην DW για τις ευκαιρίες που παρέχει το νομικό πλαίσιο της ΕΕ στους ευρωπαίους και Άραβες επενδυτές δηλώνει ότι «μπορούν να γίνουν πολλά στον τομέα των εμπορικών συμβάσεων. Για παράδειγμα, αν μειώσουμε τους δασμούς σε κάποια σημεία, αυτές οι χώρες θα έχουν καλύτερες πιθανότητες για εξαγωγές προς την Ευρώπη και για την οικοδόμηση εμπορικών σχέσεων», συμπληρώνοντας ότι η συνάντηση στην Αθήνα λαμβάνει υπόψη της τη σημασία της ΕΕ, ενώ προσθέτει ότι «πρόκειται για κάτι που συχνά υποτιμάται από πολλές χώρες του αραβικού κόσμου. Επί τόπου, καθιστάμε σαφές ότι συνομιλούν μεν με τον πρέσβη της κάθε χώρας, αλλά ειδικά σε εμπορικά ζητήματα τίθεται η ευρωπαϊκή διάσταση».
Επιπρόσθετα σημειώνεται ότι η διοργάνωση λειτούργησε και ως χώρος επαφών για τη σύναψη συγκεκριμένων συμφωνιών μεταξύ των επιχειρηματιών, ενώ υπήρξε χώρος και για πολιτικά ζητήματα, ιδιαίτερα αυτό της αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων. Όπως σημειώνεται, τόσο ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όσο και ο εκπρόσωπος της συντηρητικής παράταξης, Γιώργος Κουμουτσάκος, ζήτησαν την ίδρυση ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, με πρωτεύουσα τα Ανατολικά Ιεροσόλυμα.
Τέλος, το δημοσίευμα καταλήγει με το ερώτημα αν η πολιτική επισκιάζει τα εμπορικά ζητήματα, παραθέτοντας ως απάντηση τις σχετικές δηλώσεις του πρώην Έλληνα ΥΠΟΙΚ, Χρήστου Φώλια, ο οποίος μιλώντας στην DW σημειώνει σχετικά: «Όχι. Λέω πάντα ότι προηγούνται οι επιχειρηματίες και κατόπιν ακολουθεί η πολιτική. Εκεί όπου οι άνθρωποι έχουν δουλειά, εκεί δεν εκδηλώνεται πόλεμος, από εκεί δεν θέλουν οι άνθρωποι να φύγουν».
